MAHKEMESİ :Asliye Hukuk Mahkemesi

Davacı vekili tarafından, davalı aleyhine 26.01.2009 gününde verilen dilekçe ile geçit hakkı kurulması istenmesi üzerine yapılan duruşma sonunda; davanın kabulüne dair verilen 31.07.2009 günlü hükmün Yargıtayca incelenmesi davalı tarafından istenilmekle süresinde olduğu anlaşılan temyiz dilekçesinin kabulüne karar verildikten sonra dosya ve içerisindeki bütün kağıtlar incelenerek gereği düşünüldü:

K A R A R

Dava, Türk Medeni Kanununun 747. maddesine dayanılarak açılmış geçit hakkı kurulması istemine ilişkindir.
Davacı, 252 ada 6 parsel numaralı taşınmazı yararına, davalıya ait 252 ada 9 parsel numaralı taşınmaz üzerinden geçit hakkı kurulmasını istemiştir.
Davalı, davacıya ait taşınmazın genel yola cephesinin bulunduğunu, davacının iyiniyetli olmadığını belirterek davanın reddini savunmuştur.
Mahkemece, davalıya ait 252 ada 9 parsel sayılı taşınmaz üzerinden 06.03.2009 havale tarihli fen bilirkişisi raporuna ekli krokide sarı ile boyalı 27.55 m2"lik kısmından 6 parsel yararına geçit hakkı kurulmasına karar verilmiştir.
Hükmü, davalı temyiz etmiştir.
Geçit hakkı verilmesi ile genel yola bağlantısı olmayan ve yolu bulunsa bile bu yol ile ihtiyacı karşılanamayan taşınmazın genel yolla kesintisiz bağlantısı sağlanır. Uygulama ve doktrinde genellikle bunlardan ilkine mutlak geçit ihtiyacı veya geçit yoksunluğu, ikincisine ise nispi geçit ihtiyacı ya da geçit yetersizliği denilmektedir.
Somut olayda; dosyada mevcut kadastro paftasına göre davacıya ait 252 ada 6 parselin kuzey yönünde kadastro yoluna cepheli olduğu görülmektedir. Bu durum 23.03.2009 havale tarihli bilirkişi raporunun ikinci sayfasındaseçenek olarak gösterilmiş, 10.000.00 TL. harcanarak tadilat ile bu alternatifin gerçekleştirilebileceği belirtilmiştir.
Açıkça belirtmek gerekirse; 252 ada 6 parsel numaralı taşınmazın genel yola cephesinin bulunduğu, bu nedenle mutlak ve nispi geçide ihtiyacı olmadığı anlaşılmakla; davacının subjektif arzusuna göre geçit güzergahı saptanıp buna ilişkin hüküm kurulması doğru değildir.
Kabule göre de; geçit hakkı kurulmasına ilişkin davalarda harç ve yargılama giderlerinin davanın niteliği gereği davacı taraf üzerinde bırakılması gerekirken; temyiz edilen hükmün 3, 4 ve 5. bentlerinde yargılama harç ve giderlerinin davalıya yükletilmiş olması doğru olmamış, hükmün bu nedenle de bozulması gerekmiştir.
SONUÇ: Yukarıda açıklanan nedenlerle davalının temyiz itirazlarının kabulü ile hükmün BOZULMASINA, peşin yatırılan temyiz harcının istek halinde yatırana iadesine, 20.01.2010 tarihinde oybirliği ile karar verildi.