Tebliğname No : 5 - 2012/193116
MAHKEMESİ : Bursa 12. Asliye Ceza Mahkemesi
TARİHİ : 07/03/2012
NUMARASI : 2010/347 Esas, 2012/131 Karar
SUÇ : Tefecilik

İlk derece mahkemesince verilen hükümler temyiz edilmekle dosya incelendi;
Hükmolunan ceza miktarı itibariyle koşulları bulunmadığı gibi süresinden sonra da olduğu anlaşılmakla sanık D. K.müdafiin duruşma isteminin CMUK"nın 318. maddesi uyarınca reddi ile incelemenin duruşmasız olarak yapılmasına karar verildikten sonra gereği düşünüldü:
Sanık E.. A.. hakkında tefecilik suçundan verilen mahkumiyet hükmüne yönelik temyiz incelemesinde;
Delillerle iddia ve savunma duruşma göz önünde tutularak tahlil ve takdir edilmiş sübutu kabul olunan fiillerin unsurlarına uygun şekilde tavsif ve tatbikatı yapılmış bulunduğundan yerinde görülmeyen temyiz itirazlarının reddiyle usul ve kanuna uygun olan hükmün ONANMASINA,
Diğer sanıklar hakkında tefecilik suçundan verilen mahkumiyet ve beraet hükümlerine yönelik temyiz incelemesinde ise;
Yapılan yargılamaya, toplanıp karar yerinde gösterilen delillere, mahkemenin soruşturma sonuçlarına uygun olarak oluşan kanaat ve takdirine, incelenen dosya içeriğine göre yerinde görülmeyen sair temyiz itirazlarının reddine,
Ancak;
Tefecilik suçunun, 765 sayılı TCK"nın yürürlükte olduğu dönemde, Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 03/07/1995 tarih ve 1995/207-236 sayılı Kararında da belirtildiği üzere birden fazla kişiye sürekli ve sistemli bir şekilde faiz karşılığı ödünç para vermek suretiyle çıkar sağlanması, başka bir anlatımla ödünç para verme işinin meslek haline dönüştürülmesi durumunda oluştuğu, suçun yaptırımının ise 2279 sayılı Yasanın 17. maddesinde düzenlendiği,
01/06/2005 tarihinde yürürlüğe giren 5237 sayılı TCK"nın 241. maddesinde ise atılı suçun; "Kazanç elde etmek amacıyla başkasına ödünç para veren kişi,..." biçiminde tanımlandığı, bu düzenlemeye göre suçun oluşması için sanığın yalnızca bir kişiye ödünç para vermesi yeterli olup, bu işi meslek haline dönüştürüp dönüştürmemesinin öneminin bulunmadığı, tefecilik suçunun ekonomi, sanayi ve ticarete ilişkin suçlar bölümünde topluma karşı suçlar kısmı içinde bulunduğu, 5237 sayılı Yasanın 43/1. maddesi, suçun mağdurunun aynı kişi olmasını hükmün uygulanmasında zorunlu unsur haline getirmiş iken, 08/07/2005 tarihinde yürürlüğe giren 5377 sayılı Kanunun 6. maddesi ile anılan madde ve fıkraya eklenen "Mağduru belli bir kişi olmayan suçlarda da bu fıkra hükmü uygulanır." hükmü ile zincirleme suçun kapsamının genişletildiği ve mağduru aynı kişi olsun ya da olmasın maddenin son fıkrasındaki istisnalar dışındaki tüm suçlarda zincirleme suç hükümlerinin uygulanmasının mümkün hale getirildiği, bu nedenle suçun temadi ettiğinden ve birden fazla kişiye ödünç para verilmesinin tek suç oluşturduğundan bahsedilemeyeceği, ancak suçun zincirleme olarak işlenmesinin olanaklı olduğu gözetildiğinde,
Sanık M.. Ö.."ün müşteki K.. Y.. ve M.. V.."e karşı; sanık S. D. K."ın müşteki V.. M.."e; sanık Hayati"nin müştekiler D.. P.., E.. S.., İ.. Y.. ve G.. K.."e karşı gerçekleştirdiği iddia edilen tefecilik iddialarıyla ilgili beraet kararı verilmiş ise de, müştekilerin aşamalardaki özü değişmeyen anlatımları, adı geçen sanıklardan faizle borç para aldıklarını belirtmeleri, sanıklar M. ve S. Duran"ın evinde yapılan aramada iddia edilen senetlerin ele geçirilmiş olması, sanık Hayati"nin bilgisayarında yapılan aramada da bir kısım müştekilerin adının, kısaltma ve rumuzlarının yer aldığı dosyada borç miktarlarının yazılması ve sanıkların tevil yollu ikrarları ile aralarında yakın akrabalık bağı veya iş ilişkisi bulunmayan kişiler arasında günün ekonomik koşulları nazara alındığında belirtilen miktardaki paraların karşılıksız verilmesinin hayatın olağan akışına ve genel hayat tecrübelerine uygun düşmemesi, bunu haklı gösterecek makul, inandırıcı bir delilin de bulunmaması karşısında, sanıkların atılı eylemleri subüta erdiği halde yazılı şekilde kararlar verilmesi, yine sanıkların gerek Mahkemece sabit kabul edilen gerekse yukarıda bozmaya konu edilen eylemleriyle bir suç işleme kararı icrası kapsamında kazanç elde etmek amacıyla değişik zaman dilimlerinde müştekilere ayrı ayrı ve birden fazla ödünç para verdikleri anlaşıldığından, TCK"nın 3 ve 61. maddeleri ile suç kasıtlarının yoğunluğu nazara alınarak zincirleme şekilde tek suçtan hüküm kurulması yerine her bir müştekiye yönelik ödünç para verme eyleminden ayrı ayrı mahkumiyet hükümleri kurulması,
Sanık M.. Ö.."ün adli sicil kaydında yer alan Bursa 3. Ağır Ceza Mahkemesinin 1994/233 E, 1995/147 K. sayılı hapis cezasına ilişkin ilamın kesinleşme tarihinin 04/08/2009, suç tarihinin ise 2008 yılı olduğu anlaşılmakla, tekerrüre esas alınamayacağı gözetilmeden 5237 sayılı TCK"nın 58. maddesinin uygulanmasına karar verilmesi,
Kanuna aykırı, temyiz itirazları bu itibarla yerinde görülmüş olduğundan hükümlerin 5320 sayılı Yasanın 8/1. maddesi de gözetilerek CMUK"nın 321. maddesi uyarınca BOZULMASINA, 16/06/2014 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.