Yargıtay 23. Hukuk Dairesi 2017/225 Esas 2020/3475 Karar Sayılı İlamı

23. Hukuk Dairesi
Esas No: 2017/225
Karar No: 2020/3475
Karar Tarihi: 09.11.2020

Yargıtay 23. Hukuk Dairesi 2017/225 Esas 2020/3475 Karar Sayılı İlamı

Özet:

Mahkeme kararında, 5219 sayılı Kanun ile yapılan değişiklik sonrası 2016 yılı için kesinlik sınırının 2.190,00 TL olduğu belirtilmiştir. Davada istenilen 3.496,00 TL tutarının kısmen kabul edildiği ve reddedilen 87,52 TL tutarının ise temyiz sınırının altında olduğu için kesinleştiği vurgulanmıştır. Kesin olan kararların temyiz istemleri hakkında mahkemece veya Yargıtay tarafından karar verilebileceği ifade edilmiştir. Sonuç olarak, davacı vekilinin temyiz istemi kesin olma nedeniyle reddedilmiştir.
Kanun maddeleri:
- HUMK’nın 427. maddesi
- Ek-Madde 4, 5236 sayılı Kanun’un 19. maddesi

23. Hukuk Dairesi 2017/225 E. , 2020/3475 K.

"İçtihat Metni"

MAHKEMESİ :Ticaret Mahkemesi

-KARAR-

5219 Sayılı Kanun ile yapılan değişiklik sonucu Hukuk Muhakemeleri Usulü Kanunu"nun (HUMK) 427.maddesinde öngörülen kesinlik sınırı, 5236 sayılı Kanun"un 19 uncu maddesiyle HUMK’na eklenen Ek-Madde 4’te öngörülen yeniden değerleme oranı da dikkate alındığında 2016 yılı için 2.190,00 TL’dir.
Dava dilekçesinde, 3.496,00 TL"nin tahsili istenilmiş olup,mahkemece,davanın kısmen kabulüne karar verilerek, davacı tarafça temyize konu edilen reddedilen 87,52 TL’lik kısmın yukarıda anılan madde hükmüne göre temyiz sınırının altında kaldığı cihetle kesin niteliktedir. Kesin olan kararların temyiz istemleri hakkında mahkemece bir karar verilebileceği gibi, 01.06.1990 gün ve 1989/3 esas, 1990/4 karar sayılı İçtihadı Birleştirme Kararı uyarınca Yargıtay tarafından da karar verilebileceğinden, davacı vekilinin temyiz isteminin reddine karar verilmesi gerekmiştir.
SONUÇ: Yukarıda açıklanan nedenlerle, davacı vekilinin temyiz isteminin mahkeme hükmünün kesin olması nedeniyle REDDİNE, peşin alınan harcın istek halinde iadesine, 09.11.2020 tarihinde oybirliğiyle kabul edildi.