Yargıtay 17. Hukuk Dairesi 2020/2062 Esas 2021/2944 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ : Kırıkhan 2. Asliye Hukuk Mahkemesi

Taraflar arasındaki tazminat davasından dolayı Kırıkhan 2. Asliye Hukuk Mahkemesince verilen karara karşı davalı vekili tarafından Bölge Adliye Mahkemesine istinaf başvurusu üzerine Adana Bölge Adliye Mahkemesi 3. Hukuk Dairesince verilen karara karşı davalı vekilinin temyizi üzerine Dairemizin 17/10/2019 gün ve 2018/2462-2019/9547 sayılı ilamı ile anılan kararın bozulması üzerine Adana Bölge Adliye Mahkemesi 3. Hukuk Dairesince verilen kararın Yargıtay"ca incelenmesi süresi içinde davacı vekili tarafından istenmiş olmakla dosya incelendi, gereği düşünüldü:
-K A R A R-
6100 Sayılı Hukuk Mahkemeleri Kanunu’nun 362/1.a maddesinde öngörülen kesinlik sınırı, 6763 Sayılı Kanunun 44. maddesiyle HMK"ya eklenen EK-Madde 1"de öngörülen yeniden değerleme oranı da dikkate alındığında 2020 yılı için 72.070,00 TL"dir.
Davacı vekili tarafından 17.08.2017 tarihli ıslah dilekçesi ile maddi tazminat talepleri 152.971,13 TL’ye yükseltilmiş; Adana Bölge Adliye Mahkemesi 3. Hukuk Dairesince verilen 19/02/2020 tarih ve 2020/176-2020/333 sayılı kararı ile İlk Derece Mahkemesinin kararı kaldırılarak daimi ve geçici iş göremezlik için toplam 97.541,55 TL maddi tazminata hükmedilmiş olup davacı bakımından temyize konu edilen reddedilen miktar kesin niteliktedir. Kesin olan kararların temyiz istemleri hakkında mahkemece bir karar verilebileceği gibi, 1/6/1990 gün 3/4 sayılı İçtihadı
Birleştirme Kararı uyarınca Yargıtay tarafından da temyiz isteminin reddine karar verilebileceğinden, davacı vekilinin temyiz dilekçesinin hükmün kesin olması nedeni ile reddine karar vermek gerekmiştir.
SONUÇ:Yukarıda açıklanan nedenlerle davacı vekilinin temyiz dilekçesinin hükmün kesin olması nedeniyle REDDİNE, dosyanın İlk Derece Mahkemesine, kararın bir örneğinin Bölge Adliye Mahkemesine gönderilmesine,
peşin alınan harcın istek halinde temyiz eden davacıya geri verilmesine 18/03/2021 gününde oybirliğiyle karar verildi.