Mahkemesi :Asliye Hukuk (İş) Mahkemesi

Dava, rücuan tazminat istemine ilişkindir.
Mahkemece, hükümde belirtilen gerekçelerle davanın kabulüne karar verilmiştir.
Hükmün, davacı ve davalı vekilleri tarafından temyiz edilmesi üzerine, temyiz isteklerinin süresinde olduğu anlaşıldıktan ve Tetkik Hâkimi ... tarafından düzenlenen raporla dosyadaki kâğıtlar okunduktan sonra, işin gereği düşünüldü ve aşağıdaki karar tespit edildi.
Sigortalının 23.06.2004 tarihinde geçirdiği iş kazası sonrası %12 oranında sürekli iş göremezlik oranı üzerinden gelir bağlandığı, Kurumca, gelir ve tedavi bedelinin istendiği eldeki davada, davalı işverenin itirazı üzerine, Yüksek Sağlık Kurulu’ndan rapor alındığı ve 08.10.2010 tarihli rapora göre, %12 sürekli ş göremezlik oranının belirlendiği yine itiraz üzerine Adli Tıp 3. İhtisas Dairesi’nden alınan 22.02.2012 tarihli rapora göre, sigortalının, % 5 meslekte kazanma gücünü kaybettiğinin belirlendiği anlaşılmaktadır. Mahkemece yapılan kusur incelemesi sonrası, %75 kusur üzerinden yazılı şekilde hüküm tesis edilmiştir. Kusura yönelik Mahkeme kabulü isabetlidir.
Davanın yasal dayanağı, 506 sayılı Kanunun 109. ve 5510 sayılı Kanunu 95. maddeleridir. Bu yönde, sürekli iş göremezlik ve malullük halinin belirlenmesinde izlenecek yolun ne olduğu 506 sayılı Kanunun 109. maddesi ile 01.10.2008 tarihinde yürürlüğe giren 5510 sayılı Kanunun “Sağlık Raporlarının Usul ve Esasları”na dair 95. maddesinde hükme bağlanmıştır. Buna göre, kurum sağlık tesisleri tarafından raporlara dayanılarak verilen kararlara karşı ilgililerin S.S.Yüksek Sağlık Kuruluna itiraz hakları mevcuttur. Söz konusu kurulun raporlarının Kurumu bağlayacağı diğer ilgililer yönünden bağlayıcı olmayıp, Adli Tıp Başkanlığı veya Tıp Fakültelerinin ilgili ana bilim dalı konseylerinden Sosyal Sigorta Sağlık İşlemleri Tüzüğü çerçevesinde inceleme ve araştırma yapılmasını isteyebilecekleri 28.06.1976 tarih ve 6/4 sayılı Yargıtay İçtihadı Birleştirme Büyük Genel Kurulu kararının gereğidir. Öte
yandan; Sosyal Sigorta Yüksek Sağlık Kurulu raporu ile Adli Tıp Kurumu İhtisas Dairesi raporu arasında çelişki ortaya çıkması durumunda, Yargıtay Hukuk Genel Kurulunun 06.10.2010 gün ve 10-390 / 449 sayılı kararında da belirtildiği şekilde, çelişkinin Adli Tıp Kanunu"nun 15. maddesi gereği Adli Tıp Genel Kurulunca giderilmesi gereklidir.
Hâl böyle olunca; Mahkemece, Yüksek Sağlık Kurulu raporunda belirtilen sürekli iş göremezlik oranının Kurum yönünden bağlayıcı olduğu gözetilerek, 506 sayılı Kanunun 109. (5510 sayılı Kanun 95. madde) maddesinde öngörülen prosedür çerçevesinde, Yüksek Sağlık Kurulu ile Adli Tıp İhtisas Dairesi arasındaki raporlarda çelişki oluştuğu dikkate alınarak Adli Tıp Kurumu Genel Kurulu’na sigortalının gönderilerek, sürekli iş göremezlik oranının kaç olduğunun, sigortalıda iş kazası sonucu meydana gelen yaralanmanın hangi oranda sigortalıyı sürekli iş göremez hale getirdiği ve hangi tarihten itibaren bu oranın oluştuğu tereddüde yer vermeyecek şekilde belirlenmeli ve varılacak sonuca göre karar verilmelidir.
Yukarıda açıklanan maddi ve hukuki olgular göz önünde bulundurulmaksızın, eksik inceleme ve araştırma sonucu, yazılı şekilde hüküm kurulması, usul ve yasaya aykırı olup, bozma nedenidir.
O hâlde, davacı ve davalı vekillerinin bu yönleri amaçlayan temyiz itirazları kabul edilmeli ve hüküm bozulmalıdır.
SONUÇ: Temyiz edilen hükmün yukarıda açıklanan nedenlerle BOZULMASINA, temyiz harcının istek halinde davalıya iadesine, 06.03.2017 gününde oybirliğiyle karar verildi.