MAHKEMESİ : FİKRÎ VE SINAÎ HAKLAR HUKUK MAHKEMESİ

Taraflar arasında görülen davada Fikrî ve Sınaî Haklar Hukuk Mahkemesi’nce verilen 18/09/2014 tarih ve 2012/196-2014/190 sayılı kararın Yargıtayca incelenmesi davalı vekili tarafından istenmiş ve temyiz dilekçesinin süresi içinde verildiği anlaşılmış olmakla, dava dosyası için Tetkik Hakimi tarafından düzenlenen rapor dinlendikten ve yine dosya içerisindeki dilekçe, layihalar, duruşma tutanakları ve tüm belgeler okunup, incelendikten sonra işin gereği görüşülüp, düşünüldü:
Davacı vekili, davalı televizyon kanalında periyodik olarak yayınlanan ""..." adlı programın her bölümünde, Yansımalar müzik topluluğunun albümlerinden seçilen eserlerin izin alınmaksızın, programın başından sonuna kullanıldığını ve bu hususta bir firmaya tespit yaptırıldığını belirterek, 21.04.2012 tarihli bir program akışını örnek göstermiş ve bu suretle müvekkillerinin FSEK"in 21, 22, 24 ve 25"inci maddelerinden doğan mali ve FSEK"in 15 ve 16"ncı maddelerinde düzenlenen manevi haklarını ihlal ettiğini, davacılardan ..."nın eser sahibi ve icracı sanatçı vasfıyla, ..."in icracı sanatçı olarak ve diğer davacı ...."nin (....) ise hakları devralan kişi olması sebebiyle davaya konu eserler üzerinde hak sahibi olduğunu ileri sürerek, fazlaya ilişkin haklar saklı kalmak kaydıyla, FSEK m.70/1 uyarınca , davacılardan ... ve ... için 2.000,00 TL"şer manevi tazminatın, FSEK m.68/l uyarınca, davacı şirket için 6.000 TL maddi tazminatın davalıdan tahsiline karar verilmesin talep ve dava etmiştir.
Davalı vekili, müvekkilinin adresinin ..../ İSTANBUL olması nedeniyle yetkili mahkemenin .... Mahkemeleri olduğunu, davacıların hak sahibi olduğunu kanıtlayan hiçbir delilin dosyaya sunulmadığını; müvekkilinin belgesel yayın yapan tematik bir kanal olduğu ve bu kanalda müzik yayını yapılmadığı gibi davacılara ait eserlerin kullanılmadığını, davacılarca Ajans"tan elde edilen bilgilerin delil vasfı taşımadığını, müvekkilinin meslek birlikleri ile sözleşme görüşmelerinin devam ettiğini, davacıların üyesi bulundukları meslek birliklerine ödeme yapılması halinde aynı zamanda davacılara ödeme yapılmasının mükerrer ödeme yapılması sonucunu doğurabileceğini, ayrıca talep edilen tazminat miktarının fahiş olduğunu savunarak, davanın reddini istemiştir.
Mahkemece iddia, savunma, benimsenen bilirkişi raporu ve tüm dosya kapsamına göre; davacıların davaya konu eserler üzerinde hak sahibi olduğu, davacılara ait eserlerin iddia ettikleri biçimde davalı tarafından kullanıldığı, söz konusu kullanımın "senkronizasyon" vasfı taşıdığı ve gerek eser sahibi gerekse icracı sanatçıların mali ve manevi haklarının ihlal ettiği, bunun sonucunda istenebilecek rayiç bedelin eser sahibi/icracı sanatçı için 6.500 TL, icracı sanatçı için 6.000-TL ve hak sahibi şirket için 6,000 TL tutarında olduğu, davacı .... Ses şirketinin mali hak ihlaline dayalı olarak belirlenen rayiç bedelin takdir edilen üç katı olan 18.000,00 TL olduğu gerekçesiyle, bu tutarın davalıdan tahsili ile davacı şirkete verilmesine, diğer davacılar lehine, eser sahibi besteci / icracı sanatçı ..."nın ve icracı sanatçı ..."in manevi hak ihali nedeniyle takdiren 2.000"er TL tutarın davalıdan tahsiline karar verilmiştir.
Kararı, davalı vekili temyiz etmiştir.
Dava dosyası içerisindeki bilgi ve belgelere, mahkeme kararının gerekçesinde dayanılan delillerin tartışılıp, değerlendirilmesinde usul ve yasaya aykırı bir yön bulunmamasına göre, davalı vekilinin tüm temyiz itirazları yerinde değildir.
SONUÇ: Yukarıda açıklanan nedenlerden dolayı, davalı vekilinin bütün temyiz itirazlarının reddiyle usul ve kanuna uygun bulunan hükmün ONANMASINA, aşağıda yazılı bakiye 922,00 TL temyiz ilam harcının temyiz edenden alınmasına, 25/02/2015 tarihinde oyçokluğuyla karar verildi.

MUHALEFET ŞERHİ

Mahkemece müzik eseri üzerinde mali hak sahibi davacı şirketin mali haklarının ihlal edildiği gerekçesiyle talep gibi 5846 sayılı kanunun 68.maddesi uyarınca üç kat telif tazminatına hükmedilmiş ise de; kanunun 68.maddesinin 1. fıkrasında eseri, icrayı, fonogramı veya yapımları hak sahiplerinden bu Kanuna uygun yazılı izni almadan, işleyen, çoğaltanların “bu Kanun hükümleri uyarınca tespit edilecek rayiç bedelin en çok üç kat fazlasını” isteyebileceği belirtilmiş olup, aynı kanunun 66/3 fıkrası gereğince mahkeme, mali haklara tecavüz halinde, “tecavüzün şümulünu, kusurun olup olmadığını, varsa ağırlığını” takdir etmek durumunda bulunduğundan, dava konusu olayda talep edilebilecek “en çok üç kat fazla” tazminatın tecavüzün şümulüne ve kusurun ağırlığına göre belirlemek yetkisinin mahkeme hâkimine ait olduğu, BK’nun 43/1 maddesinin de bu yetkiyi desteklediği, mahkemenin bu hususları tartışmadan doğrudan belirlenen rayiç bedelin üç katına hükmetmesinin isabetsiz bulunduğu, Anayasa Mahkemesinin konu ile ilgili 28.2.2013 gün 2012/133 Esas 2013/33 sayılı kararında yer verilen -maddedeki “üç katı” ibaresi ile- “hak sahiplerinin dava yoluyla isteyebileceği bedele üst sınır getirildiği, hâkimin taleple bağlı olduğuna dair veya takdir yetkisine ilişkin olumsuz bir düzenleme içermediği, bu sınır içerisinde kalmak şartıyla hâkimin dosya içeriği ve talebi de gözeterek takdir yetkisi kullanacağının açık olduğu ve her dava konusu olayda tartışılması ve değerlendirmesi gerektiği” şeklindeki gerekçenin de muhalefet görüşümüz doğrultusunda bulunduğu, kararın bu nedenle bozulması gerektiği, kanaatinde olduğumuzdan sayın çoğunluğun görüşüne katılmıyorum.