MAHKEMESİ :Asliye Hukuk Mahkemesi

Taraflar arasındaki manevi tazminat davasının yargılaması sonunda; kararda yazılı nedenlerle davanın kısmen kabulüne dair verilen hükmün süresi içinde davalılar vekili tarafından temyiz edilmesi üzerine dosya incelendi, gereği düşünüldü:
-K A R A R-
Davacı vekili, 02.11.2010 tarihinde, davalıların işleten ve sürücüsü oldukları aracın, davacının bulunduğu çöp kamyonuna arkadan çarpacağı sırada, müvekkilinin kamyonun üzerinden atladığını ve iki araç arasında sıkışarak ciddi şekilde yaralandığını ve ameliyat edildiğini, davalı araç sürücüsünün kusurlu olduğunu belirterek, 5.000,00 TL manevi tazminatın, kaza tarihinden itibaren işletilecek reeskont faizi ile birlikte davalılardan tahsilini istemiştir.
Davalılar vekili, zamanaşımı def"i, kusur ve taleplerin fahiş olduğunu belirterek, davanın reddini savunmuştur.
Mahkemece, davanın kısmen kabulü ile, 2.000,00 TL manevi tazminatın 21.12.2012 tarihinden 3095 sayılı Kanunun 1. maddesi gereğince işletilecek yasal faizi ile birlikte davalı taraftan alınarak, davacı tarafa verilmesine, fazla istemin reddine karar verilmiş, hüküm davalılar vekili tarafından temyiz edilmiştir.
6100 sayılı HMK"nın geçici 3/2. maddesi delaletiyle 1086 sayılı Hukuk Usulü Muhakemeleri Kanununun 427. maddesinde öngörülen kesinlik sınırı 2015 yılı için 2.080,00 TL"dir.
Davalılar vekili tarafından temyize konu edilen manevi tazminat miktarları anılan yasanın yürürlüğünden sonra verildiğinden kesin niteliktedir. Kesin olan kararların temyiz istemleri hakkında mahkemece bir karar
verilebileceği gibi, 01.06.1990 gün 3/4 sayılı İçtihadı Birleştirme Kararı uyarınca Yargıtay’ca da temyiz isteminin reddine karar verilebileceğinden davalılar vekilinin temyiz dilekçesinin reddine karar vermek gerekmiştir.
SONUÇ:Yukarıda açıklanan nedenlerle davalılar vekilinin temyiz dilekçesinin REDDİNE, peşin alınan harcın istek halinde temyiz eden davalılara geri verilmesine 10/12/2018 gününde oybirliğiyle karar verildi.