Tefecilik - Yargıtay 9. Ceza Dairesi 2020/5243 Esas 2021/223 Karar Sayılı İlamı

Mahkemesi :Asliye Ceza Mahkemesi
Suç : Tefecilik
Hüküm : Mahkumiyet

Mahalli mahkemece verilen hüküm temyiz edilmekle dosya incelendi, gereği düşünüldü:
TCK"nın 241. maddesinde tanımlanan tefecilik suçunun oluşabilmesi için kazanç elde etmek amacıyla başkasına ödünç para verilmesinin yeterli oluşu, ayrıca birden fazla kişiye sistemli şekilde faiz karşılığı ödünç para verilmesinin suçun unsuru olarak aranmaması ve aralarında yakın akrabalık bağı veya iş ilişkisi bulunmayan kişiler arasında günün ekonomik koşulları nazara alındığında yüksek sayılabilecek miktarda paranın karşılıksız verilmesinin hayatın olağan akışına uygun olmaması, bu bağlamda, sanığın müştekilerden faiz almadığını savunması ile müştekilerin ise sanıktan faiz karşılığı borç para aldığı yönündeki beyanları karşısında, maddi gerçeğin hiçbir kuşkuya yer vermeyecek şekilde ortaya çıkarılması açısından, tefecilik yapıp yapmadığına dair kolluk marifetiyle detaylı araştırma yaptırılması ve vergi mükellefi ise ilgili vergi dairesine yazı yazılarak bu konuda vergi inceleme raporu düzenlettirilmesi, sanığın icra müdürlükleri nezdinde alacaklı olduğu takip dosyalarındaki borçlu şahıslardan yargılama aşamasında dinlenmeyen şahısların tanık olarak beyanlarına başvurulması, hangi beyan ve delillere neden üstünlük tanındığının karar yerinde tartışılması sonrasında delillerin tüm dosya kapsamıyla birlikte değerlendirilerek hasıl olacak sonuca göre hukuki durumunun takdir ve tayin edilmesi gerektiği gözetilmeden, eksik inceleme ve yetersiz gerekçelerle yazılı şekilde hüküm kurulması,
Kabule göre de;
1-Sanığın bir suç işleme kararı kapsamında değişik tarihlerde birden fazla suçtan zarar görene kazanç karşılığı ödünç para verdiği kabul edildiği halde TCK"nın 43. maddesinin uygulanmaması sureti ile eksik ceza tayini,
2-Anayasa Mahkemesinin 08/10/2015 tarihli ve Esas 2014/140, Karar 2015/85 sayılı Kararının 24/11/2015 tarihli ve 29542 sayılı Resmi Gazete"de yayımlanarak yürürlüğe girmiş olması nedeniyle TCK"nın 53/1. maddesiyle ilgili olarak yeniden değerlendirme yapılmasında zorunluluk bulunması,
3-Dosya içeriği ve iddianame anlatımına göre 2012 yılı olan suç tarihinin gerekçeli karar başlığında 2013 olarak gösterilmesi suretiyle CMK"nın 232/2-c maddesine muhalefet edilmesi,
Kanuna aykırı, Cumhuriyet savcısı ve sanığın temyiz itirazları bu itibarla yerinde görüldüğünden hükmün 5320 sayılı Kanunun 8/1. maddesi de gözetilerek CMUK"nın 321. Maddesi uyarınca BOZULMASINA, 21/01/2021 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.