MAHKEMESİ : MUŞ 2. ASLİYE HUKUK MAHKEMESİ
TARİHİ : 08/01/2014
NUMARASI : 2012/670-2014/32

Taraflar arasında görülen tazminat davasının yapılan muhakemesi sonunda mahalli mahkemece verilen hüküm davalı tarafından temyiz edilmiştir.

Y A R G I T A Y K A R A R I

Temyiz isteminin süresi içinde olduğu anlaşıldıktan sonra dosyadaki bütün kağıtlar okunup gereği düşünüldü:
Davacı vekili dilekçsinde, müvekkili olan davacıya ait hayvanın davalıya idareye ait elektrik direğindeki akıma kapılarak telef olduğunu beyan ederek, şimdilik 12.000 TL tazminatın yasal faizi ile birlikte davalıdan tahsiline karar verilmesini talep ve dava etmiştir.
Davalı savunmasında; davacının muhafaza görevini ihmal ettiğini, kendilerinin olayda kusurunun bulunmadığını ve talep edilen tazminat tutarının fahiş olduğunu beyan ederek, davanın reddine karar verilmesini talep etmiştir.
Mahkemece, davanın kabulüne karar verilmiştir.
Dava konusu uyuşmazlık, davacı idarenin kusursuz sorumluluğundan kaynaklı tazminat talebine ilişkindir.
Sorumluluk hukukunun ilk amacı bir kimsenin malvarlığında iradesi dışında meydana gelen eksilmeyi ve zararı aynen veya nakden gidermek, zarar verici olay sonunda zarar görenin malvarlığında eksilmiş olan değer yerine, nitelik veya nicelik yönünden eş bir değer koymaktır. Zarar verenin, yerine getirmekle zorunlu olduğu bu yükümlülüğe, tazminat yükümlülüğü denilir. Tazminat yükümlülüğünün, yani zarar verenin ödeyeceği tazminat miktarının tespit edilebilmesi için, herşeyden önce, zararın hesaplanması gerekir. Zarar verenin ödeyeceği tazminat gerçekleşen zararla sınırlı olup, hiçbir zaman zararın azami miktarını geçemez.
6098 sayılı Borçlar Kanununun 50.maddesine göre "Zarar gören, zararını ve zarar verenin kusurunu ispat yükü altındadır. Uğranılan zararın miktarı tam olarak tespit edilemiyorsa, hakim olayların olağan akışını ve zarar görenin aldığı önlemleri göz önünde tutarak, zararın miktarını hakkaniyete uygun olarak belirler."
Bu halde zararın varlık ve miktarının tespitinde hakim geniş bir takdir yetkisine sahiptir.
Hakimin buradaki takdir yetkisi, zararın ispatına ilişkin delillerin takdiriyle ilgilidir. Zarar miktarının belirlenmesinde haksız fiilin işlendiği andaki durum göz önünde tutulur. Hakim, ilke olarak yalnız hüküm anında gerçekleşen zararı tespit ederek, bunun tazminine karar verir.
Somut olayda; bilgisine başvurulan bilirkişi 15.07.2013 tarihli asıl raporunda, "Her ne kadar, tanık ve davacı beyanında hayvan ağırlığı olarak 1 ton ağırlık belirtilmiş ise de, tahmini ağırlığın yapılan araştırma sonucunda elde edilen veriler ve tahmini et fiatı ise, dosyaya sunulan İl Gıda Tarım Müdürlüğü"nün piyasa araştırması sonuçlarının ortalamasının dikkate alınması sonucu, davacının hayvanının ağırlığı 500 kg. kabul edilerek, değerinin 6.600 TL olacağı" şeklinde görüş bildirilmiş, itiraz üzerine verilen ek raporda ise;" Dosyada mevcut ve olay akabinde tutulan tutanaklarda hayvan ağırlığının 1.000 kg olduğunun belirtilmesi sonucu yapılan hesaplama neticesinde, tazminat tutarının 13.200 TL olacağı" ifade edilmiştir.
Mahkeme tarafından da, ek rapor esas alınarak ve talep ile bağlı kalınarak hüküm kurulmuştur.
Dosyada mevcut, davacı hayvanına ait pasaportta hayvan ağırlığına ilişkin bir bilgi bulunmamaktadır.
Diğer yandan, yargılama sırasında bilgisine başvurulan bilirkişi de ziraat mühendisi olup, dava konusu olay konusunda rapor verme konusunda ehil değildir.
Bu durumda, yukarıdaki ilkeler dikkate alınarak, gerçek zararı tespit etmekle görevli bulunan mahkemenin, konusunda uzman bilirkişiden rapor alıp, öncelikle hayvanın gerçek ağırlığının tespit edilmesinden sonra, yapılacak yargılama neticesinde hasıl olacak sonuca göre bir karar verilmesi gerekirken, eksik inceleme ve yanılgılı değerlendirme sonucu yazılı şekilde hüküm tesisi bozmayı gerektirmiştir.
Bu itibarla yukarıda açıklanan esaslar gözönünde tutulmaksızın yazılı şekilde hüküm tesisi isabetsiz, temyiz itirazları bu nedenlerle yerinde olduğundan kabulü ile hükmün HUMK.nun 428.maddesi gereğince BOZULMASINA ve peşin alınan temyiz harcının istek halinde temyiz edene iadesine, 09.12.2014 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.