Davacı vekili, Bağ-Kur Elazığ İl Müdürlüğü’nün 29.03.2001 tarihli kararının iptali ile kaza neticesinde işgücünü üçte iki oranında kaybeden davacının malul olduğunun tesbitine karar verilmesini istemiştir. Mahkemece, davanın kabulüne karar verilmiştir.
Uyuşmazlık, 1479 sayılı yasanın 28. maddesi gereğince davacının çalışma gücünün en az üçte ikisini yitirip yitirmediği noktasında toplanmaktadır.
Davacının, 01.01.1993-31.12.1997 tarihleri arasında 900 gün Sosyal Sigortalar Kurumu’na tabi tarım sigortalılığı; 07.12.1988-30.11.1989 tarihleri arasında ve 17.02.1998 tarihinden itibaren isteğe bağlı Bağ-Kur sigortalılığı bulunduğu dosya içeriğinden anlaşılmaktadır.
Somut olayda, Bağ-Kur Sağlık İşleri Dairesi Başkanlığı’nca, Elazığ Devlet Hastanesi’nin 11.01.2001 tarihli sağlık kurulu raporuna istinaden davacının çalışma gücünün en az üçte ikisini yitirmediğine karar verilmiştir. Fırat Üniversitesi Fırat Tıp Merkezi Başhekimliği’nin 02.08.2001 tarihli raporunda, davacının iki elini ve sol elini kullanması gereken işlerde çalışamayacağı ve özür oranının %55 olduğu belirtilmiştir. Adli Tıp Kurumu 3. İhtisas Kurulu’nun 01.10.2003 tarihli raporunda, davacının 01.05.1999 tarihinde geçirdiği trafik kazasına bağlı arızasının, 85/9529 karar sayılı Sosyal Sigortalar Sağlık İşlemleri Tüzüğü hükümlerinden yararlanılarak meslek grup numarası bildirilmemekle grup 1 kabul olunarak, yaşına göre %46 oranında meslekte kazanma gücünden kaybetmiş sayılacağı mütalaa olunmuştur. Adli Tıp Kurumu 3. İhtisas Kurulu 01.11.2004 tarihli raporundaki ek mütalaasında ise, davacının 1999 yılında geçirdiği trafik kazası sonucu meydana geldiği bildirilen sol kolundaki ve sağ 5. parmağındaki arızalarının, 85/9529 karar sayılı Sosyal Sigortalar Sağlık İşlemleri Tüzüğü hükümlerinden yararlanılmak suretiyle ve bu kez de meslek grup numarası mesleği şoför olarak bildirildiğinden grup 41 kabul olunarak, yaşına göre %61.0 oranında meslekte kazanma gücünden kaybetmiş sayılacağı  bildirilmiştir. Mahkemece hükme esas alınan ve bir makine mühendisi, bir kontrol mühendisi ile bir adli tıp uzmanı tıp doktoru tarafından düzenlenen 27.01.2006 tarihli bilirkişi raporunda ise, davacıda meydana gelmiş olan meslekte kazanma gücü kayıp oranının %72,1832 olduğu kanaati belirtilmiştir. 2659 sayılı Adli Tıp Kurumu Kanunu’nun “Adli Tıp Genel Kurulu’nun görevleri” başlıklı 15/f. maddesinde, Adli Tıp Genel Kurulu’nun, adli tıp ihtisas kurulları ile Adli Tıp Kurumu dışındaki sağlık kuruluşlarının verdikleri rapor ve görüşler arasında ortaya çıkan çelişkileri, konu ile ilgili uzman üyelerin katılımıyla inceleyeceği ve kesin karara bağlayacağı belirtilmiştir. Hal böyle olunca, 28.06.1976 gün ve 6/4 sayılı Yargıtay İçtihadı Birleştirme Kararı’nda da belirtildiği üzere, 1479 sayılı Yasa’nın 56. maddesi delaletiyle 506 sayılı Yasa’nın 109. maddesindeki prosedür doğrultusunda, Adli Tıp Kurumu Genel Kurulu’ndan görüş alınması gerekir.
Mahkemece yapılacak iş, davacının daha önce tedavi gördüğü sağlık kuruluşlarındaki tüm bilgi ve belgelerin celbi ile dosyanın, gerektiğinde sigortalının da Adli Tıp Kurumu Genel Kurulu’na gönderilmek suretiyle davacının çalışma gücünün en az üçte ikisini yitirip yitirmediği saptanmak ve oluşacak sonuca göre karar vermekten ibarettir.
Mahkemece, bu maddi ve hukuki olgular göz önünde tutulmaksızın eksik inceleme ve araştırma ile yazılı şekilde karar verilmesi usul ve yasaya aykırı olup, bozma nedenidir.
O halde, davalı Kurumun bu yönleri amaçlayan temyiz itirazları kabul edilmeli ve hüküm bozulmalıdır.
SONUÇ: Hükmün yukarıda açıklanan nedenlerle BOZULMASINA, 05.04.2007 gününde oy birliği ile karar verildi.