Mahkemesi :İş Mahkemesi


Dava, aksine Kurum işleminin iptali ile 5510 sayılı Yasanın 4’üncü maddesinin “b” fıkrası kapsamındaki zorunlu sigortalılık süresinin dışlanması suretiyle 01.07.2012 tarihinden itibaren yaşlılık aylığına hak kazandığının tespiti istemine ilişkindir.
Mahkemece, davanın kabulüne, karar verilmiştir.
Hükmün, davalı Kurum vekili tarafından temyiz edilmesi üzerine, temyiz isteğinin süresinde olduğu anlaşıldıktan ve Tetkik Hâkimi ... tarafından düzenlenen raporla dosyadaki kâğıtlar okunduktan sonra işin gereği düşünüldü ve aşağıdaki karar tespit edildi.
Davacının talebinin, davanın açıldığı tarihteki yasal mevzuat uyarınca 01.10.2008-31.07.2013 tarihleri arasında kurumca 5510 sayılı Yasanın 4’üncü maddesinin “b” fıkrası kapsamında kabul edilerek prim borcu tahakkuk ettirilen geçerli sigortalılık süresinin varlığı nedeniyle, tahsis talebinin reddine dair Kurum işlmeminin iptaline ilişkin olduğu, lakin yargılama aşamasında yürürlüğe giren 6645 sayılı Kanun gereğince 5510 sayılı Yasaya eklenen geçici 63’üncü maddenin “Kendi adına ve hesabına bağımsız çalışanlarla tarımda kendi adına ve hesabına bağımsız çalışanlardan, Kuruma kayıt ve tescilleri yapıldığı hâlde, bu maddenin yayımlandığı ayın sonu itibarıyla 12 ay ve daha fazla süreye ilişkin prim borcu bulunanların, bu sürelere ilişkin prim borçlarını, bu maddenin yürürlüğe girdiği tarihi takip eden ay başından itibaren üç ay içinde ödememeleri veya ilgili kanunları uyarınca yapılandırmamaları hâlinde, prim ödemesi bulunan sigortalıların daha önce ödedikleri primlerin tam olarak karşıladığı ayın sonu itibarıyla, prim ödemesi bulunmayan sigortalıların ise tescil tarihi itibarıyla sigortalılığı durdurulur. Durdurulan süreler sigortalılık süresi olarak değerlendirilmez ve bu sürelere ilişkin Kurum alacakları takip edilmeyerek bunlara Kurum alacakları arasında yer verilmez.” hükmü gereğince davacının sigortalılık sürelerinin kurumca yeniden değerlendirilmesi ile geçici 63’üncü maddenin uygulanmasından sonra sigortalılık süresinden sayılmadığı görülmektedir. Anılan yasal değişiklik sonrası davanın kabul edildiğinin anlaşılması karşısında, yargılama sonunda, davalı Kurumun davada haksız çıkan taraf olarak nitelendirilip vekil ile temsil olunan davacı lehine vekâlet ücreti ve yargılama gideriyle sorumlu tutulması, usul ve yasaya aykırı olup bozma nedenidir.
Ne var ki; bu aykırılıkların giderilmesi yeniden yargılamayı gerektirmediğinden, karar bozulmamalı, 6100 sayılı Hukuk Muhakemeleri Kanununun Geçici 3. maddesi delaletiyle 1086 sayılı Hukuk Usulü Muhakemeleri Kanununun 438. maddesi uyarınca düzeltilerek onanmalıdır.
SONUÇ: Hüküm fıkrasının vekâlet ücreti ve yargılama giderleri ile ilgili olan 3. ve 4. fıkralarının hükümden silinmesi ile yerine "Yasal değişikliğe dayalı olarak davanın kabulü nedeniyle davacı yararına vekâlet ücreti takdirine yer olmadığına" ibaresi ile "davacı tarafından yapılan yargılama giderinin kendi üzerinde bırakılmasına" ibaresinin yazılmasına ve hükmün bu şekliyle DÜZELTİLEREK ONANMASINA, 28.03.2017 gününde oy birliğiyle karar verildi.