MAHKEMESİ :Fikri ve Sınaî Haklar Ceza Mahkemesi
SUÇ : 5846 Sayılı Kanuna Aykırılık
HÜKÜMLER : Mahkumiyet, Beraat

Yerel Mahkemece verilen hükümler temyiz edilmekle; başvurunun süresi, kararın niteliği ve suç tarihine göre dosya incelendi, O Yer Cumhuriyet savcısının temyiz isteminin sanık ... hakkında verilen beraat hükmü ile sanık ... hakkında verilen mahkumiyet hükmüne yönelik olduğu anlaşıldı, gereği görüşülüp düşünüldü:
Temyiz isteğinin reddi nedenleri bulunmadığından işin esasına geçildi.
Vicdani kanının oluştuğu duruşma sürecini yansıtan tutanaklar, belgeler ve gerekçe içeriğine göre yapılan incelemede;
I) Sanık ... hakkında kurulan hükme yönelik olarak yapılan incelemede,
Yükletilen suçun sanık tarafından işlendiğinin kanuna uygun olarak yürütülen duruşma sonucu saptandığı, bütün kanıtlarla aşamalarda ileri sürülen iddia ve savunmaların temyiz denetimini sağlayacak biçimde ve eksiksiz sergilendiği, özleri değiştirilmeksizin tartışıldığı, vicdani kanının kesin, tutarlı ve çelişmeyen verilere dayandırıldığı,
Eylemin doğru olarak nitelendirildiği ve Kanun’da öngörülen suç tipine uyduğu,
Anlaşılmış ve ileri sürülen başkaca temyiz nedenleri yerinde görülmediği gibi hükmü etkileyecek oranda hukuka aykırılığa da rastlanmamıştır.
Ancak,
Sanık hakkında 5846 sayılı Kanun’un 71/1, 81/13 ve 5237 sayılı Kanun"un 43/1. maddeleri uyarınca tayin edilen 607 gün adli para cezasından TCK’nın 39. maddesi uyarınca 1/2 oranında indirim yapıldığında 303 gün yerine 304 gün ve aynı Kanun"un 62/1. maddesi ile 1/6 oranında indirim yapıldığında 252 gün yerine 253 gün ve sonuç olarak da 5040 TL yerine 5060 TL adli para cezası ile cezalandırılmasına karar verilmesi,
Kanuna aykırı ve sanığın temyiz iddiaları yerinde görüldüğünden, hükmün bu nedenle BOZULMASINA, 5320 sayılı Kanunun 8/1. madde ve fıkrası aracılığıyla 1412 sayılı CMUK’nın 322. maddesi uyarınca bu aykırılık, yeniden yargılama yapılmasına gerek olmaksızın düzeltilebilir nitelikte bulunduğundan, hüküm fıkrasından “304 gün, 253 gün ve 5060 TL” ibarelerinin çıkartılarak yerlerine sırasıyla “303 gün , 252 gün ve 5040 TL” ibarelerinin yazılması suretiyle başkaca yönleri kanuna uygun bulunan hükmün tebliğnameye kısmen uygun olarak, DÜZELTİLEREK ONANMASINA,
II) Sanık ... hakkında verilen beraat ve sanık ... hakkında verilen mahkumiyet hükümlerinin incelenmesinde ise;
Başkaca nedenler yerinde görülmemiştir.
Ancak;
1- 14.04.2012 tarihli olay tutanağına ve tüm dosya kapsamına göre, sanık ...’in, stant başında bir bayana pos makinesi ile kitap satışı yaptığının görülmesi üzerine yapılan denetimde, 750 adet CD ile 35 adet kitap ele geçirilmesi ve alınan bilirkişi raporunda ele geçen ürünlerin bandrolsüz olduğunun belirlenmesi karşısında, sanık ...’in, diğer sanık ...’e ait standa geçici olarak baktığı yönündeki savunmasının suç kastını ortadan kaldırmayacağı anlaşılmakla, sanığın üzerine atılı suçu işlediği gözetilerek mahkumiyeti yerine yerinde görülmeyen gerekçeyle beraat kararı verilmesi,
2- Yargıtay Ceza Genel Kurulunun Dairemizin de benimsediği 08/04/2014 tarih 2013/7-591 Esas 2014/171 karar sayılı kararında açıklandığı üzere, bandrol yükümlülüğüne aykırılık suçlarında suçun mağdurunun doğrudan eser sahipleri olmayıp toplumu oluşturan bireyler olduğu, 5237 sayılı TCK’nın hazırlanmasında esas alınan suç teorisine göre bu durumda yani suçun mağdurunun toplumu oluşturan bireyler olması halinde tüzel kişiler suçtan zarar gören olmalarına rağmen suçun mağduru sayılmayacağından meslek birliklerinin şikayetçi olması halinde de durumun değişmeyeceği cihetle; UYAP ortamında yapılan araştırmada benzer eylem nedeniyle sanık ... hakkında; Ankara 1. Fikri ve Sınaî Haklar Ceza Mahkemesinin 27.06.2013 tarih ve 2012/244 Esas, 2013/162 sayılı kararı ile verilip aynı gün incelemesi yapılan ve bozulmasına karar verilen Dairemizin 2015/13970 Esasında kayıtlı olan dava dosyasının da mevcut bulunduğunun anlaşılması karşısında;
Anılan dosyanın getirtilip incelenerek mümkün olması halinde birleştirilerek, suç ve iddianame tarihleri dikkate alınıp hukuki kesintinin iddianamenin düzenlenmesiyle gerçekleşeceği gözetilmek suretiyle, sanığın bir suç işleme kararının icrası kapsamında, değişik zamanlarda aynı mağdura karşı aynı suçu birden fazla işleyip işlemediğinin ve hakkında TCK"nın 43/1. maddesinin uygulanması gerekip gerekmediğinin tartışılması zorunluluğu,
Kabule göre de;
a) Sanık ...’in 05.01.2012, 09.03.2012 tarihli eylemlerin kendi arasında zincirleme suç; iddianame ile hukuki kesinti oluştuktan sonra işlenen 14.04.2012, 07.05.2012, 12.05.2012, 14.05.2012, 20.05.2012 tarihli eylemlerin zincirleme ayrı bir suç, 17.06.2012 tarihli eylemin ise bağımsız suç olduğu gözetilerek, sanığın 5846 sayılı Kanun’un 71/1., 81/13., TCK’nın 43/1. maddeleri uyarınca 2 kez ve 5846 sayılı Kanun’un 81/4. maddesi uyarınca bir kez cezalandırılması gerekirken, tüm eylemler tek suç olarak kabul edilip TCK"nın 43/1. maddesi uyarınca uygulama yapılması
b) Sanık ... hakkında 5846 sayılı Kanun’un 71/1. maddesi uyarınca belirlenen 1 yıl 1 ay hapis cezasından, aynı Kanun’un 81/13. maddesi uyarınca 1/3 ve TCK"nın 43/1. maddesi uyarınca 1/4 oranında artırım ile aynı Kanun’un 62. maddesi uyarınca 1/6 oranında indirim yapıldıktan sonra sonuç cezanın 1 yıl 6 ay 1 gün yerine 1 yıl 4 ay 10 gün hapis cezası olarak belirlenmesi suretiyle eksik ceza tayini,
c) Kasıtlı suçtan hapis cezasına mahkumiyetin kanuni sonucu olarak sanık ... hakkında 5237 sayılı TCK"nın 53. maddesi uyarınca hak yoksunluklarına hükmedilmiş ise de, 24/11/2015 tarih ve 29542 sayılı Resmi Gazete"de yayımlanan Anayasa Mahkemesinin 08/10/2015 tarih ve 2014/140 E., 2015/85 K. sayılı kararı ile anılan maddenin bazı hükümlerinin iptal edilmiş olması nedeniyle yeniden değerlendirme yapılması zorunluluğu,
Bozmayı gerektirmiş, sanık ... ve O Yer Cumhuriyet savcısının temyiz nedenleri bu itibarla yerinde görüldüğünden, tebliğnameye uygun olarak HÜKÜMLERİN 5320 sayılı Kanun"un 8/1. maddesi gereğince uygulanması gereken 1412 sayılı CMUK"nın 321. maddesi uyarınca BOZULMASINA, yargılamanın bozma öncesi aşamadan başlayarak sürdürülüp sonuçlandırılmak üzere dosyanın mahkemesine gönderilmesine, 05.02.2018 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.