Tefecilik - Yargıtay 5. Ceza Dairesi 2013/2769 Esas 2014/7149 Karar Sayılı İlamı

5. Ceza Dairesi
Esas No: 2013/2769
Karar No: 2014/7149
Karar Tarihi: 26.06.2014

Tefecilik - Yargıtay 5. Ceza Dairesi 2013/2769 Esas 2014/7149 Karar Sayılı İlamı

Özet:

Muğla 2. Asliye Ceza Mahkemesi tarafından verilen 2009/311 Esas, 2010/378 Karar numaralı davada, sanığın kazanç elde etmek amacıyla birden fazla kişiye faiz karşılığı ödünç para vermesi sebebiyle tefecilik suçu işlediği tespit edilmiştir. Ancak, suçun tek bir kişiye ödünç para vermek şeklinde tanımlandığı ve zincirleme suçun ancak mağdurun farklı kişiler olması durumunda söz konusu olabileceği gerekçesiyle sanığın her bir mağdur için ayrı ayrı mahkumiyet hükmüne çarptırılması kanuna aykırı bulunmuştur. Bu nedenle, hükümler bozulmuş ve yeniden yargılama yapılması kararlaştırılmıştır.
Kanun maddeleri: Tefecilik suçu, 765 sayılı TCK'nın 2279 sayılı yasada düzenlenen 17. maddesiyle tanımlanmıştır. Ancak, 5237 sayılı TCK'nın 241. maddesiyle suçun tanımı değiştirilmiş ve kişiye ödünç para verme eyleminin meslek haline dönüştürülmesi şartı aranmamıştır. Ayrıca, zincirleme suç hükümleri, 5377 sayılı Kanunun 6. maddesiyle genişletilmiştir. Bu nedenle, suçun birden fazla kişiye karşı işlenmesi tek suç teşkil etse de zincirleme suçun mümkün olduğu belirtilmiştir.

5. Ceza Dairesi 2013/2769 E. , 2014/7149 K.

"İçtihat Metni"

Tebliğname No : 4 - 2011/48430
MAHKEMESİ : Muğla 2.Asliye Ceza Mahkemesi
TARİHİ : 20/07/2010
NUMARASI : 2009/311 Esas, 2010/378 Karar
SUÇ : Tefecilik

İlk derece mahkemesince verilen hükümler temyiz edilmekle dosya incelenerek, gereği düşünüldü:
Yapılan yargılamaya, toplanıp karar yerinde gösterilen delillere, mahkemenin soruşturma sonuçlarına uygun olarak oluşan kanaat ve takdirine, incelenen dosya içeriğine göre yerinde görülmeyen sair temyiz itirazlarının reddine,
Ancak;
Tefecilik suçunun, 765 sayılı TCK"nın yürürlükte olduğu dönemde, Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 03/07/1995 tarih ve 1995/207-236 sayılı Kararında da belirtildiği üzere birden fazla kişiye sürekli ve sistemli bir şekilde faiz karşılığı ödünç para vermek suretiyle çıkar sağlanması, başka bir anlatımla ödünç para verme işinin meslek haline dönüştürülmesi durumunda oluştuğu, suçun yaptırımının ise 2279 sayılı Yasanın 17. maddesinde düzenlendiği,
01/06/2005 tarihinde yürürlüğe giren 5237 sayılı TCK"nın 241. maddesinde ise atılı suçun; "Kazanç elde etmek amacıyla başkasına ödünç para veren kişi,..." biçiminde tanımlandığı, bu düzenlemeye göre suçun oluşması için sanığın yalnızca bir kişiye ödünç para vermesi yeterli olup, bu işi meslek haline dönüştürüp dönüştürmemesinin öneminin bulunmadığı, tefecilik suçunun ekonomi, sanayi ve ticarete ilişkin suçlar bölümünde topluma karşı suçlar kısmı içinde bulunduğu, 5237 sayılı Yasanın 43/1. maddesi, suçun mağdurunun aynı kişi olmasını suçun zorunlu unsuru haline getirmiş iken, 08/07/2005 tarihinde yürürlüğe giren 5377 sayılı Kanunun 6. maddesi ile anılan madde ve fıkraya eklenen "Mağduru belli bir kişi olmayan suçlarda da bu fıkra hükmü uygulanır." hükmü ile zincirleme suçun kapsamının genişletildiği ve mağduru aynı kişi olsun ya da olmasın maddenin son fıkrasındaki istisnalar dışındaki tüm suçlarda zincirleme suç hükümlerinin uygulanmasının mümkün hale getirildiği, bu nedenle suçun temadi ettiğinden ve birden fazla kişiye ödünç para verilmesinin tek suç oluşturduğundan bahsedilemeyeceği, ancak suçun zincirleme olarak işlenmesinin olanaklı olduğu,

Dava konusu somut olayda ise; sanığın kazanç elde etmek amacıyla değişik zaman dilimlerinde katılanlara ayrı ayrı ödünç para verdiği anlaşıldığından, TCK"nın 3 ve 61. maddeleri ile suç kastının yoğunluğu nazara alınarak zincirleme şekilde tek suçtan hüküm kurulması yerine her bir katılana yönelik ödünç para verme eyleminden ayrı ayrı mahkumiyet hükmü kurulmak suretiyle fazla ceza tayin edilmesi,
Kanuna aykırı ve sanık müdafiin temyiz itirazları bu itibarla yerinde görüldüğünden hükümlerin bu sebepten dolayı 5320 sayılı Kanunun 8/1. maddesi de gözetilerek CMUK"nın 321 ve 326. maddeleri uyarınca BOZULMASINA, 26/06/2014 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.