Yargıtay 14. Ceza Dairesi 2012/2147 Esas 2014/1068 Karar Sayılı İlamı

• KÖTÜ MUAMELE
• ANNE BABANIN TERBİYE HAKKI
• EL VE AYAKLARIN BAĞLANMASI SURETİYLE TERBİYE HAKKININ AŞIMI

• TÜRK CEZA KANUNU (TCK) (5237) Madde 232

Kişiyi hürriyetinden yoksun kılma suçundan sanıklar T.. T.., M.. T.. ve S.. T.."ın yapılan yargılamaları sonunda; atılı suçtan beraatlerine dair İzmir 18. Asliye Ceza Mahkemesinden verilen 23.05.2011 gün ve 2010/623 Esas, 2011/328 Karar sayılı hükümlerin süresi içinde Yargıtayca incelenmesi mağdure vekili tarafından istenilmiş olduğundan dava evrakı Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığından tebliğname ile Daireye gönderilmekle incelenerek gereği düşünüldü:
Sanıkların cezalandırılmasını talep ederek şikâyetini beyan eden mağdurenin zorunlu vekiline CMK.nın 238/2. maddesi uyarınca davaya katılmak isteyip istemediği sorulmamış ise de; CMK.nın 260/1. maddesine göre katılan sıfatını alabilecek surette suçtan zarar görmüş bulunanlar için kanun yolunun açık olduğu, küçük mağdureye yaşı nedeniyle atanan zorunlu vekilin yargılamada sanık hakkındaki şikâyetini beyan edip, mahkemece verilen hükmü temyiz ederek açıkça katılma iradesini ortaya koyduğu, Dairemizce de benimsenen Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 19.10.2010 gün ve 2010/9-149 Esas, 2010/205 sayılı Kararında da belirtildiği üzere mağdurenin katılan sıfatını alabilecek surette suçtan zarar gördüğü konusunda araştırma yapmayı gerektirecek bir tereddüt bulunmadığı görülmekle, CMK.nın 237/2. maddesi uyarınca suçtan zarar gören mağdure Songül Toprak"ın davaya katılmasına, zorunlu vekili Gülümser Çalışkan Göcen"in de katılan vekili olarak kabul edilmesine karar verilerek katılan mağdur vekilinin temyizi üzerine yapılan incelemede;
Kişilerin idareleri altında bulunan veya büyütmek, okutmak, bakmak veya korumak zorunda olduğu kimseler üzerinde terbiye hakkı ve bu haktan doğan disiplin yetkileri vardır. Disiplin yetkisi olmadan terbiye hakkı kullanılamaz, ancak bu yetki sınırsız değildir. Disiplin yetkisi kişinin beden veya ruh sağlığının bozulmasına veya bir tehlikeye maruz kalmasına engel olmayacak şekilde kullanılması gerekir. Bu yetkinin sınırın aşılarak kötüye kullanılması, TCK.nın 232/2. maddesinde düzenlenen kötü muamele suçunu oluşturur.
Somut olayda, kayden 10.04.1995 doğumlu olup suç tarihinde 15 yaş 1 ay 21 günlük olan mağdurenin velâyeti altında bulunduğu ana ve babası olan sanıklar Sevim ve Mehmet Sena"nın mağdure üzerinde terbiye hakları ve bu haktan doğan disiplin yetkileri bulunduğuna şüphe yoktur. Çözülmesi gereken sorun bu yetki kullanırken sınırın aşılıp aşılmadığı hususudur.
Daha öncede sık sık evden kaçan ve en son 09.05.2010 tarihinde evden kaçıp bulunduğunda, eve dönmek istememesi üzerine yurda yerleştirilen mağdurenin yurttan da kaçtığı, 31.05.2010 tarihinde ablası ve eniştesi Fadime ve S.. Ö.. tarafından sokakta bulunarak mağdurenin babası, annesi ve ağabeyi olan sanıkların ikamet ettiği eve getirildiği, sanıkların gece yatmadan önce evden tekrar kaçmaması için mağdureyi odasına götürerek ellerini ve ayaklarını eşarpla bağladıkları, sanıklar uyuduktan sonra mağdurenin ellerini ve ayaklarını çözerek odasında uyuduğu, sabah olduğunda sanık Sevim"i hastaneye götürmek zorunda olan sanıkların evde yalnız kalan mağdurenin kendisine zarar vermesini ve evden kaçmasını engellemek için ellerini ve ayaklarını bağladıkları, kapıyı üzerine kilitleyip evden ayrıldıkları, evde kimse kalmadığını gören mağdurenin sürünerek telefonunun yanına gidip polisi arayarak, evde bağlanarak zorla tutulduğunu ihbar etmesi üzerine eve gelen polis memurları tarafından mağdurenin ablasından alınan yedek anahtar ile evin kapısı açılarak kurtarıldığı olayda, sanıkların terbiye hakkı ve bu haktan doğan disiplin yetkilerinin sınırlarını aşarak kötüye kullandıkları anlaşıldığından, TCK.nın 232/2. maddesi uyarınca mahkûmiyetlerine karar verilmesi gerektiği gözetilmeden beraat hükümleri kurulması,
Kanuna aykırı, katılan mağdur vekilinin temyiz itirazları bu itibarla yerinde görüldüğünden, hükümlerin 5320 sayılı Kanunun 8/1. maddesi gözetilerek CMUK.nın 321. maddesi uyarınca BOZULMASINA, 04.02.2014 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.