Yargıtay 9. Hukuk Dairesi 2014/2130 Esas 2015/13345 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ : ... İŞ MAHKEMESİ
DAVA : Davacı, kıdem tazminatı ile fazla mesai ücreti, genel tatil ücreti, yıllık izin ücreti alacaklarının ödetilmesine karar verilmesini istemiştir.
Yerel mahkemece, davanın kısmen kabulüne karar verilmiştir.
Hüküm süresi içinde davalı avukatı tarafından temyiz edilmiş olmakla, dava dosyası için Tetkik Hakimi tarafından düzenlenen rapor dinlendikten sonra dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü:

A) Davacı İsteminin Özeti:
Davacı vekili; davacının 15.02.1998 - 31.05.2012 tarihleri arası davalı işyerinde 14 yıl 3 ay 17 gün finans sorumlusu olarak çalıştığını, kıdem tazminatı alabileceğine ilişkin 21.05.2012 belgeye istinaden 22.05.2012 tarihinde işverenden tazminatlarını talep ettiğini, ödemenin yapılacağı söylenmesine rağmen ödeme yapılmadığını iddia ederek, kıdem tazminatı, fazla çalışma, genel tatil ve yıllık izin ücreti alacaklarının davalıdan tahsiline karar verilmesini talep etmiştir.
B) Davalı Cevabının Özeti:
Davalı vekili; davacının çalışmış olduğu süre ve almış olduğu ücret üzerinden yapılan hesaplama sonucu kıdem tazminatı miktarı olan 32.679,27 TL"nin davacının hesabına 21.12.2012 tarihinde yatırıldığını, davacının alacağı bulunmadığını savunmuştur.
C) Yerel Mahkeme Kararının Özeti:
Mahkemece davanın kısmen kabulüne hükmedilmiştir.
D) Temyiz:
Kararı davalı temyiz etmiştir.
E) Gerekçe:
Mahkeme kararının gerekçesinde ” davacının işyerinde iki dönem halinde aralarında organik bağ bulunan davalı ve davadışı şirketlerde 09/01/1998-04/02/2001 tarihi ile 01/04/2004-04/06/2012 tarihleri arasında çalıştığı “ kabul edilmesine rağmen, hükme esas alınan 15/07/2013 tarihli bilirkişi raporuna göre davacının 05/02/2002- 30/04/2004 tarihleri arasında da çalıştığı kabul edilerek yapılan hesaba itibarla hüküm kurulması gerekçe ile hüküm sonucu arasında çelişkiye neden olmuştur.

Gerekçe ile hüküm sonucu arasındaki bu açık aykırılık 10.04.1992 gün ve 1991/7 esas, 1992/4 karar sayılı İçtihadı Birleştirme Kararına ve HMK.nun 298/2. maddesine aykırıdır. Gerekçe – hüküm sonucu arasında çelişki taşıyan ve bu nedenle 10.04.1992 gün ve 1991/7 esas, 1992/4 karar sayılı İçtihadı Birleştirme Kararına ve HMK.nun 298/2. maddesine aykırı olan hükmün bozulması gerekmiştir.
F) Sonuç:
Temyiz olunan kararın yukarıda yazılı sebepten BOZULMASINA, bozma sebebine göre sair temyiz itirazlarının incelenmesine yer olmadığına, peşin alınan temyiz harcının istek halinde ilgilisine iadesine, 06/04/2015 gününde oybirliğiyle karar verildi.