Kasten yaralama - Yargıtay 3. Ceza Dairesi 2020/2821 Esas 2020/5828 Karar Sayılı İlamı

3. Ceza Dairesi
Esas No: 2020/2821
Karar No: 2020/5828
Karar Tarihi: 04.06.2020

Kasten yaralama - Yargıtay 3. Ceza Dairesi 2020/2821 Esas 2020/5828 Karar Sayılı İlamı

Özet:

Asliye Ceza Mahkemesi tarafından verilen hüküm temyiz edilmiştir ve yapılan değerlendirme sonucunda sanık hakkında kasten yaralama suçu nedeniyle ceza verilmesine yer olmadığına karar verilmiştir. Ancak, sanığın savunma hakkının kısıtlandığı, güvenlik tedbirleri uygulanmasına karar verilirken mahkeme kararıyla serbest bırakılmadığı ve akıl hastalığı nedeniyle ceza verilmesine yer olmadığına karar verildiğinde yargılama giderlerinin sanıktan tahsil edilmemesi nedenleriyle hüküm bozulmuştur. Kanun maddeleri ise şöyledir: 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu'nun 32. maddesi, 57/1 ve 57/2. maddeleri; 5271 sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu'nun 150/2 ve 325/1. maddeleri; Türkiye Cumhuriyeti Anayasası'nın 36. maddesi ve 1412 sayılı Ceza Muhakemesi Usulü Kanunu'nun 321. maddesi.

3. Ceza Dairesi 2020/2821 E. , 2020/5828 K.

"İçtihat Metni"

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Kasten yaralama
HÜKÜM : Ceza verilmesine yer olmadığı

Mahalli mahkemece verilen hüküm temyiz edilmekle evrak okunarak;
Gereği görüşülüp düşünüldü:
Yerinde görülmeyen diğer temyiz sebeplerinin reddine, ancak;
1) Sanık hakkında, 5237 sayılı TCK’nin 32. maddesi uyarınca, Süleyman Demirel Üniversitesi Tıp Fakültesi Adli Tıp Anabilim Dalınca tanzim olunan 19/01/2016 tarihli kurul raporuna göre sanığın, “suç tarihinde işlediği basit yaralama fiili ile ilgili olarak işlediği fiilin hukuki anlam ve sonuçlarını algılama ve bu fiil ile ilgili olarak davranışlarını yönlendirme yeteneğini önemli derecede azaldığı”nın anlaşılması karşısında, 5271 sayılı CMK’nin 150/2. maddesi gereği savunmasının müdafii huzurunda tespiti gerekirken, 02/09/2015 tarihli duruşmada müdafii hazır bulunmaksızın tespit olunan savunmaya istinaden yargılamaya devam olunmak suretiyle Avrupa İnsan Hakları Mahkemesinin (Colozza et Rubinat/İtalya, 12.02.1985 A. 89, Is-30; Campbell ve Fell/Birleşik Krallık, A.80 28.06.1984) kararlarında belirtildiği üzere sanığın kendini müdafii ile savunma hakkının tanınmaması suretiyle Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesinin “Adil yargılanma hakkı” başlıklı 6. maddesine, Türkiye Cumhuriyeti Anayasası"nın “Hak arama hürriyeti” başlıklı 36. maddesine ve 5271 sayılı CMK’nin 150/2. maddesine muhalefet edilerek sanığın savunma hakkının kısıtlanması,
2) 5237 sayılı TCK"nin 32/1. maddesi uyarınca ceza verilmesine yer olmadığına karar verilen sanık hakkında, TCK"nin 57/1. maddesi gereğince güvenlik tedbirlerinin uygulanmasına karar verildiği halde, aynı Kanun’un 57/2. maddesi gereği “yerleştirildiği kurumun sağlık kurulunca düzenlenen raporda toplum açısından tehlikeliliğinin ortadan kalktığının veya önemli ölçüde azaldığının belirtilmesi üzerine mahkeme veya hâkim kararıyla serbest bırakılmasına” karar verilmemesi,
3) Sanık hakkında TCK"nin 32/1. maddesi kapsamında bulunan akıl hastalığı nedeniyle aynı Kanun’un 57/1. maddesi gereği ceza verilmesine yer olmadığına karar verildiği anlaşılmakla, Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 17.02.2015 tarihli, 2013/451 Esas ve 2015/6 Karar sayılı kararı gereğince kazanılmış hak teşkil etmeyen yargılama giderlerinin, 5271 sayılı CMK"nin 325/1. maddesi uyarınca sanıktan tahsiline karar verilmesi gerekirken, yazılı şekilde kamu üzerinde bırakılması,
Bozmayı gerektirmiş, sanık müdafiinin temyiz sebepleri bu itibarla yerinde görülmüş olduğundan hükmün bu nedenlerle 6723 sayılı Kanun"un 33. maddesi ile değişik 5320 sayılı Kanun"un 8/1. maddesi ile yürürlükte bulunan 1412 sayılı CMUK’un 321. maddesi uyarınca istem gibi BOZULMASINA, 04.06.2020 gününde oy birliğiyle karar verildi.