Mahkemesi :Asliye Hukuk (İş) Mahkemesi


Dava, 30.07.2004 tarihinde meydana gelen iş kazası sonucu vefat eden sigortalının geride kalan haksahiplerine bağlanan gelirlerin 506 sayılı Kanunun 10. maddesi uyarınca rücûan tazmini istemine ilişkindir.
Mahkemece, ilâmında belirtildiği şekilde davanın kabulüne karar verilmiştir.
Hükmün, davacı Kurum vekili tarafından temyiz edilmesi üzerine, temyiz isteğinin süresinde olduğu anlaşıldıktan ve Tetkik Hâkimi ... tarafından düzenlenen raporla dosyadaki kâğıtlar okunduktan sonra işin gereği düşünüldü ve aşağıdaki karar tespit edildi.
5510 sayılı Yasa"nın 01.10.2008 tarihinde yürürlüğe giren 21. maddesiyle yeniden getirilen “sigortalı veya hak sahiplerinin işverenden isteyebilecekleri tutarlarla sınırlı” tazmin hükmünün, 5510 sayılı Yasanın yürürlüğü öncesinde gerçekleşen iş kazalarından kaynaklanan rücuan tazminat davalarında uygulanmasına olanak veren bir düzenleme bulunmadığı gözetildiğinde davanın yasal dayanağı 506 sayılı Yasanın 10. ve 26. maddeleridir. 506 sayılı Kanunun 10. maddesinde, sigortalının çalıştırılmaya başlandığının süresi içinde kuruma bildirilmemesi halinde kuruma bildirilmeyenler için iş kazası, meslek hastalığı, hastalık ve analık hallerinde gerekli sigorta yardımlarının kurumca sağlanacağı, ancak, sağlanan bu yardımların ve yapılan masrafların bağlanan gelirlerin aynı yasanın 26. maddesinde yazılı sorumluluk halleri aranmaksızın işverene ayrıca ödettirileceği öngörülmüştür. 10. madde koşullarının oluştuğunun anlaşılması halinde; işverenin, tarafların kusur oranı gözetilmeksizin belirlenen ilk peşin sermaye değeri ve yapılan ödemelerden, Borçlar Kanununun 43. ve 44. maddeleri uyarınca sigortalının kusurunun % 50"sinden az olmamak üzere hakkaniyet indirimi yapılarak, kurum zararından sorumlu olması gerektiği, Yargıtay’ın yerleşik uygulamaları gereğidir.
Dosyadaki bilgi ve belgelerden, davalı şirket sigortalısı..."nın, işyerinde çalışmaya başladığı kaza günü ile aynı gün yani 30.07.2004 tarihinde kuruma bildirildiği, ceza dosyası içerisinde bulunan işe giriş bildirgesi ile sabittir. Mahkemece 506 sayılı Kanunun 10. madde şartları bu kapsamda irdelenmemiş, 26.madde kapsamında kabul kararı verilmiştir. Yine dahili davalılar ..., ... ve..."ın 10. maddenin irdelenmesi kapsamında işveren vekili olup olmadıkları yöntemince araştırılıp ortaya konulmamıştır.
Kabule göre de, karar başlığında dava tarihin hatalı olarak 25.04.2012 yerine 30.04.2012 olarak gösterilmiştir. Hükme esas alınan ve tek bilirkişi tarafından düzenlenen kusur raporunda, davalı şirkete % 84 kusur verilmiş ve bu kusur % 28 eşit kusur ile davalılar ..., ... ve..."a paylaştırılmış, adı geçen davalıların işveren vekili olup olmadıkları yöntemince de araştırılmadığı gibi davalı şirket yönünden kusur payı belirlenmemiştir. Mahkemece, ceza davasında hükme esas alınan bilirkişi raporu da irdelenmek suretiyle uzman bilirkişi heyetinden rapor alınmaksızın yetersiz kusur raporu ile hüküm kurulması da bozma nedenidir.
O hâlde, davacı Kurum vekilinin ve bu yönleri amaçlayan temyiz itirazları kabul edilmeli ve davalılar tarafından temyiz edilmeyen hükmün davacı Kurum lehinde oluşturduğu usuli kazanılmış hak da gözetilmek suretiyle yukarıdaki gerekçelere göre hüküm bozulmalıdır.
SONUÇ: Temyiz edilen hükmün yukarıda açıklanan nedenlerle BOZULMASINA, 06.07.2017 gününde oybirliğiyle karar verildi.