Irza geçme ve reşit olmayan kimseyi rızasıyla kaçırıp alıkoyma suçlarından sanık ..."nın yapılan yargılaması sonunda: atılı suçlardan mahkûmiyetine dair Ödemiş Ağır Ceza Mahkemesinden verilen 23.02.2010 gün ve 2007/222 Esas, 2010/58 Karar sayılı hükümlerin süresi içinde Yargıtayca incelenmesi sanık müdafii tarafından istenilmiş olduğundan dava evrakı Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığından tebliğname ile Daireye gönderilmekle incelenerek gereği düşünüldü:
Dosya kapsamına göre, mağdurenin 17.02.2004 tarihli savcılık beyanında; yaklaşık bir yıldır sanıkla karı koca hayatı yaşıdıklarını belirtmesi, 07.10.2005 tarihli talimat duruşma beyanında sanıkla iki yıla yakın zamandır birlikte yaşadıklarını ifade etmesi, 14.01.2010 tarihli duruşmadaki beyanında da, sanık ile 2003 yılının Şubat ayında evlenmek amacıyla kaçarak bir hafta kadar bir evde yalnız kaldıklarını ve daha sonra da birlikte yaşamaya devam ettiklerini beyan etmesi, mağdurenin annesi Fatma"nın 27.04.2004 tarihli savcılık beyanında , kızı olan mağdure ile sanığın yaklaşık olarak bir yıldan bu yana sık sık buluşarak seviştiklerini, bu nedenle eşinin mağdureyi dövdüğünü, bundan üç gün sonra mağdurenin sanıkla kaçtığını ifade etmesi, nitekim sanığın babası ..."ün de aşamalardaki beyanlarında 2003 yılı Şubat aylarında mağdure ile sanığın kendi aralarında anlaşarak kaçtıklarını belirtmesi karşısında suç tarihinin 2003 yılı Şubat ayı olduğu ve mağdurenin yaşının tespitine yönelik alınan raporlara göre de mağdurenin 2003 yılı Şubat ayında 15 yaş içerisinde olduğu ancak 15 yaşını doldurmadığı anlaşıldığından tebliğnamedeki bu yönde bozma isteyen düşünceye iştirak edilmemiştir.
Irza geçme suçundan verilen mahkûmiyet hükmünün incelenmesinde;
Delillerle iddia ve savunma, duruşma göz önünde tutularak tahlil ve takdir edilmiş sübutu kabul olunan fiilin unsurlarına uygun şekilde tavsif ve tatbikatı yapılmış bulunduğundan, sanık müdafiin yerinde görülmeyen temyiz itirazlarının reddiyle hükmün ONANMASINA,
Reşit olmayan kimseyi rızasıyla kaçırıp alıkoyma suçundan verilen mahkûmiyet hükmünün incelenmesinde;
Sanığa isnat olunan suçun 765 sayılı TCK.nın 430/2. maddesinde öngörülen cezanın üst sınırı itibarıyla 765 sayılı TCK.nın 102/4 ve 104/2. maddelerine göre yedi yıl altı aylık asli ve ilave zamanaşımına tâbi olduğu, suç tarihi ile inceleme günü arasında bu sürenin gerçekleştiği anlaşıldığından, hükmün 5237 sayılı TCK.nın 7/2. maddesi ile 5320 sayılı Kanunun 8/1. maddesi gözetilmek suretiyle CMUK.nın 321. maddesi uyarınca BOZULMASINA, ancak bu husus yeniden yargılamayı gerektirmediğinden aynı Kanunun 322/1 ve 5271 sayılı CMK.nın 223/8. maddeleri uyarınca sanık hakkında açılan kamu davasının zamanaşımı nedeniyle DÜŞMESİNE, 22.01.2014 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.