Yargıtay 2. Hukuk Dairesi 2015/26327 Esas 2016/11998 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ :Aile Mahkemesi
DAVA TÜRÜ : Boşanma

Taraflar arasındaki davanın yapılan muhakemesi sonunda mahalli mahkemece verilen, yukarıda tarihi ve numarası gösterilen hüküm davacı kadın tarafından zina hukuki sebebine dayalı boşanma kararı verilmemesi, kusur belirlemesi, tazminatlar ve nafakaların miktarı, kişisel ilişkinin süresi yönünden; davalı erkek tarafından ise kusur belirlemesi, tazminatlar, velayet ve yoksulluk nafakası yönünden temyiz edilmekle, evrak okunup gereği görüşülüp düşünüldü:
1-Dosyadaki yazılara, kararın dayandığı delillerle kanuni gerektirici sebeplere ve özellikle davacı kadının zina hukuki sebebine dayalı olarak açılmış bir davasının bulunmadığının, mahkemece davacı kadına yüklenen kusurlu davarışların yanında, kadının eşine şiddet uyguladığı, intihara teşebbüs ettiği, ancak yine de davalı erkeğin daha fazla kusurlu olduğunun, anlaşılmasına göre, tarafların aşağıdaki bentlerin kapsamı dışında kalan temyiz itirazları yersizdir.
2-Davacı kadının tazminatlarda faiz talebi olduğu halde bu talep hakkında olumlu ya da olumsuz bir karar verilmemesi doğru olmamıştır.
3-Davacı kadının iştirak nafakalarında yıllık artış talebi olduğu halde bu talep hakkında da olumlu ya da olumsuz bir karar verilmemesi doğru olmayıp bozmayı gerektirmiştir.
4-Yapılan soruşturma ve toplanan delillerden davacı kadın adına kayıtlı İstanbul"da taşınmazlar olduğu, bir daireden 1300 TL kira gelirinin olduğu, 74.000 TL. değerinde aracının bulunduğu anlaşılmaktadır. Gerçekleşen bu durum karşısında boşanmakla davacı kadın yoksulluğa düşmez. Davacı kadın yararına Türk Medeni Kanununun 175. madde koşulları oluşmamıştır. Davacı kadının yoksulluk nafakası isteğinin reddi gerekirken, yazılı şekilde hüküm kurulması doğru bulunmamıştır.
5-Tarafların tespit edilen ekonomik ve sosyal durumları, boşanmaya yol açan olaylardaki kusur dereceleri, paranın alım gücü, kişilik haklarına yapılan saldırı ile ihlâl edilen mevcut ve beklenen menfaat dikkate alındığında kadın yararına takdir edilen maddi ve
manevi tazminat azdır. Türk Medeni Kanununun 4. maddesindeki hakkaniyet ilkesi ile Türk Borçlar Kanununun 50 ve 52. maddesi hükmü dikkate alınarak daha uygun miktarda maddi (TMK m. 174/1) ve manevi (TMK m. 174/2) tazminat takdiri gerekir. Bu yönler gözetilmeden hüküm tesisi doğru bulunmamıştır.
SONUÇ: Temyiz edilen hükmün yukarıda 2., 3., 4. ve 5. bentlerde gösterilen sebeplerle BOZULMASINA, bozma kapsamı dışında kalan temyize konu diğer bölümlerin 1. bentte gösterilen sebeple ONANMASINA, istek halinde temyiz peşin harcının yatırana geri verilmesine, işbu kararın tebliğinden itibaren 15 gün içinde karar düzeltme yolu açık olmak üzere oybirliğiyle karar verildi. 20.06.2016 (Pzt.)