Danıştay 7. Daire 1994/5890 Esas 1996/820 Karar Sayılı İlamı

T.C.
D A N I Ş T A Y
YEDİNCİ DAİRE
Esas No: 1994/5890
Karar No: 1996/820

Temyiz İsteminde Bulunan : ... Ortak Girişimi
Vekili : Av. ...- Av. ...
Karşı Taraf : Başbakanlık Gümrük Müsteşarlığı
İstemin Özeti : İzmir Giriş Gümrük Müdürlüğünde tescilli 28.2.1989 gün Ve … sayılı giriş beyannamesi ile geçici olarak yurda getirilen eşyaların yurtta kalma süresinin uzatılmasına ilişkin talebin, kanuni yurtta kalma süresi içinde yapılmadığından bahisle, geçici giriş esnasında teminata bağlanan gümrük vergi ve resimlerinin tahsili amacıyla tanzim ve tebliğ olunan ödeme emrini; 6183 sayılı Amme Alacaklarının Tahsil Usulü Hakkında Kanunun 56. maddesine göre, teminata bağlanan kamu alacaklarının, teminatın paraya çevrilmesi suretiyle tahsili yoluna gidilmesi gerektiği, olayda, geçici giriş esnasında vergi miktarını karşılayacak kadar teminat mektubunun alındığı anlaşılmakla, teminatın paraya çevrilmesi suretiyle tahsili gereken kamu alacağı için ödeme emri düzenlenmesinin yasal olmadığı gerekçesiyle iptal eden ... Vergi Mahkemesinin ... gün ve E:...; K:... sayılı kararının; gerekçe yönünden hukuka aykırı olduğu ileri sürülerek bozulması istenilmektedir.
Savunmanın Özeti : İstemin reddi gerektiği yolundadır.
Tetkik Hakimi ...'ın Düşüncesi :Lehine karar verilen tarafın, kararın bozulmasını istemesinde ve bu kararın bozulmasında hukuki menfaatinin bulunmaması sebebiyle, temyiz isteminin incelenmeksizin reddi gerektiği düşünülmektedir.
Danıştay Savcısı ...'ın Düşüncesi: Davacı şirket tarafından, geçici kabul yolu ile ithal edilen makinaların yasal süre içinde yurt dışı edilmediğinin tespiti üzerine,gümrük vergi ve resimlerinin tahsili amacıyla düzenlenen ödeme emrini; geçici ithalat rejimi uygulanırken davacıdan teminat mektubu alındığından, 6183 sayılı Yasanın 56. maddesi hükmüne göre teminat mektubunun paraya çevrilmesi suretiyle tahsil edilmesi gerekirken,ödeme emri tebliğinde isabet görülmediği gerekçesiyle iptal eden vergi mahkemesi kararının davacı şirket tarafından temyizen bozulması istenilmektedir.
Temyiz başvurusunda bulunabilmek için, temyiz başvurusunda bulunanın menfaati olması gerekir. Dosyanın incelenmesinden, ödeme emrinin iptali talebiyle açılan davada vergi mahkemesince "davanın kabulü ve dava konusu ödeme emrinin iptali" yolunda karar verildiği tespit edildiğinden, davacının işbu temyiz talebinde bulunmakta bir menfaatinin bulunmadığı anlaşılmıştır.
Açıklanan nedenle, temyiz isteminin incelenmeksizin reddi gerekeceği düşünülmektedir.

TÜRK MİLLETİ ADINA
Hüküm veren Danıştay Yedinci Dairesince işin gereği görüşüldü:
Uyuşmazlık, geçici olarak getirilen eşyaların kanuni yurtta kalma süresi içinde yurt dışı edilmediğinden bahisle, anılan eşyalara ait gümrük vergi ve resimlerinin tahsili amacıyla düzenlenen ödeme emrini iptal eden mahkeme kararının gerekçe yönünden bozulması istemine ilişkindir.
2577 sayılı İdari Yargılama Usulü Kanununun 49 uncu maddesinde, Danıştay'ın, görev ve yetki dışında bir işe bakılmış olması, hukuka aykırı karar verilmesi ve usul hükümlerine uyulmamış olunması sebeplerinden dolayı, temyiz edilen kararı bozacağı belirtilmek suretiyle bozma nedenleri sayılmıştır. Bu sebeple, ancak, yukarıda sayılan nedenlerden birinin bulunması halinde temyiz edilen karar bozulabileceğinden ve davacının mahkeme kararının gerekçesine yönelik iddiaları, belirtilen nedenlerden hiçbirisine uymadığından, yerinde görülmemiştir.
Diğer taraftan, kanun yoluna başvuran tarafın, aleyhine kanun yoluna başvurduğu kararın bozulmasını talep etmesinde ve kararın bozulmasında korunmaya değer bir hukuki menfaatinin bulunması şarttır.
Olayda ise, temyiz talebinde bulunan davacının, gümrük vergi ve resimlerin tahsili amacıyla adına tanzim ve tebliğ olunan ödeme emrinin iptali yolundaki mahkeme kararının bozulmasında herhangi bir menfaati bulunmamaktadır.
Bozulması istenilen mahkeme kararının gerekçesi doğrultusunda, idarece yapılacak yeni işlemlere karşı ise, yükümlü tarafından yeniden dava açılabileceği tabiidir.
Açıklanan nedenlerle, temyiz isteminin incelenmeksizin reddine, 7.3.1996 gününde oybirliği ile karar verildi.