5607 sayılı Kanuna muhalefet - Yargıtay 7. Ceza Dairesi 2018/4309 Esas 2021/1597 Karar Sayılı İlamı

7. Ceza Dairesi
Esas No: 2018/4309
Karar No: 2021/1597

5607 sayılı Kanuna muhalefet - Yargıtay 7. Ceza Dairesi 2018/4309 Esas 2021/1597 Karar Sayılı İlamı

Özet:

Yargıtay 7. Ceza Dairesi, Asliye Ceza Mahkemesi tarafından verilen bir kararı inceleyerek bozdu. Kararda, sanığın 5607 sayılı Kanuna muhalefet suçuyla suçlu olduğuna karar verilmiş, ancak suçta kullanılan nakil aracının müsaderesine ilişkin yapılan temyiz istemi kabul edilmemiştir. Kararın detaylı incelemesi sonucunda, 5607 sayılı Kanuna eklenen fıkra uyarınca etkin pişmanlık uygulamasının yapılabilmesi mümkündür ve yerel mahkemenin bu uygulamayı yapma görevi vardır. Ayrıca, suçla ilgili olarak 5607 sayılı Kanunun 3/18-son cümle delaletiyle anılan Yasanın 3/5. ve 3/10. maddelerinin uygulanması gerektiği belirtilirken, 5237 sayılı TCK'nun 53. maddesinin bazı bölümlerinin iptal edilmesi nedeniyle, bu madde yeniden değerlendirme yapılmadan uygulanamaz. Son olarak, dava konusu kaçak eşyanın müsaderesine karar verilmesi için 5607 sayılı Kanunun 13/1. maddesiyle 5237 sayılı TCK'nun 54/4. maddesi uyarınca hareket edilmelidir. Kararın bu nedenlerle bozulması gerektiği kararlaştırılmıştır.
Kanun Maddeleri:
- 5607 sayılı Kanunun 5/2. maddesi
- 5607 sayılı Kanunun 3/5. ve 3/10. maddeleri
- 5607 sayılı Kanunun 3/18-son cümle delaletiyle anılan Yasanın 3/5. ve 3/10. maddeleri
- 5237 sayılı TCK'nun 53. maddesi
- 5237 sayılı TCK'nun 54/4. maddesi
- 7242 sayılı Yasanın 62. maddesi
- 7242 sayılı Yasanın 63. maddesi
- 5607 sayılı Kanuna eklenen Geçici 12. maddenin 2. fıkrası

7. Ceza Dairesi 2018/4309 E. , 2021/1597 K.

"İçtihat Metni"

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : 5607 sayılı Kanuna muhalefet
HÜKÜM : Hükümlülük, müsadere, aracın müsaderesine yer olmadığına

Yerel mahkemece verilen hüküm temyiz edilmekle; başvurunun nitelik, ceza türü, süresi ve suç tarihine göre dosya okunduktan sonra Türk Milleti adına gereği görüşülüp düşünüldü;
Katılan ... İdaresi vekilinin temyiz isteminin suçta kullanılan nakil aracının müsaderesine yönelik olduğu belirlenerek yapılan incelemede;
Hükümden sonra 15.04.2020 tarihli Resmi Gazete"de yayımlanarak yürürlüğe giren 7242 sayılı Yasanın 62. maddesi ile değiştirilen 5607 sayılı Yasanın 5/2. maddesine eklenen fıkra uyarınca kovuşturma aşamasında etkin pişmanlık uygulamasının olanaklı hale geldiği anlaşılmakla; 5237 sayılı TCK"nun 7. maddesi ve 7242 sayılı Yasanın 63. maddesi ile 5607 sayılı Yasaya eklenen Geçici 12. maddenin 2. fıkrası gözetilerek ilgili hükümlerin yasal koşullarının oluşup oluşmadığının saptanması ve sonucuna göre uygulama yapma görevinin de yerel mahkemeye ait bulunması zorunluluğu,
Kabule göre de;
1. Sanık hakkında suç tarihinde yürürlükte bulunan ve 28.06.2014 tarihli Resmi Gazete"de yayımlanarak yürürlüğe giren 6545 sayılı Yasanın 89. maddesiyle değişik 5607 sayılı Yasanın 3/18-son cümle delaletiyle anılan Yasanın 3/5. uyarınca temel ceza belirlendikten sonra aynı Yasanın 3/10. madde ve fıkrası gereğince uygulama yapılması, yine aynı Yasanın 3/22. maddesinin de uygulama şartlarının oluşup oluşmadığının değerlendirilmesi gerektiği gözetilmeden, doğrudan 6545 sayılı Yasa ile değişik 5607 sayılı Yasanın 3/18. madde ve fıkrasından yazılı şekilde hüküm tesisi,
2. 24.11.2015 tarihli 29542 sayılı Resmi Gazete"de yayımlanarak yürürlüğe giren Anayasa Mahkemesi"nin 08.10.2015 tarih ve 2014/140 Esas, 2015/85 Karar sayılı iptal kararı ile 5237 sayılı TCK"nun 53. maddesinin bazı bölümlerinin iptal edilmesi nedeniyle, anılan maddenin yeniden değerlendirilmesinde zorunluluk bulunması,
3. Dava konusu kaçak eşyanın 5607 sayılı Yasanın 13/1. maddesi yollamasıyla 5237 sayılı TCK"nun 54/4. maddesi uyarınca müsaderesine karar verilmesi gerekirken yazılı şekilde hüküm tesisi,
Yasaya aykırı, sanık ... ile katılan ... İdaresi vekilinin temyiz itirazları bu itibarla yerinde görülmüş olduğundan hükmün bu sebeplerden dolayı 5320 sayılı Yasanın 8/1. maddesi uyarınca yürürlükte bulunan 1412 sayılı CMUK’nun 321. maddesi uyarınca BOZULMASINA, 08.02.2021 tarihinde oy birliği ile karar verildi.