Mahkemesi :İş Mahkemesi


Dava, rücuan tazminat istemine ilişkindir.
Mahkemece, ilamında belirtildiği şekilde davanın kabulüne karar verilmiştir.
Hükmün, davacı Kurum vekili tarafından temyiz edilmesi üzerine temyiz isteklerinin süresinde olduğu anlaşıldıktan ve Tetkik Hakimi ... tarafından düzenlenen raporla dosyadaki kağıtlar okunduktan sonra işin gereği düşünüldü ve aşağıdaki karar tespit edildi.
13.07.2012 tarihinde iş kazası sonucu sürekli iş göremez duruma giren sigortalıya bağlanan gelir nedeniyle uğranılan kurum zararının davalıdan tahsili istemine ilişkin olan davanın yasal dayanağı 5510 sayılı Yasanın 21. maddesidir.
5510 sayılı Kanunun “İş Kazası ve Meslek Hastalığı İle Hastalık Bakımından İşverenin ve Üçüncü Kişilerin Sorumluluğu” başlıklı 21. maddesine göre; İş kazası ve meslek hastalığı, işverenin kastı veya sigortalıların sağlığını koruma ve iş güvenliği mevzuatına aykırı bir hareketi sonucu meydana gelmişse, Kurumca sigortalıya veya hak sahiplerine bu Kanun gereğince yapılan veya ileride yapılması gereken ödemeler ile bağlanan gelirin başladığı tarihteki ilk peşin sermaye değeri toplamı, sigortalı veya hak sahiplerinin işverenden isteyebilecekleri tutarlarla sınırlı olmak üzere, Kurumca işverene ödettirilir. Anılan madde ile davalıların Kurumun rücu alacağından sorumluğu ancak kusurunun varlığı halinde mümkündür.
Kusur raporlarının, 5510 sayılı Yasanın 21., 4857 sayılı Yasanın 77. ve İşçi Sağlığı ve İş Güvenliği Tüzüğünün 2 vd. maddelerine uygun olarak düzenlenmesi gerekir. 4857 sayılı Yasanın 77. maddesi; “İşverenler işyerlerinde iş sağlığı ve güvenliğinin sağlanması için gerekli her türlü önlemi almak, araç ve gereçleri noksansız bulundurmak, işçiler de iş sağlığı ve güvenliği konusunda alınan her türlü önleme uymakla yükümlüdürler. İşverenler, işyerinde alınan iş sağlığı ve güvenliği önlemlerine uyulup uyulmadığını denetlemek, işçileri karşı karşıya bulundukları mesleki riskler, alınması gerekli tedbirler, yasal hak ve sorumlulukları konusunda bilgilendirmek ve gerekli iş sağlığı ve güvenliği eğitimini vermek zorundadırlar...” düzenlemesini içermektedir. Anılan düzenleme, işçiyi gözetim ödevi ve insan yaşamının üstün değer olarak korunması gereğinden hareketle; salt mevzuatta öngörülen önlemlerle yetinilmeyip, bilimsel ve teknolojik gelişimin ulaştığı aşama uyarınca alınması gereken önlemlerin de işveren tarafından alınmasını zorunlu kılmaktadır. İş kazasının oluşumuna etken kusur oranlarının saptanmasına yönelik incelemede; ihlal edilen mevzuat hükümleri, zararlı sonuçların önlenmesi için koşulların taraflara yüklediği özen ve dikkat yükümüne aykırı davranışın doğurduğu sonuçlar, ayrıntılı olarak irdelenip, kusur aidiyet ve oranları gerekçeleriyle ortaya konulmalıdır.
Somut olayda, iş kazası sonucu sürekli iş göremez hale gelen işçinin, saat 22.38 sırasında işe başladığı, sabaha karşı saat 5.10 civarında fabrikada dökümhaneden çıkan parçaları tavaya doldururken gözlük ve baret takmadığı, bu sırada demir şiş çubuğun koparak işçinin sağ gözüne gelmesi nedeniyle % 41,2 oranında sürekli iş göremez hale geldiği sabittir.
Mahkemece alınan 03.07.2014 tarihli 3’lü bilirkişi raporunda kazanın gece çalışması sırasında meydana geldiği ve 7,5 saatlik çalışma sınırı aşıldıktan sonra kazanın meydana gelmesinde, işverenin denetim görevini de yeterince yerine getirmediğinden işverene %70 işçiye ise 2 yıldır aynı işyerinde çalıştığı tecrübeli olduğu, gözlük ve baret takmadan çalışarak kendini tehlikeye attığı ve %30 oranında kusurlu olduğu belirtilmiştir. ... raporunda da günlük çalışma saatinin üstünde çalışıldığı, bu nedenle işverenin % 65 oranın kusurlu olduğu belirtilmiştir. 24.10.2014 tarihli raporda ise işverene % 60 işçiye % 40 kusur verilmiş, 27.01.2015 tarihli raporda ise kazanın meydana gelmesinde birincil sebebin gözlük takılmaması olduğunu, işverenin baret ve gözlük verdiğini ancak yeterince eğitim ve denetim sağlamadığını bu nedenle işverenin % 40, işçinin ise gözlük takması gerektiğini çok iyi bildiği halde takmadan çalışmaya devam ettiğinden % 60 oranında kusurlu olduğu hususunda görüş bildirilmiş, her iki raporda kazanın meydana gelmesinde günlük 7,5 saatlik çalışma sınırının aşılmasının kazanın meydana gelmesinde etkisi ve işverenin bu yönde kusurlu olup olmadığı tartışılmamış, mahkemece son raporun alacak davasındaki raporla uyumlu olması nedeniyle 27.01.2015 tarihli son rapor hükme esas alınmış ise de, raporlar arasındaki kusur oranlarında belirgin farklılık olması, yine son iki raporda çalışma süresinin 7,5 saatin aşıldığı zaman diliminde kazanın meydana gelmesinde bu hususun kazaya etkili olup olmadığı konusunda işverenin kusurunun irdelenmemiş olması karşısında raporlar arasındaki çelişki mahkemece giderilmeden karar verilmiştir. Hal böyle olunca dosya kapsamında hükme esas alınan bilirkişi raporu hüküm kurmaya elverişli değildir. Mahkemece, ... raporu ve 03.07.2014 tarihli kusur raporu da dikkate alınarak dosya kapsamındaki raporlar arasındaki çelişki giderilmek üzere yeni oluşturulacak uzman bilirkişi heyetinden yeniden davalının kusurunun aidiyetinin ve oranlarının belirlenmesi için rapor alınmalı ve raporlar arasındaki çelişki giderilmelidir.
Mahkemece; yukarıda açıklanan maddi ve hukuki ilkeler uyarınca karar verilmesi gerekirken eksik inceleme ve yanılgılı değerlendirme ile yazılı şekilde karar verilmiş olması, usul ve yasaya aykırı olup, bozma nedenidir.
O hâlde, davacı Kurum vekili bu yönleri amaçlayan temyiz itirazları kabul edilmeli ve hüküm bozulmalıdır.
SONUÇ : Yukarıda açıklanan nedenlerle hükmünün BOZULMASINA, 11.05.2017 gününde oy birliğiyle karar verildi.