Yargıtay 22. Hukuk Dairesi 2017/18202 Esas 2018/26473 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ : İş Mahkemesi

Taraflar arasında görülen dava sonucunda verilen kararın, temyizen incelenmesi davalı ... vekili tarafından istenilmekle, temyiz talebinin süresinde olduğu anlaşıldı. Dava dosyası için Tetkik Hakimi ... tarafından düzenlenen rapor dinlendikten sonra dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü:

Y A R G I T A Y K A R A R I

Davacı isteminin özeti:
Davacı vekili, müvekkilinin davalı işyerinde 17.01.2003-07.06.2012 tarihleri arası çalıştığını, iş sözleşmesini ücretlerinin ödenmemesi gerekçesi ile haklı nedenle feshettiğini beyanla kıdem tazminatı, yıllık ücretli izin, fazla mesai, ulusal bayram ve genel tatil alacaklarını talep etmiştir.
Davalıların cevaplarının özeti:
Davalı Bakanlık vekili, davanın reddini savunmuştur.
Davalı şirket davaya cevap vermemiştir.
Mahkeme kararının özeti:
Mahkemece, toplanan delillere ve bilirkişi raporuna göre, davanın kabulüne karar verilmiştir.
Temyiz:
Karar davalı Bakanlık tarafından temyiz edilmiştir.
Gerekçe:
1-Dosyadaki yazılara toplanan delillerle kararın dayandığı kanuni gerektirici sebeplere göre, davalının aşağıdaki bendin kapsamı dışındaki temyiz itirazlarının reddine karar vermek gerekmiştir.
2-Fazla çalışma yaptığını iddia eden işçi bu iddiasını ispatla yükümlüdür. Fazla çalışmanın ispatı konusunda işyeri kayıtları, özellikle işyerine giriş çıkışı gösteren belgeler, işyeri iç yazışmaları delil niteliğindedir. Ancak, fazla çalışmanın yazılı belgelerle kanıtlanamaması durumunda tarafların, tanık beyanları ile sonuca gidilmesi gerekir. Bunun dışında herkesçe bilinen genel bazı vakıalar da bu noktada göz önüne alınabilir. İşçinin fiilen yaptığı işin niteliği ve yoğunluğuna göre de fazla çalışma olup olmadığı araştırılmalıdır.
Fazla çalışmanın yazılı delil ya da tanıkla ispatı imkan dahilindedir. İşyerinde çalışma düzenini bilmeyen ve bilmesi mümkün olmayan tanıkların anlatımlarına değer verilemez.
Somut olayda, fazla çalışmanın ispatı konusunda, dosya içerisinde işyerindeki çalışma düzenini gösterir kayıt bulunmadığı, davacının fazla mesaisi tanık beyanlarına göre 2007-2011 yılları arası dönemde hafta içi beş gün bir buçuk saat ara dinlenme ile günlük dokuz buçuk saat, hafta içi üç gün tutulan nöbet nedeniyle ara dinlenme sonrası günlük on saat, cumartesi günü bir saat ara dinlenme ile yedi saat çalıştığı ve toplam haftalık seksen dört buçuk saat çalıştığı ve haftalık otuz dokuz saat fazla mesai yaptığı, 2011-2012 yılları arası dönemde ise hafta içi beş gün bir buçuk saat ara dinlenme ile günlük dokuz buçuk, nöbet tutulan iki gün için ara dinlenme sonrası günlük on saat olmak üzere haftalık yirmi iki buçuk saat fazla mesaisi hesaplanmış ise de dinlenen tanık beyanlarından davacının ayda bir cumartesi günü çalıştığı ve yirmi dört saat çalıştığı nöbet günleri için ara dinlenme ile günlük en fazla on dört saat çalıştığı kabul edilebileceği gözetilmemesi isabetli olmamıştır. Hal böyle olunca davacının tüm çalışma dönemi boyunca ayda bir cumartesi ara dinlenme sonrası yedi saat çalıştığı ve buna göre 2007-2011 yılları arası dönemde; hafta içi iki gün bir buçuk saat ara dinlenme ile günlük dokuz buçuk saat, hafta içi üç gün nöbet tutulan günlerde ara dinlenme sonrası günlük on dört saat çalışmaya göre haftalık ortalama on sekiz saat fazla çalışma yaptığı, 2011-2012 yılları arası dönemde ise; hafta içi üç gün bir buçuk saat ara dinlenme ile günlük dokuz buçuk saat, hafta içi iki gün nöbet tutulan günlerde ara dinlenme sonrası günlük on dört saat çalışmaya göre ortalama haftalık on üç buçuk saat fazla çalıştığı kabulü gerekirken yazılı şekilde karar verilmesi bozmayı gerektirmiştir.
SONUÇ: Temyiz olunan hükmün yukarıda açıklanan sebeplerden BOZULMASINA, 06.12.2018 gününde oybirliğiyle karar verildi.