Kişiyi hürriyetinden yoksun kılma ve kasten yaralama suçlarından sanıklar ... ve ..."ın yapılan yargılamaları sonunda; kasten yaralama suçlarından açılan kamu davalarının düşmesine, kişiyi hürriyetinden yoksun kılma suçundan mahkûmiyetlerine dair Beypazarı Asliye Ceza Mahkemesinden verilen 15.10.2009 gün ve 2007/243 Esas, 2009/573 Karar sayılı hükümlerin Yargıtayca incelenmesi sanık ... müdafii ve sanık ... tarafından istenilmiş olduğundan dava evrakı Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığından tebliğname ile Daireye gönderilmekle incelendi;
Sanık ..."a CMK.nın 150/3. maddesi uyarınca mahkemenin istemi üzerine baro tarafından müdafi görevlendirildiği, bu sanık hakkında kurulan ve müdafiin yüzüne tefhim edildiği anlaşılan mahkûmiyet ve düşme hükümlerinin sanığın yokluğunda verildiği gibi süresi içinde müdafii tarafından da temyiz olunmadığı, ancak Yargıtay Ceza Genel Kurulu"nun Dairemizce de benimsenen 18/03/2008 gün ve 2008/9-7 Esas, 2008/56 Karar sayılı ilamında da vurgulandığı üzere; kendisine atanan zorunlu müdafiiden sanığın haberdar edilmesi gerektiği halde bu hususun yerine getirilmediği anlaşıldığından, sanık ..."ın öğrenme ile 24.03.2010 gününde yaptığı temyiz başvurusunun süresinde olduğu kabul edilerek gereği düşünüldü:
Mahkemece oluşa uygun şekilde sanıkların eylemlerinin cebir kullanmak suretiyle kişiyi hürriyetinden yoksun kılma suçunu oluşturduğu kabul edilmesine rağmen, önce 5237 sayılı TCK.nın 109/1 daha sonra 109/2. maddeleri tatbik olunmak suretiyle kademeli uygulama yapılması ile mağdur olan çocuğa yönelik ve birden fazla kişi tarafından gerçekleştirilen eylemde bıçak ta kullanıldığı hükmün gerekçesinde belirtilmesine rağmen TCK.nın 109/3-a,b,f maddelerinden ceza artırımı yapılması gerektiği nazara alınmadan sadece aynı Kanunun 109/3-b-f maddelerinden artırım yapılması, hükmedilen cezaların miktarları itibarıyla sonuca etkili olmadığından bozma nedeni yapılmamıştır.
Yapılan yargılamaya, toplanıp karar yerinde gösterilen delillere, mahkemenin soruşturma ve kovuşturma sonuçlarına uygun olarak oluşan kanaat ve takdirine, incelenen dosya içeriğine göre yerinde görülmeyen sair temyiz itirazlarının reddine,
Ancak;
TCK.nın 109/6. maddesi uyarınca kişiyi hürriyetinden yoksun kılma suçunun işlenmesi amacıyla veya sırasında sadece kasten yaralama suçunun neticesi sebebi ile ağırlaşmış hallerinin gerçekleşmesi durumunda kasten yaralama suçuna ilişkin hükümlerin uygulanabileceği, ancak mağdurlar hakkında alınan adli rapor içeriklerinden, eylemin gerçekleştirilmesi sırasında mağdurlarda husule gelen yaralanmaların aynı Kanunun 87. maddesi kapsamına girmeyen ve basit tıbbi müdahale ile giderilebilecek nitelikte olduklarının anlaşılması karşısında bu yaralama eylemlerinin Kanunun 109/2. maddesinde düzenlenen kişiyi hürriyetinden yoksun kılma suçunun “cebir” unsurunu oluşturduğu nazara alınmaksızın ayrıca kasten yaralama suçlarından şikayet yokluğu nedeniyle düşme kararı verilmesi,
Kanuna aykırı, sanık ... müdafii ve sanık ..."ın temyiz itirazları bu itibarla yerinde görüldüğünden hükümlerin 5320 sayılı Kanunun 8/1. maddesi gözetilerek CMUK.nın 321. maddesi gereğince BOZULMASINA, ancak bu husus yeniden yargılamayı gerektirmediğinden, aynı Kanunun 322. maddesinin verdiği yetkiye dayanarak, sanıklar hakkında kasten yaralama suçlarından kamu davalarının TCK.nın 73. maddesi uyarınca düşürülmesine ilişkin hükmün 1. maddesinin tamamının hüküm fıkrasından çıkarılmasına, kişiyi hürriyetinden yoksun kılma suçlarına ilişkin hükmün 3. maddesinin başına “Sanıkların üzerine atılı kasten yaralama ve kişiyi hürriyetinden yoksun kılma eylemlerinin bir bütün halinde kişiyi hürriyetinden yoksun kılma suçunu oluşturduğu kabul edilerek,” ibarelerinin eklenmesi suretiyle sair yönleri usul ve yasaya uygun bulunan hükümlerin DÜZELTİLEREK ONANMASINA, 06.02.2014 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.