Yargıtay 11. Ceza Dairesi 2021/41554 Esas 2022/777 Karar Sayılı İlamı

Adalet Bakanlığı Ceza İşleri Genel Müdürlüğünün 13.07.2021 tarih ve 2021/1410 sayılı kanun yararına bozma istemine atfen, Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığınca düzenlenen 17.09.2021 tarih ve KYB-2021/94432 sayılı ihbarname ile;
Dolandırıcılık suçundan sanık ...'un, 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu’nun 157/1, 62/1, 50/1-a ve 52/2. maddeleri uyarınca 6.000,00 Türk lirası ve 1.000,00 Türk lirası adli para cezaları ile cezalandırılmasına dair Ankara 12. Asliye Ceza Mahkemesinin 01/12/2011 tarihli ve 2011/4 esas, 2011/742 sayılı kararının, 02/12/2016 tarihinde Resmi Gazete'de yayımlanarak yürürlüğe giren 6763 sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu ile Bazı Kanunlarda Değişiklik Yapılmasına Dair Kanun’un 34. maddesi ile 5271 sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu’nun 253. maddesinde yapılan değişiklik doğrultusunda uzlaştırma işlemlerinin yapılması gerektiğinden bahisle Yargıtay 15. Ceza Dairesinin 26/12/2017 tarihli ve 2017/37179 esas, 2017/29171 karar sayılı ilamı ile bozulmasını müteakip, taraflar arasında uzlaşma sağlanamaması sebebiyle sanığın 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu'nun 157/1, 62/1, 50/1-a ve 52/2. maddeleri gereğince 6.000,00 Türk lirası ve 1.000,00 Türk lirası adlî para cezaları ile cezalandırılmasına ilişkin Ankara 12. Asliye Ceza Mahkemesinin 14/01/2020 tarihli ve 2018/90 esas, 2020/12 sayılı kararının, "Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 2007/10-108 esas, 2007/152 karar sayılı ilâmında da belirtildiği üzere, kanun koyucunun ayrıca adlî para cezası öngördüğü suçlarda, hapis cezasının alt sınırdan tayini halinde mutlak surette adlî para cezasının da alt sınırdan tayini gerektiği yönünde bir zorunluluk bulunmamakta ise de, alt sınırdan uzaklaşmanın gerekçelerinin gösterilmesi, dayanılan gerekçelerin de yasal olması ve dosya içeriğiyle örtüşmesi gerektiği hâlde, sanık hakkında 5237 sayılı Kanun’un 157/1. maddesi uyarınca hüküm kurulurken, hapis cezasının alt sınırı olan 1 yıl hapis cezası seçilerek, bu oran üzerinden anılan Kanun'un 62. maddesi gereği 1/6 oranında indirim uygulanarak 10 ay hapis cezasına hükmedildiği hâlde, adlî para cezasının belirlenmesi sırasında alt sınır olan 5 gün yerine, 60 gün adlî para cezası seçilerek 1/6 oranında indirim uygulanmak suretiyle gerekçe gösterilmeksizin 50 gün adli para cezasına hükmedilmek suretiyle fazla ceza tayininde isabet görülmediğinden” bahisle 5271 sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu’nun 309. maddesi uyarınca, bozulması istenilmiş olmakla,
Dosya incelendi, gereği görüşüldü:
14.01.2020 tarihli gerekçeli kararı içeren tebligatın sanığın sorguda beyan ettiği adresine tebliğe çıkarılmadığı gibi, tespit edilen başkaca adreslerine tebligat işlemi yapıldığı ancak bu adreslere çıkan tebligatların da iade olduğu ,UYAP sisteminde nüfus kayıt örneğine göre 24.07.2015 tarihinde kesinleşen Ankara 3. Sulh Hukuk Mahkemesi kararı ile sanığa vasi olarak babası Adem'in atandığının tespit edilmesi üzerine, babasının MERNİS adresine doğrudan mernis şerhi ile 12.06.2020 tarihinde gerekçeli kararın 7201 sayılı Tebligat Kanunu'nun 21/2. maddesine göre usulsüz şekilde tebliğ edildiği, 11.06.2020 tarihinde UYAP kayıtlarına göre sanığın cezaevine alındığı anlaşılmış olup,"7201 sayılı Tebligat Kanunu'nun 10/2. madde ve fıkrasının, “Bilinen en son adresin tebligata elverişli olmadığının anlaşılması veya tebligat yapılamaması hâlinde, muhatabın adres kayıt sisteminde bulunan yerleşim yeri adresi, bilinen en son adresi olarak kabul edilir ve tebligat buraya yapılır.” hükmü ile gerçek kişilere yapılacak tebligat ile ilgili olarak iki aşamalı bir yöntem benimsenmiş olması karşısında, öncelikle bilinen en son adres (bilinen bir adres yoksa ya da bilinen en son adres ile adres kayıt sistemindeki adres aynı ise MERNİS adresi olduğu belirtilmeksizin adres kayıt sistemindeki adres) esas alınarak, 7201 sayılı Kanun'un 21/1. maddesine göre normal tebligat çıkarılıp, çıkarılan tebligatın bila tebliğ iade edilmesi halinde, aynı Kanun'un 21/2. maddesi uyarınca adres kayıt sistemindeki adres bilinen en son adres olarak kabul edilerek, merci tarafından tebligata 7201 sayılı Tebligat Kanunu'nun 23/1-8 ve Tebligat Kanununun Uygulanmasına Dair Yönetmeliğin 16/2. maddesi hükümlerine göre, “Tebligat çıkarılan adres muhatabın adres kayıt sistemindeki adresi olduğundan, tebliğ imkansızlığı durumunda, tebligatın, Tebligat Kanunu'nun 21/2. maddesine göre bu adrese yapılması” gerektiğine dair şerh düşülerek tebliğ işlemlerinin tamamlanması, bu düzenlemeler dikkate alınmadan doğrudan vasinin MERNİS adresine adı geçen Kanun'un 21/2. maddesine göre yapılan tebligat işleminin usulsüz olduğu ve hükmün henüz kesinleşmediği incelenen dosya kapsamından anlaşılmakta olup; hükmün, vasiye usulüne uygun şekilde tebliğ edilip, temyiz yoluna başvurması halinde dosyanın yargıtaya gönderilmesi, aksi takdirde kesinleştirme işleminin yapılmasından sonra yeniden kanun yararına bozma isteminde bulunulması mümkün görülmekle, Ankara 12. Asliye Ceza Mahkemesinin 14.01.2020 tarihli 2018/90 Esas ve 2020/12 Karar sayılı kararına yönelik yapılan kanun yararına bozma isteminin REDDİNE, 19.01.2022 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.