Yargıtay 22. Hukuk Dairesi 2017/29653 Esas 2020/5389 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ :İş Mahkemesi
DAVA TÜRÜ : ALACAK

Taraflar arasında görülen dava sonucunda verilen kararın, temyizen incelenmesi taraf vekillerince istenilmekle, temyiz taleplerinin süresinde olduğu anlaşıldı. Dava dosyası için Tetkik Hakimi ... tarafından düzenlenen rapor dinlendikten sonra dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü:
Y A R G I T A Y K A R A R I
Davacı İsteminin Özeti:
Davacı vekili, müvekkilinin davalıya ait işyerinde alt işveren işçisi olarak muvazaalı sözleşmelerle çalıştırıldığını, davalı işyerinde kadrolu şoförlerin de bulunduğunu, eşitlik ilkesi gereğince eşit işe eşit ücret ödenmesinin gerektiğini, iş sözleşmesinin işverence haksız feshedildiğini beyan ederek kıdem ve ihbar tazminatı ile yıllık izin ücreti ve muvazaa nedeniyle ücret farkı alacaklarının davalıdan tahsiline karar verilmesini talep etmiştir.
Davalı Cevabının Özeti:
Davalı vekili, davanın reddine karar verilmesini istemiştir.
Mahkeme Kararının Özeti:
Mahkemece, yapılan yargılama sonucunda toplanan delillere göre ve bilirkişi raporu doğrultusunda, davalı belediyenin şirketler ile yaptığı hizmet alım sözleşmesinin muvazaalı olmadığı gerekçesi ile davanın kısmen kabulüne karar verilmiştir.
Temyiz:
Kararı taraf vekilleri temyiz etmiştir.
Gerekçe:
1-Dosyadaki yazılara, kararın dayandığı delillerle kanuni gerektirici sebeplere göre davacının tüm, davalının aşağıdaki bendin kapsamı dışında kalan temyiz itirazlarının reddine karar vermek gerekmiştir.
2- Taraflar arasında uyuşmazlık, işçinin kullandırılmayan izin sürelerine ait alacağı bulunup bulunmadığı noktasında toplanmaktadır.
4857 sayılı Kanun"un 59. maddesinde, iş sözleşmesinin herhangi bir nedenle sona ermesi halinde, işçiye kullandırılmayan yıllık izin sürelerine ait ücretlerin son ücret üzerinden ödeneceği hükme bağlanmıştır. Yıllık izin hakkının ücrete dönüşmesi için iş sözleşmesinin feshi şarttır. Bu noktada, sözleşmenin sona erme şeklinin ve haklı nedene dayanıp dayanmadığının önemi bulunmamaktadır.
Yıllık izinlerin kullandırıldığı noktasında ispat yükü işverene aittir. İşveren yıllık izinlerin kullandırıldığını imzalı izin defteri veya eşdeğer bir belge ile kanıtlamalıdır.
Somut uyuşmazlıkta, hükme esas alınan bilirkişi raporunda davacının çalışma süresine göre 56 gün yıllık ücretli izin hakkının mevcut olduğu, 2014 yılı Kasım ayında kullanılan 14 gün yıllık iznin mahsubuyla bakiye 42 gün yıllık izin ücreti hesaplanmıştır. İşyeri belgelerinde 2013 yılı Temmuz ayı bordrosunda 14 gün yıllık izin kullanımı mevcut olduğundan bu sürenin de mahsubu ile 28 gün bakiye yıllık izin ücreti alacağına hükmedilmesi gerekirken, eksik inceleme ile yazılı şekilde karar verilmesi hatalı olup bozmayı gerektirmiştir.
SONUÇ:
Temyiz olunan kararın yukarıda yazılı nedenle BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının isteği halinde ilgiliye iadesine, 02.06.2020 gününde oybirliği ile karar verildi.