MAHKEMESİ :ASLİYE HUKUK MAHKEMESİ
DAVA TÜRÜ : ELATMANIN ÖNLENMESİ, ECRİMİSİL


Taraflar arasında görülen elatmanın önlenmesi ve ecrimisil davası sonunda, yerel mahkemece davanın kabulüne ilişkin verilen karar davalı tarafından yasal süre içerisinde temyiz edilmiş olmakla dosya incelendi, Tetkik Hakim.... "in raporu okundu, açıklamaları dinlendi, gereği görüşülüp düşünüldü;


-KARAR-

Davacı, maliki olduğu 30 ada 10 parseldeki 1 nolu bağımsız bölümü davalının haksız olarak kullandığını belirterek davalının elatmasının önlenmesine ve 1.600. TL ecrimisil bedelinin davalıdan tahsiline karar verilmesini istemiştir.
Davalı, taşınmazın satımından önce davacı ile sözlü olarak kiracı olarak aylık 50 TL bedelle anlaştıklarını, kendisi dışında başka kiracınında bulunduğunu belirterek davanın reddini savunmuştur.
Mahkemece, davanın kabulüne karar verilmiştir.
Dava konusu 30 ada 1 parsel sayılı, 1 bağımsız bölüm nolu taşınmazın davacı adına kayıtlı olduğu ve davalı tarafından kullanıldığı konusunda yanlar arasında bir uyuşmazlık yoktur.
Bilindiği üzere, elatmanın önlenmesi ve ecrimisil davaları taşınmazı kullanan kişi ya da kişiler aleyhine açılır. Nitekim, eldeki dava da bu iddia ile açılmıştır. Bu durumda, kira ilişkisinin varlığının kanıtlanması halinde haksız işgalden söz edilemeyeceği açıktır.
Özel yasa hükümleri saklı kalmak koşuluyla, gerek taşınır gerekse taşınmaz mallara ilişkin kira sözleşmelerinin geçerli olması hiçbir biçim koşuluna bağlı değildir. Kira sözleşmeleri yazılı veya sözlü yapılabileceği gibi zımni (üstü kapalı) olarak da vücuda getirilebilir. Yeter ki taraflar kira sözleşmesinin esaslı unsurlarında anlaşmış olsunlar. Nitekim bu kural l8.3.l942 tarih 37/6 sayılı inançları birleştirme kararında açıkça vurgulanmıştır.
Ne var ki kira ilişkisi, bir hukuki fiil (vakıa) değil, bir hakkın doğumuna, değiştirilmesine veya ortadan kaldırılmasına neden olma niteliği itibariyle bir hukuki işlem (muamele)dir. Bu nedenle, kiracılık iddiasının Hukuk Muhakemeleri Kanununun 200. ve devamı maddeleri uyarınca kanıtlanması gerektiği kuşkusuzdur.
Somut olayda, davalı kiracılık savunmasında bulunmuş, buna ilişkin olarakta davacıya banka aracılığı ile kira bedellerinin gönderildiğine dair makbuzları sunmuştur. Davacı vekili de davalının, 10.06.2013"te 245.50 TL, 11.07.2013’de 50,50 TL, 25.07.2013’de 265.50 TL, 25.07.2013’de 45.50 TL, 25.07.2013’de 5.50 TL, 27.08.2013’de 50.50 TL, 27.08.2013’de 265.50 TL, 25.09.2013’de 255.50 TL, 25.09.2013’de 50.50 TL, 25.10.2013’de 165.50 TL, 25.10.2013’de 85.50 TL, 25.10.2013’de 85.50 TL, 25.10.2013’de 50.50 TL, 25.12.2013’de 45.50 TL, 25.12.2013’de 245.50 TL, 27.01.2014’de 295.50 TL, 27.01.2014’de 45.50 TL, 28.02.2014’de 295.50 TL, 28.02.2014’de 65.50 TL, 02.04.2014’de 305 TL, 02.04.2014’de 65 TL, 28.04.2014’de 305 TL, 28.04.2014" de 55 TL ödeme yaptığını belirterek bu şekilde kira ilişkisini kabul etmiştir.
Hâl böyle olunca, taraflar arasında bir kira ilişkisi bulunduğu gözetilerek, davanın reddine karar verilmesi gerekirken kabulüne karar verilmesi doğru değildir.
Davalının temyiz itirazı açıklanan nedenden ötürü yerindedir. Kabulüyle, hükmün (6100 sayılı Yasanın geçici 3.maddesi yollaması ile) 1086 sayılı HUMK"un 428.maddesi gereğince BOZULMASINA, alınan peşin harcın temyiz edene geri verilmesine, 24.11.2016 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.