Yargıtay 9. Hukuk Dairesi 2021/645 Esas 2021/6906 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ :İş Mahkemesi
DAVA TÜRÜ : ALACAK

Taraflar arasında görülen dava sonucunda verilen kararın, temyizen incelenmesi davacı vekili ve davalı ... Minibüs İşletmesi vekili tarafından istenilmekle, temyiz taleplerinin süresinde olduğu anlaşıldı. Dava dosyası için Tetkik Hakimi tarafından düzenlenen rapor dinlendikten sonra dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü:

Y A R G I T A Y K A R A R I
Davacı İsteminin Özeti:
Davacı vekili, müvekkilinin davalı iş ortaklığında şoför olarak çalıştığını, iş sözleşmesinin haksız feshedildiğini iddia ederek kıdem tazminatı, ihbar tazminatı, fazla çalışma ücreti, ulusal bayram ve genel tatil ücreti ve hafta tatili ücreti alacaklarının tahsilini istemiştir.
Davalı Cevabının Özeti:
Davalılar ayrı ayrı davacının taleplerinin yerinde olmadığını savunarak davanın reddine karar verilmesini istemiştir.
Mahkeme Kararının Özeti:
Mahkemece, Yargıtay (Kapatılan) 22. Hukuk Dairesinin 20.06.2019 tarihli bozma ilamına uyularak davanın kısmen kabulüne karar verilmiştir.
Temyiz:
Kararı, davacı vekili ve davalı ... Minibüs İşletmesi vekili temyiz etmiştir.
Gerekçe:
1-Dosyadaki yazılara, toplanan delillerle kararın dayandığı kanuni gerektirici sebeplere göre davacı vekilinin ve davalı ... Minibüs İşletmesi vekilinin aşağıdaki bentlerin kapsamı dışında kalan temyiz itirazları yerinde değildir.
2-Somut olayda, bozma ilamında hafta tatili alacağı niteliği itibariyle fazla çalışma olduğundan tanıkların her iki ayın sonunda sekiz günlük toplu hafta tatili izni kullanıldığı yönündeki beyanlarının hafta tatili alacağı yönünden dikkate alınmamasının hatalı olduğu belirtilmiş ancak bozma kararına uyan Mahkemece hatalı olarak alacak tümden reddedilmiştir. Sekiz gün süreyle toplu olarak kullandırılan izinler yönünden ancak izinlerin kullanıldığı iki hafta, hafta tatili yaptığı kabul edilebilir, bu durumda davacının her iki ayda bir iki hafta tatili yaptığı, diğer hafta tatillerinde çalıştığı kabul edilerek hesaplama yapılması gerekirken hafta tatili alacağının tümden reddi hatalıdır.
3-Mahkemenin 23.10.2018 tarihli kararı davalı temyizi üzerine hüküm altına alınan fazla mesai alacağı bakımından "...fazla çalışma alacağının hesabında yedinci günün tamamının hesaba dahil edilmesi mükerrerliğe sebep olmuştur. Fazla çalışma alacağının hesaplanmasında hafta tatili gününde yapılan çalışmaların yalnızca 7,5 saati aşan kısmının dikkate alınabileceği hususu gözetilmeksizin karar verilmesi hatalıdır." gerekçesi ile bozulmuş ise de; söz konusu kararda hükme esas alınan bilirkişinin 13.08.2018 tarihli raporundan, davalı işyerinde günlük 12 saat çalışan davacı işçinin 1,5 saat ara dinlenmesi ile günde 10,5 saat, haftada 73,5 saat çalıştığı tespitinden sonra 45 saat normal haftalık çalışma ile hafta tatili çalışmasında gözetilen 7,5 saat çalışma düşülerek haftalık fazla mesainin 21 saat olarak belirlendiği ve ayrıca da 2 aylık çalışma sonrası hafta tatillerini toptan kullanarak 8 gün arka arkaya çalışmayan işçinin çalışmadığı bu günlerinde fazla mesai hesabından dışlandığı anlaşılmaktadır. Sonuç itibariyle hükme esas alınan bilirkişi raporunda fazla mesai hesaplanırken hafta tatilinde gözetilen yedinci gün çalışmasının tamamı değil sadece 7,5 saati aşan 3 saatlik kısmı dikkate alındığı halde bu yapılmamış gibi yazılan 20.06.2019 tarihli bozmamızın fazla mesaiye ilişkin bölümü maddi hataya dayalıdır.
Diğer taraftan Yargıtay (Kapatılan) 22. Hukuk Dairesinin 20.06.2019 tarihli bozma kararı davalı lehine olmasına karşın davalı lehine oluşan usulü kazanılmış hak ihlal edilerek davacının fazla çalışma alacağının bozma öncesi miktardan fazla belirlenmesi de ayrıca hatalıdır.
Fazla mesai alacak talebi bakımından mahkemece yapılacak iş, 20.06.2019 tarihli bozmanın maddi hataya dayalı olduğunu ve öyle olmasaydı dahi bozmanın davalı lehine oluşunu gözeterek söz konusu alacağı bozma öncesindeki gibi brüt 8.737,09 TL olarak kabul etmektir.
Sonuç:
Temyiz olunan kararın yukarıda yazılı sebeplerden BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek halinde ilgiliye iadesine, 25.03.2021 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.