Kasten yaralama suçundan sanık ... hakkında akıl hastası olduğu ve ceza ehliyetinin bulunmadığından bahisle 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu’nun 32/1 ve 5271 sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu’nun 223/3-a maddeleri gereğince ceza verilmesine yer olmadığına, 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu’nun 32/1-2. cümle ve 57/1. maddeleri uyarınca güvenlik tedbiri uygulanmasına, sanığın koruma ve tedavi altına alınmasına dair İzmir 39. Asliye Ceza Mahkemesinin 08.09.2015 tarihli ve 2014/55 Esas, 2016/591 Karar sayılı kararına karşı Adalet Bakanlığının 19.12.2019 tarihli ve 2019/8020 sayılı yazısıyla kanun yararına bozma isteminde bulunulduğundan bu işe ait dava dosyası Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığının 06.01.2020 tarihli ve 2020/1407 sayılı tebliğnamesi ile Dairemize gönderilmekle incelendi.
Mezkur ihbarnamede;
Dosya kapsamına göre, emsal nitelikteki Yargıtay 1. Ceza Dairesinin 10.06.2009 tarihli 2008/8905 Esas, 2009/3418 Karar sayılı ilâmında “…Sanık müdafiinin 23.07.2008 havale tarihli dilekçesi ekinde ibraz edilen Adana Ruh Sağlığı ve Hastalıkları Hastanesi Baştabipliğinin 21.07.2008 tarihli raporu ile, sanığın, 28.04.2006, 28.11.2007, 01.12.2007, 27.12.2007 tarihleri arasında yatarak ve ayaktan depresyon ve anksiyete bozukluğu tanıları ile tedavi gördüğü, 09.07.2008 tarihinde psikotik bozukluk tanısı ile hastaneye yatırılmış olup, halen tedavisinin sürdürüldüğünün bildirildiği anlaşılmakla, sanığın Adli Tıp Kurumuna sevkinin sağlanarak, suç tarihinde ve halen akıl hastalığı nedeniyle işlediği fiilin hukuki anlam ve sonuçlarını algılama veya bu fiille ilgili olarak davranışlarını yönlendirme yeteneğinin bulunup bulunmadığının tespitinden sonra sanığın hukuki durumunun değerlendirilmesi zorunluluğu, bozmayı gerektirmekle, sanık müdafiinin temyiz itirazlarının bu itibarla kabulüyle, hükümlerin tebliğnamedeki düşünce hilafına (BOZULMASINA)…” şeklinde belirtildiği üzere, 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu’nun 32. maddesi uyarınca davranışlarını yönlendirme yeteneğinin bulunup bulunmadığının tespiti için Adli Tıp Kurumundan rapor alınması gerektiği, somut olayda 29.07.2015 tarihli Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi Ruh Sağlığı ve Hastalıkları Anabilim Dalının psikotik bozukluk tanısı raporuna göre anılan Mahkemesince karar verildiği, mahkemenin kararından sonra sanığa vasi atanması için İzmir 12. Sulh Hukuk Mahkemesinin 2016/757 Esas sayılı dosyasında görülen vesayet davasında Adli Tıp Kurumu İhtisas Dairesinin 31.08.2018 tarihli “…kendi hür iradesi istikametinde serbest olarak eylem ve işlemlere girişebileceği tıbbi kanaatine varıldığı; bu duruma göre ...’ın hali hazır durumu ile fiil ehliyetine haiz olduğu, kendisine vasi veya yasal danışman tayinine mahal olmadığı..” şeklindeki raporu uyarınca davanın reddine karar verildiği, çelişkili bu raporlar karşısında, her ne kadar mahkemesince Ruh Sağlığı ve
Hastalıkları Anabilim Dalının rapor alınmış ise de sanığın suç tarihi itibariyle akıl hastalığı bulunup bulunmadığının tespiti amacıyla Adli Tıp Kurumundan rapor alınması gerektiği gözetilmeksizin, yazılı şekilde karar verilmesinde isabet görülmediğinden bahisle, 5271 sayılı CMK"nin 309. maddesi gereğince anılan kararın bozulması lüzumunun ihbar olunduğu anlaşıldı.
Gereği görüşülüp düşünüldü:
Adalet Bakanlığının kanun yararına bozma isteyen yazısına dayanan tebliğnamede ileri sürülen düşünce yerinde görüldüğünden; İzmir 39. Asliye Ceza Mahkemesinin 08.09.2015 tarihli ve 2014/55 Esas, 2016/591 Karar sayılı kararının 5271 sayılı CMK"nin 309/4. maddesi gereğince kanun yararına BOZULMASINA, müteakip işlemlerin mahallinde yerine getirilmesine, CMK’nin 309/4-b maddesinin saklı tutulmasına, dosyanın mahalline gönderilmek üzere Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığına TEVDİİNE, 24.02.2020 gününde oy birliğiyle karar verildi.