Davacı, davalı işveren nezdinde 01.04.1988-30.09.1995 ile 03.10.1996-30.07.1998 tarihleri arası sigortalı çalıştığının tespitine  karar verilmesini istemiştir.
Mahkeme ilamında belirtildiği şekilde, isteğin kısmen kabulüne karar vermiştir.
Hükmün, taraf vekilleri tarafından temyiz edilmesi üzerine temyiz isteğinin süresinde olduğu anlaşıldıktan  ve Tetkik Hakimi tarafından düzenlenen raporla dosyadaki kağıtlar okunduktan sonra işin gereği düşünüldü ve aşağıdaki karar tesbit edildi.
1-Dosyadaki yazılara, kararın bozmaya uygun olmasına göre  davalıların tüm, davacının  sair temyiz itirazlarının reddi gerekir.
2-Davacı, davalıya ait işyerinde 1.4.1988-30.9.1995 ve 3.10.1996-30.7.1998 tarihleri arasında hizmet akdine dayalı olarak sürekli çalıştığının tespitini istemiştir. Mahkemece bozma ilamına uyulmasına karar verildikten sonra davanın kısmen kabulü ile, davacının davalı şirkete ait işyerinde 1993, 1994, 1994, 1995, 1996 ve 1997 yıllarında her yıl yaz sezonlarında üçer ay olmak üzere, Kuruma bildirilen süreler dışında  toplam 300 gün çalıştığının  tespitine karar verilmiş ise de bu karar usul ve yasaya aykırı bulunmuştur.
Somut olayda davacının, davalı işveren tarafından 1.4.1993-30.6.1993  tarihleri arasında 60 gün ve 1.10.1995-2.10.1996 tarihleri arasında, 1995 yılının 3. döneminde 90 gün ve  1996 yılının 1. döneminde 60 gün, 2. döneminde 40 gün ve 3. döneminde 12 gün olarak 202 gün çalışmasının Kuruma bildirildiği dosyadaki bilgi ve belgelerden anlaşılmaktadır. 506 sayılı yasanın 79/10 maddesi gereği bu tür davaların 5 yıllık hak düşürücü süre içinde açılması gerekir. Davacının, 1993 yılının 1.döneminde dava dışı başka bir işveren tarafından bildirilen 60 gün hizmeti nedeniyle davalı işverene ait işyerindeki çalışması kesintiye uğradığından  1.4.1993 tarihinden önceki çalışmaları hak düşürücü süreye uğramıştır. Bu nedenle 1.4.1993 tarihinden önceki çalışmalara ilişkin talebin reddi doğrudur.
Ancak; bozma ilamı üzerine yapılan araştırma ve inceleme sonucunda davaya konu çalışmanın geçtiği işyerinin bir turistik otel olduğu ve davacının marangoz ve tamirci olarak hizmet akdine dayalı çalıştığı, 22.08.2006 tarihli zabıta araştırmasına ilişkin yazıda bu gibi turistik otellerin Haziran, Temmuz ve Ağustos aylarında yoğunluklu olarak çalışmakla birlikte, diğer aylarda asgari 3 veya 4 personelle faaliyetlerini sürdürdüklerinin bildirildiği, davacının SSK’na bildirilen çalışmalarının 1.10.1995-2.10.1996 tarihleri arasında hem kış, hem yaz aylarında geçtiği dosyadaki bilgi ve belgelerden anlaşılmaktadır. Bordro tanıklarının davacının yaz aylarında tam olarak, kış aylarında ise iş çıktığında çalıştığına ilişkin beyanları, ibraz edilen vizite kağıtları, davacının çalışmalarının Kuruma bildirilen kısmi çalışmalarının dahi kış aylarını da içermesi ve 22.08.2006 tarihli zabıta araştırmasına ilişkin yazı da dikkate alınarak davacının 01.04.1993-30.09.1995 ve 3.10.1996-30.07.1998 tarihleri arasında yaz aylarında tam olarak aralıksız, kış aylarında ise iş çıktığında part-time çalıştığının kabulü ile bu duruma göre hesap yapılarak davacının çalışma süresinin tespitine karar verilmesi gerekirken yazılı şekilde karar verilmesi isabetsiz olmuştur.
Mahkemece, bu maddi ve hukuki olgular göz önünde tutulmaksızın eksik araştırma, inceleme ve değerlendirme ile yazılı şekilde hüküm kurulması usul ve yasaya aykırı olup bozma nedenidir.
O halde, davacının bu yönleri amaçlayan temyiz itirazları kabul edilmeli ve hüküm bozulmalıdır.
SONUÇ:Hükmün yukarıda açıklanan nedenlerle BOZULMASINA, temyiz harcının istek halinde davacıya iadesine, aşağıda yazılı temyiz harcının temyiz edenlerden A.O.Tur. San. Tic. A.Ş."ye yükletilmesine, 21.02.2008 gününde oybirliğiyle karar verildi.