Yargıtay 22. Hukuk Dairesi 2017/21963 Esas 2018/25745 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ :İş Mahkemesi(Müstemir Yetkili)
DAVA TÜRÜ : ALACAK

Taraflar arasında görülen dava sonucunda verilen kararın, temyizen incelenmesi davalı vekili tarafından istenilmekle, temyiz talebinin süresinde olduğu anlaşıldı. Dava dosyası için Tetkik Hakimi ... tarafından düzenlenen rapor dinlendikten sonra dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü:

Y A R G I T A Y K A R A R I

Davacı isteminin özeti:
Davacı, fazla mesai ve ulusal bayram ve genel tatil ücreti ile yıllık izin ücreti alacaklarının tahsiline karar verilmesini istemiştir.
Davalı cevabının özeti:
Davalı, davanın reddini talep etmiştir.
Mahkeme kararının özeti:
Mahkemece, yapılan yargılama sonucunda yazılı gerekçeyle davanın kabulüne karar verilmiştir.
Temyiz:
Karar, davalı vekili tarafından temyiz edilmiştir.
Gerekçe:
1-Dosyadaki yazılara, toplanan delillerle kararın dayandığı kanuni gerektirici sebeplere göre, davalının aşağıdaki bentlerin kapsamı dışında kalan temyiz itirazları yerinde değildir.
2-4857 sayılı İş Kanunu"nun 59. maddesinde, iş sözleşmesinin herhangi bir nedenle sona ermesi halinde, işçiye kullandırılmayan yıllık izin sürelerine ait ücretlerin son ücret üzerinden ödeneceği hükme bağlanmıştır. Yıllık izin hakkının ücrete dönüşmesi için iş sözleşmesinin feshi şarttır. Bu noktada, sözleşmenin sona erme şeklinin ve haklı nedene dayanıp dayanmadığının önemi bulunmamaktadır.
Yıllık izinlerin kullandırıldığı noktasında ispat yükü işverene aittir. İşveren yıllık izinlerin kullandırıldığını imzalı izin defteri veya eşdeğer bir belge ile kanıtlamalıdır. Bu konuda ispat yükü üzerinde olan işveren, işçiye yemin teklif edebilir.
Akdin feshi halinde kullanılmayan yıllık izin sürelerine ait ücret, işçinin kendisine veya hak sahiplerine ödenir. Böylece, iş sözleşmesinin feshinde kullanılmayan yıllık ücretli izin hakkı izin alacağına dönüşür. Bu nedenle zamanaşımı da iş sözleşmesinin feshinden itibaren işlemeye başlar.
Somut olayda; Mahkemece gerekçeli kararda, davacının 2010 yılına kadarki çalışma süresinde izin kullanmadığı; bu yıldan sonra ise önce bir hafta; daha sonra iki hafta izin kullandığı, bu durumda 2010 yılında 6 gün, 2011-2012-2013 ve 2014 yılında 12 gün olmak üzere toplam 54 gün izin kullandığı bu durumda toplam çalışma süresine göre hak ettiği 316 günlük izin süresinden kullandığı 54 gün düşüldüğünde bakiye 262 gün yıllık izin hakkı olduğu ve davalı işverenliğin ise bu izinlerin kullandırıldığına dair dosyaya herhangi bir imzalı izin defteri veya eşdeğer bir belge sunmadığı tespit edildiği belirtilmiştir.
Her ne kadar gerekçeli kararda davalı işverenliğin ise bu izinlerin kullandırıldığına dair dosyaya herhangi bir imzalı izin defteri veya eşdeğer bir belge sunmadığı belirtilmiş ise de; mahkemece yıllık iznin kullanıldığına dair dosyaya sunulan yazılı belgeler dikkate alınmaksızın yazılı şekilde karar verilmesi hatalı olmuştur. Yukarıda belirtilen ilkeler ışığında, yıllık izine ilişkin dosyaya sunulan imzalı yazılı belgeler dikkate alınarak değerlendirme yapılması ve sonucuna göre karar verilmesi gerekmektedir.
3-Diğer yandan, dava dilekçesinde talep edilen işçilik alacaklarına fesih tarihinden itibaren faiz uygulanması hatalı olmuştur. Dava dilekçesinde talep edilen miktarlar yönünden davadan önce davalı taraf temerrüde düşürülmediğinden dava tarihinden itibaren faize hükmedilmesi gerekir.
Sonuç:
Temyiz olunan kararın yukarıda yazılı nedenlerle BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek halinde ilgiliye iadesine, 28.11.2018 gününde oybirliğiyle karar verildi.