Hırsızlık - mala zarar verme - iş yeri dokunulmazlığının ihlali - Yargıtay 2. Ceza Dairesi 2020/235 Esas 2020/4796 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Hırsızlık, mala zarar verme, iş yeri dokunulmazlığının ihlali
HÜKÜM : Mahkumiyet

Dosya incelenerek gereği düşünüldü;
Sanıklar ... ve ...’e hükmün 28.05.2015 tarihinde Aksaray Kapalı Ceza İnfaz Kurumunda SEGBİS yoluyla tefhim edildiği, ancak sanıkların kararı temyiz etmediği anlaşılmakta ise de; hükmün tefhim edildiği tarihte cezaevinde bulunan sanıklara yasa yolu bildiriminde CMK"nın 263"ncü maddesine göre yasa yolu başvurunun gerçekleştirileceği belirtilmemesi karşısında, sanıkların temyiz isteminin süresinde olduğu ve ayrıca sanıkların 08.07.2015 ve 16.12.2016 tarihli dilekçelerinde temyiz başvurusu ile birlikte eski hale getirme isteminde de bulunduklarının anlaşılması karşısında, eski hale getirme isteği hakkındaki karar verme yetkisinin, 5271 sayılı CMK"nın 42/1. maddesi uyarınca Yargıtay"ın ilgili dairesine ait olmasına göre, mahkemenin 10.07.2015 ve 22.12.2016 tarihli ek kararlarının yok hükmünde bulunduğu belirlenerek yapılan incelemede;
1- Sanıklar hakkında mala zarar verme suçundan kurulan mahkumiyet hükümlerine yönelik temyiz itirazlarının incelenmesinde;
14.04.2011 tarihli Resmi Gazete"de yayımlanarak aynı gün yürürlüğe giren 31.03.2011 tarih ve 6217 sayılı Kanun"un 26. maddesi ile 5320 sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu"nun Yürürlük ve Uygulama Şekli Hakkında Kanun"a eklenen geçici 2. maddesi gereğince doğrudan hükmolunan 3.000 TL dahil adli para cezasına ilişkin mahkumiyet hükmünün temyizi mümkün olmadığından, sanıkların temyiz isteklerinin 1412 sayılı CMUK"nın 317. maddesi gereğince REDDİNE,
2- Sanıklar hakkında hırsızlık ve iş yeri dokunulmazlığının ihlali suçlarından kurulan mahkumiyet hükümlerine yönelik temyiz itirazlarına gelince;
Olay gecesi sanıkların bir otomobil ile şikâyetçinin iş yerinin önüne geldikleri, sanıklar Menderes ve Yakup’un gözcülük yaptığı, sanık ...’in ise iş yerinin kapı kilidini kırmak suretiyle içeri girmeye çalıştığı, o sırada içeride bulunan müştekinin sesini duyan sanıkların araca binerek kaçtıkları, eylemlerinin tamamlanmış mala zarar verme suçunun yanında, hırsızlık ve iş yeri dokunulmazlığının ihlali suçlarına teşebbüsü oluşturacağının anlaşılması karşısında; iş yeri dokunulmazlığının ihlali suçunun teşebbüse elverişli suçlardan olmaması nedeniyle bu suça teşebbüs suçundan verilen mahkumiyet kararının bozulması yönünde tebliğnamedeki bozma düşüncesine iştirak edilmemiş, sanıklar hakkında hırsızlık suçundan TCK"nın 142/2-h, 143. ve 35. maddeleri uyarınca belirlenen 2 yıl 9 ay 22 gün hapis cezasından aynı Yasa"nın 62. maddesi uyarınca 1/6 oranında indirim yapılırken 2 yıl 4 ay 3 gün hapis cezası yerine hesap hatası sonucu 1 yıl 16 ay 3 gün hapis cezası belirlenerek eksik ceza tayini aleyhe temyiz olmadığından bozma nedeni yapılmamış, TCK"nın 53. maddesinin bazı bölümlerinin iptaline ilişkin Anayasa Mahkemesinin 24.11.2015 tarihinde yürürlüğe giren 08.10.2015 günlü ve 2014/140 E., 2015/85 K. sayılı kararı da nazara alınarak bu maddede öngörülen hak yoksunluklarının hırsızlık suçu yönünden uygulanmasının infaz aşamasında değerlendirilmesi mümkün görülmüştür.
Yapılan duruşmaya, toplanan delillere, gerekçeye, hâkimin kanaat ve takdirine göre temyiz itirazları yerinde olmadığından reddiyle hükümlerin isteme aykırı olarak ONANMASINA, 01.06.2020 gününde oy birliğiyle karar verildi.