Sahte fatura düzenleme - Yargıtay 11. Ceza Dairesi 2017/8759 Esas 2020/2043 Karar Sayılı İlamı

11. Ceza Dairesi
Esas No: 2017/8759
Karar No: 2020/2043
Karar Tarihi: 03.03.2020

Sahte fatura düzenleme - Yargıtay 11. Ceza Dairesi 2017/8759 Esas 2020/2043 Karar Sayılı İlamı

Özet:

Mahkeme, sanık hakkında Adıyaman Cumhuriyet Başsavcılığı’nın dava açtığı sahte fatura düzenleme ve kullanma suçlarından ayrıca hüküm kurulması mümkün görüldüğünü belirtmiştir. Sanığın kontör alış ve satış işlemleri yaptığı mükellefler hakkında yapılan vergi incelemelerinde sahte fatura düzenlemesi sebebiyle cezalandırılmasına karar verilmiştir. Sanığın cezasında koşullu salıverme tarihine kadar sadece kendi alt soyu üzerindeki velayet, vesayet ve kayyımlık yetkilerinin uygulanması gerektiği belirtilmiştir. Yargılama sonucunda hükmün isabetsizliği görülmemiştir ve karar onanmıştır.
Kanun Maddeleri: Kararda belirtilen kanun maddeleri 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu’nun 53. maddesinin 1. fıkrasının (c) bendidir. Bu maddede sadece kendi alt soyu üzerindeki velayet, vesayet ve kayyımlık yetkileri yönünden koşullu salıverilmenin uygulanması gerektiği belirtilmiştir.

11. Ceza Dairesi 2017/8759 E. , 2020/2043 K.

"İçtihat Metni"

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Sahte fatura düzenleme
HÜKÜM : Mahkumiyet

Sanık hakkında Malatya Küçük ve Orta Ölçekli Mükellefler Grup Başkanlığı’nın 13.08.2012 tarihli mütalaası ve dayanağı olan vergi suçu raporunda “sahte fatura düzenleme ve kullanma” suçlarını işlediği belirtilmiş ve Adıyaman Cumhuriyet Başsavcılığı’nın 13.10.2012 tarihli 2012/2490 esas numaralı iddianamesi ile “sahte fatura düzenleme ve kullanma” suçlarından dava açılmış olmasına karşın sanık hakkında 2008 yılında “sahte fatura kullanma” suçundan hüküm kurulmadığı anlaşılmış olmakla, Mahkemesince ayrıca hüküm kurulması mümkün görülmüştür.
Sanığın kontör alış ve satışlarını yaptığı mükellefler hakkında yapılan vergi incelemelerinde kredi kartı vasıtasıyla komisyonla ödünç para verme işlemi yaptıklarının tespit edilmesi, sanığın kartından işlem yaptığı kişilerden farklı isimlere faturalar düzenlediği, kartından işlem yapılan kişilerin beyanlarında sanıktan herhangi bir mal satın almayıp nakit ihtiyacını karşılamak için kredi kartıyla işlem yaptırdıklarını beyan etmeleri, sanığın da vergi incelemesi sırasında verdiği beyanında kontör alışverişlerinin çoğunluğunun gerçeğe dayanmadığı, kendisinin nakit ihtiyacı için pos cihazından kartla çekim işlemi yaptığını beyan etmesi karşısında sanığın sabit olan sahte fatura düzenleme eylemi sebebiyle cezalandırılmasına karar verilmesinde isabetsizlik görülmediğinden tebliğnamede bu yönde bozma isteyen görüşe iştirak edilmemiş, 5237 sayılı TCK"nin 53. maddesinin 1. fıkrasının (c) bendinde yer alan haklardan sanığın sadece kendi alt soyu üzerindeki velayet, vesayet ve kayyımlık yetkileri yönünden koşullu salıverilme tarihine kadar uygulanması gerektiğinin gözetilmemesi isabetsizliğinin Anayasa Mahkemesinin 08.10.2015 gün 2014/140 Esas, 2015/85 sayılı iptal kararı ile birlikte infaz aşamasında yeniden değerlendirilmesi mümkün görülmüştür.
Yapılan yargılamada, toplanan deliller gerekçeli kararda incelenip, sanığa yüklenen suçun sübutu kabul, oluşa ve kovuşturma sonucuna uygun şekilde vasfı tayin, cezayı artırıcı ve azaltıcı sebebin nitelik ile derecesi takdir kılınmış, savunması inandırıcı gerekçelerle reddedilmiş, incelenen dosyaya göre hükümde bir isabetsizlik görülmemiş olduğundan, sanık müdafinin yerinde görülmeyen temyiz taleplerinin reddiyle hükmün ONANMASINA, 03.03.2020 tarihinde oybirliği ile karar verildi.