5490 sayılı Nüfus Hizmetleri Kanunu’na aykırılık suçundan sanık ..."nın anılan Kanun’un 67/1, 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu"nun 62/1. ve 52/2. maddeleri uyarınca 3.000,00 Türk Lirası adli para cezası ile cezalandırılmasına dair Çeşme 1. Asliye Ceza Mahkemesinin 05/05/2016 tarihli ve 2016/201 Esas, 2016/277 Karar sayılı kararı aleyhine Adalet Bakanlığının 11/02/2017 gün ve 6176 sayılı kanun yararına bozma istemini içeren yazısı ekinde bulunan dava dosyası Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığının 18/10/2017 gün ve KYB-2017-58241 sayılı ihbarnamesi ile Dairemize gönderilmekle okundu.
Anılan ihbarnamede;
Dosya kapsamına göre, sanık hakkında verilen 05/05/2016 tarihli mahkumiyet kararından önce, 27/01/2016 tarihli Resmi Gazete"de yayımlanarak yürürlüğe giren 6661 sayılı Askerlik Kanunu ve Bazı Kanunlarda Değişiklik Yapılmasına Dair Kanun"un 14. maddesi ile değiştirilen 5490 sayılı Kanun"un 68/1-c maddesinde yer alan "Adres değişikliğini bildirme yükümlülüğünü süresi içinde yerine getirmeyenlere 50 Türk Lirası, gerçeğe aykırı beyanda bulunanlara 1000 Türk Lirası idarî para cezası, yurt içinde mülkî idare amirlerince, yurt dışında ise dış temsilciliklerce verilir." şeklindeki düzenleme karşısında, sanığın üzerine atılı olan gerçeğe aykırı beyanda bulunmak eyleminin idari yaptırıma dönüştürüldüğü gözetilmeden, yazılı şekilde hüküm kurulmasında isabet görülmediği gerekçesiyle 5271 sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu’nun 309. maddesi uyarınca anılan kararın kanun yararına bozulması isteminde bulunulmakla, gereği görüşülüp düşünüldü;
5490 sayılı Nüfus Hizmetleri Kanunu"nun 67/1. maddesinde, gerçeğe aykırı yerleşim yeri veya cüzdan talep belgesi veren köy veya mahalle muhtarları ile herhangi bir işlem sebebiyle Nüfus Müdürlüğüne gerçek dışı beyanda bulunanlar ve bunlara tanıklık edenlerin cezalandırılacağı hükme bağlanmış olup, sanığın, Çeşme İlçe Nüfus Müdürlüğüne müracaat ile Çeşme İlçesi Sakarya Mahallesinde ikamet ediyormuş gibi bildirmekten ibaret eyleminin, 5490 sayılı Nüfus Hizmetleri Kanunu"nun 68/1-c maddesinde düzenlenen kabahati oluşturduğu ve sanık hakkında anılan Kanun"un 67/1. maddesi uyarınca adli para cezasına hükmedilmesinin usul ve kanuna aykırı olduğu, 5326 sayılı Kabahatler Kanunu’nun “Soruşturma zamanaşımı” kenar başlıklı 20. maddesinin, 5560 sayılı Kanun"un 33. maddesi ve 6111 sayılı Kanun"un 22. maddesi ile değişik 1 ve 2. fıkralarında; "(1) Soruşturma zamanaşımının dolması halinde kabahatten dolayı kişi hakkında idarî para cezasına karar verilemez. (2) Soruşturma zamanaşımı süresi; a) Yüzbin Türk Lirası veya daha fazla idarî para cezasını gerektiren kabahatlerde beş, b) Ellibin Türk Lirası veya daha fazla idarî para cezasını gerektiren kabahatlerde dört,c) Ellibin Türk Lirasından az idarî para cezasını gerektiren kabahatlerde üç yıldır. Ancak, 89. maddesi hariç olmak üzere 1111 sayılı Askerlik Kanunu, 2839 sayılı Milletvekili Seçimi Kanunu, 2918 sayılı Karayolları Trafik Kanunu, 2972 sayılı Mahalli İdareler ile Mahalle Muhtarlıkları ve İhtiyar Heyetleri Seçimi Hakkında Kanun, 3376 sayılı Anayasa Değişikliklerinin Halkoyuna Sunulması Hakkında Kanun, 4925 sayılı Karayolu Taşıma Kanunu, 5490 sayılı Nüfus Hizmetleri Kanunu ve 6001 sayılı Karayolları Genel Müdürlüğünün Teşkilat ve Görevleri Hakkında Kanunda belirtilen ve idari para cezasını gerektiren fiilin işlendiği tarihi takip eden takvim yılının son günü bitimine kadar idari para cezası verilerek tebliğ edilmediği takdirde idari yaptırım kararı verilemez, verilmiş olanlar düşer.” şeklindeki düzenlemeler uyarınca;
Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığının kanun yararına bozma istemine dayanan ihbarname içeriği bu nedenle yerinde görüldüğünden, Çeşme 1. Asliye Ceza Mahkemesinin 05/05/2016 tarihli ve 2016/201 Esas, 2016/277 Karar sayılı kararının CMK"nun 309/4-d. maddesi uyarınca BOZULMASINA, 5326 sayılı Kabahatler Kanunu"nun 24. maddesi uyarınca mahkemece sanığın kabahat sayılan eylemi sebebiyle idari yaptırım kararı verilmesi gerekmekte ise de, 5326 sayılı Kabahatler Kanunu"nun 20/2-c maddesinde yazılı soruşturma zamanaşımının gerçekleşmesi nedeniyle kabahatli hakkında idari para cezası verilmesine yer olmadığına, 21/02/2019 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.