Yargıtay 4. Ceza Dairesi 2013/26239 Esas 2014/559 Karar Sayılı İlamı

• GÖREVİ KÖTÜYE KULLANMA
• KANUNİ HAK
• SÜREKLİ GÖREV YOLLUĞU

• TÜRK CEZA KANUNU (TCK) (5237) Madde 257

Yerel Mahkemece verilen hüküm temyiz edilmekle, başvurunun süresi ve kararın niteliği ile suç tarihine göre dosya görüşüldü:
Temyiz isteğinin reddi nedenleri bulunmadığından işin esasına geçildi.
Vicdani kanının oluştuğu duruşma sürecini yansıtan tutanaklar belgeler ve gerekçe içeriğine göre yapılan incelemede;
657 sayılı Devlet Memurları Kanunu gereği, sanığın eşi ve çocuğuna bakmakla yükümlü olması nedeniyle, 6245 sayılı Harcırah Kanununun 9 ve 10. maddeleri uyarınca kendisine, çalışmayan eşine ve küçük çocuklarına başka yere tayini nedeniyle sürekli görev yolluğu ödenmesinin kanuni hakkı olduğu, memurların atandığı yere kendisiyle aynı tarihte eşi ve çocuklarını götürmesinin çoğu kez fiili olanaksızlıklar nedeniyle mümkün olmadığı gibi, sürekli görev yolluğu ödenmesi için de eşi ve çocuklarını aynı tarihte atandığı yere götürmesinin de zorunlu olmadığı, bu nedenle sanığa yüklenen eylemin suç oluşturmadığı gözetilmeden, kanuni olmayan ve yerinde görülmeyen gerekçeyle mahkumiyet kararı verilmesi,
Kanuna aykırı ve sanık A.. T.."nın temyiz nedenleri ile tebliğnamedeki düşünce yerinde görüldüğünden HÜKMÜN BOZULMASINA, yargılamanın bozma öncesi aşamadan başlayarak sürdürülüp sonuçlandırılmak üzere dosyanın esas/hüküm mahkemesine gönderilmesine, 15/01/2014 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.