Yetkili olmadığı bir iş için yarar sağlama - Yargıtay 5. Ceza Dairesi 2018/9300 Esas 2020/9137 Karar Sayılı İlamı

5. Ceza Dairesi
Esas No: 2018/9300
Karar No: 2020/9137
Karar Tarihi: 25.02.2020

Yetkili olmadığı bir iş için yarar sağlama - Yargıtay 5. Ceza Dairesi 2018/9300 Esas 2020/9137 Karar Sayılı İlamı

Özet:

Sanık, yetkisi olmadığı bir iş için yarar sağlama suçundan hüküm giymiştir. Ancak, kanun maddelerinde yapılan değişiklikler sonrasında suçun dolandırıcılık suçunu oluşturabileceği ve uzlaştırma işlemine tabi tutulması gerektiği belirtilmiştir. İlk mahkumiyet hükmünde sanık hakkındaki hapis cezası ertelenmiş olmasına rağmen, tekrar suç işlemesi nedeniyle erteleme hakları gözetilmeden uygulama yapılmıştır. Bu sebeple, hüküm BOZULMUŞTUR.
Kanun maddeleri:
- 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu'nun 255. maddesi (Yetkili olmadığı bir iş için yarar sağlama suçu)
- 6352 sayılı Yasanın 89. maddesi (Nüfuz ticareti)
- 5267 sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu'nun 253. ve eklenen fıkrası (Dolandırıcılık suçunun uzlaştırma kapsamı)
- 5320 sayılı Kanun'un 8/1. maddesi (Kararın bozulması)
- TCK'nın 51. maddesi (Hapis cezasının ertelenmesi)
- 6763 sayılı Kanunun 34. maddesi (5271 sayılı CMK'nın 253. maddesinin değişimi)

5. Ceza Dairesi 2018/9300 E. , 2020/9137 K.

"İçtihat Metni"

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Yetkili olmadığı bir iş için yarar sağlama
HÜKÜM : Hükmün açıklanması suretiyle atılı suçtan mahkumiyet

Mahalli mahkemece verilen hüküm temyiz edilmekle dosya incelenerek gereği düşünüldü:
Yapılan yargılamaya, toplanıp karar yerinde gösterilen delillere, mahkemenin soruşturma sonuçlarına uygun olarak oluşan kanaat ve takdirine, incelenen dosya içeriğine göre yerinde görülmeyen sair temyiz itirazlarının reddine,
Ancak;
Sanığın sübutu kabul edilen ve 5237 sayılı TCK"nın 255. maddesinde tanımlanan "yetkili olmadığı bir iş için yarar sağlama" suçunun hükümden önce 05/07/2012 tarihli ve 28344 sayılı Resmi Gazete"de yayımlanarak yürürlüğe giren 6352 sayılı Yasanın 89. maddesi ile "nüfuz ticareti" başlığı altında yeniden düzenlenip suç unsurlarında değişiklik yapılarak kamu görevlisi olmayan gerçek kişilerin de suçun faili haline getirilmesi, failin kamu görevlisi olmasının suçun daha ağır cezayı gerektiren nitelikli hali olarak düzenlenmesi karşısında, sanığın eyleminin TCK"nın 255. maddesinde 6352 sayılı Yasa ile yapılan değişiklik sonrasında dolandırıcılık suçunu oluşturabileceği gözetilip, değişiklikten önceki yetkili olmadığı bir iş için yarar sağlama ile dolandırıcılık suçlarına ilişkin düzenlemeler ve 02/12/2016 tarihli Resmi Gazete"de yayımlanarak aynı tarihte yürürlüğe giren 6763 sayılı Kanunun 34. maddesiyle değişik 5271 sayılı CMK"nın 253. maddesine ve maddeye eklenen fıkraya göre TCK"nın 157/1. maddesi kapsamındaki dolandırıcılık suçunun da uzlaşma kapsamına alınmış olması nedeniyle 5237 sayılı Türk Ceza Kanununun 7/2. maddesi de gözetilerek, uzlaştırma işlemi uygulanıp sonucuna göre lehe yasa karşılaştırmasının yapılması suretiyle hukuki durumunun buna göre takdir ve tayini gerektiği nazara alınmadan, yazılı şekilde hüküm kurulması,

29/04/2010 tarihli ilk mahkumiyet hükmünde sanık hakkındaki hapis cezasının TCK"nın 51. maddesi uyarınca ertelenmesi ve bu hükmün yalnızca sanık tarafından temyiz edilmesi karşısında, Yargıtay C.Başsavcılığının 10/09/2012 tarihli ve 11-2010/229627 sayılı yazısı ile dosyanın lehe aleyhe kanun karşılaştırması yapılması amacıyla mahalline iade edilmesi sonrası verilen hükmün açıklanmasının geri bırakılması kararının kesinleşmesinden sonra deneme süresi içinde yeniden suç işleyen sanık hakkında açıklanması geri bırakılan hüküm açıklanırken ertelemenin kazanılmış hak oluşturduğu gözetilmeden TCK"nın 51. maddesinin uygulanmaması,
Kanuna aykırı, sanığın temyiz itirazları bu itibarla yerinde görüldüğünden hükmün 5320 sayılı Yasanın 8/1. maddesi de gözetilerek CMUK"nın 321 ve 326/son maddeleri uyarınca BOZULMASINA 25/02/2020 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.