Beden veya ruh sağlığını bozacak şekilde çocuğun nitelikli cinsel istismarı suçundan sanık ..."nin yapılan yargılaması sonunda; çocuğun nitelikli cinsel istismarı suçundan mahkûmiyetine dair Ankara 2. Ağır Ceza Mahkemesinden verilen 04.07.2013 gün ve 2011/161 Esas, 2013/375 Karar sayılı re"sen de temyize tâbi hükmün süresi içinde Yargıtayca incelenmesi mağdure vekili ve sanık müdafii tarafından istenilmiş olduğundan dava evrakı Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığından tebliğname ile Daireye gönderilmekle incelenerek gereği düşünüldü:
Suç ve karar tarihlerinde onbeş yaşını tamamlamamış bulunan mağdurenin kanuni temsilcisi olan annesi ..."nin, kovuşturma aşamasında sanıktan şikâyetçi olmadığını beyan etmesi karşısında, mağdureye yaşı nedeniyle CMK.nın 234/2. maddesi uyarınca baro tarafından görevlendirilen zorunlu vekilin sanık hakkında açılan davaya katılmaya ve kurulan hükmü temyize hakkı bulunmadığından, mağdure vekilinin temyiz isteminin 5320 sayılı Kanunun 8/1. maddesi gözetilerek CMUK.nın 317. maddesi uyarınca reddiyle, hükmün re"sen temyize tâbi olması nedeniyle ve sanık müdafiin temyizi üzerine yapılan incelemede;
Adli Tıp Kurumu Kanununun 7. maddesinin ihtisas kurullarında görev alacak uzmanların kimlerden oluşacağını düzenlediği, buna göre Adli Tıp Kurumu 6. İhtisas Kurulunun bir başkan, iki adli tıp uzmanı olmak üzere ayrıca çeşitli dallarda yedi ayrı uzmandan oluşacağının belirlendiği, ihtisas kurulunun çalışma esaslarının ise aynı Kanunun 23. maddesinde düzenlendiği, İhtisas Kurullarının başkanın başkanlığında işin niteliğine göre en az dört üye ile toplanması yeterli olup, 10.10.2012 tarihli Adli Tıp Kurumu 6. İhtisas Kurulunun raporunu düzenleyenler arasında işin uzmanı çocuk ve ruh sağlığı ve hastalıkları uzmanı ve bir adli tıp uzmanının da bulunduğu, heyetin oluşumu kanuna uygun olup raporların düzenlenmesi esnasında heyette iki adli tıp uzmanının bulunmasının zorunlu olmaması nedeni ile tebliğnamedeki bu husustan bozma isteyen düşünceye iştirak edilmemiş; sanığın oluşa uygun olarak işlediği kabul edilen nitelikli cinsel istismar suçuna uyan 5237 sayılı TCK.nın 103/2, 103/3 ve 103/4. maddeleri uyarınca verilen ceza 15 yıla ulaşsa veya geçse dahi, suçun sonucunda ruh sağlığının bozulmasından dolayı neticenin ağırlığına göre tayin edilen cezanın, aynı Kanunun 49/1 ve 103/6. maddeleri gereğince 20 yıla kadar artırılmasının olanaklı bulunduğu nazara alınarak, anılan kanun maddeleri gereğince hakkaniyet kuralları gözetilerek uygun bir artırım yapılması gerektiği halde, 103/6. maddenin uygulama dışı bırakılması ve TCK.nın 53. maddesinin 1. fıkrası (c) bendinde sayılan velâyet hakkını kötüye kullanmak suretiyle öz kızına karşı atılı suçu işleyen sanık hakkında TCK.nın 53. maddesinin 5. fıkrasının uygulanmaması ise karşı temyiz olmadığından bozma nedeni yapılmamıştır.
Delillerle iddia ve savunma, duruşma göz önünde tutularak tahlil ve takdir edilmiş sübutu kabul olunan fiillerin eleştiri dışında unsurlarına uygun şekilde tavsif ve tatbikatları yapılmış bulunduğundan, sanık müdafiin yerinde görülmeyen temyiz itirazlarının reddiyle re"sen de temyize tâbi hükmün ONANMASINA, 04.02.2014 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.