MAHKEMESİ :Sulh Hukuk Mahkemesi

Davacılar vekili tarafından, davalılar aleyhine 31.03.2008 gününde verilen dilekçe ile geçit hakkı kurulması istenmesi üzerine yapılan duruşma sonunda; davanın kabulüne dair verilen 30.09.2009 günlü hükmün Yargıtayca incelenmesi davalılar ..., ... ve dahili davalı ... tarafından istenilmekle süresinde olduğu anlaşılan temyiz dilekçesinin kabulüne karar verildikten sonra dosya ve içerisindeki bütün kağıtlar incelenerek gereği düşünüldü:

K A R A R

Davacılar, tapuda adlarına kayıtlı 1393,1402,1403 parsel numaralı taşınmazların genel yola bağlantısının bulunmadığını belirterek geçit hakkı kurulması isteğinde bulunmuştur.
Davalılar ... ve ..., davacıların kendi aralarında birbirlerine muvafakat vererek kendi taşınmazlarından yol temin edebileceklerini belirterek davanın reddine karar verilmesini istemişlerdir.
Mahkemece, 1393,1402 ve 1403 sayılı parseller lehine 1396,1395ve 1393 parsel numaralı taşınmazlardan geçit hakkı kurulmasına karar verilmiştir.
Hükmü, davalılar temyiz etmiştir.
Türk Medeni Kanununun 747/2 maddesi gereğince geçit isteği, önceki mülkiyet ve yol durumuna göre en uygun komşuya, bu şekilde ihtiyacın karşılanmaması halinde geçit tesisinden en az zarar görecek olana yöneltilmelidir. Zira, geçit hakkı taşınmaz mülkiyetini sınırlayan bir irtifak hakkı olmakla birlikte, özünü komşuluk hukukundan alır. Bunun doğal sonucu olarak yol saptanırken komşuluk hukuku ilkeleri gözetilmelidir. Geçit gereksiniminin nedeni, taşınmazın niteliği ile bu gereksinimin nasıl ve hangi araçlarla karşılanacağı davacının sübjektif arzularına göre değil, objektif esaslara uygun olarak belirlenmeli, taşınmaz mülkiyetinin sınırlandırılması konusunda genel bir ilke olan fedakarlığın denkleştirilmesi prensibi dikkatten kaçırılmamalıdır.
Yararına geçit hakkı istenilen taşınmazların genel yol ile bağlantısının bulunmadığı sabittir.
Mahkemece, yapılan ve inceleme ve dosyaya sunulan bilirkişi raporuna göre istem konusu yapılan taşınmazlar için en uygun geçitin bilirkişi raporunda belirlenen alternatif yollardan II. numaralı seçenekte belirtilen yol olduğunun kabulü ile 1393,1402,1403 parseller yararına 1396,1395 ve 1394 parsellerden geçit hakkı kurulmasına karar verilmiştir. Ancak, yukarıda da açıklandığı üzere Türk Medeni Kanununun 747/2 maddesi gereğince geçit isteği, önceki mülkiyet ve yol durumuna göre en uygun komşuya, bu şekilde ihtiyacın karşılanmaması halinde geçit tesisinden en az zarar görecek olana yöneltilmeli, kurulan geçit taşınmazları genel yola kesintisiz olarak ulaştırmalıdır. Belirtilen nedenle mahkemece, yararına geçit istenen taşınmazların komşusu olan tüm parseller dikkate alınarak seçenekler değerlendirilmeli ve sonucuna göre hüküm kurulmalıdır. Eldeki davada; davacılar yararına geçit hakkı kurulması istenilen 1402,1403,1404 ve 1393 parsel sayılı taşınmazlar arasında akti geçit irtifak hakkı kurulmak üzere süre verilip, akti irtifak kurulmasından sonra fen bilirkişi raporunda 1395 sayılı parselde (F1) ve 1396 sayılı parselde (E) ile gösterilen yerden her bir davacı parseli yararına ayrı ayrı geçit hakkı kurulması gerekir iken yazılı şekilde hüküm kurulması doğru olmadığından karar bozulmalıdır.
SONUÇ: Yukarıda açıklanan nedenlerle davalıların temyiz itirazlarının kabulü ile hükmün BOZULMASINA, peşin yatırılan harcın istek halinde yatırana iadesine, 25.02.2010 tarihinde oybirliği ile karar verildi.