Yargıtay 11. Ceza Dairesi 2021/40086 Esas 2022/3912 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Dolandırıcılık
HÜKÜM : Mahkumiyet

7201 sayılı Tebligat Kanunu'nun 10/2. madde ve fıkrasının, “Bilinen en son adresin tebligata elverişli olmadığının anlaşılması veya tebligat yapılamaması hâlinde, muhatabın adres kayıt sisteminde bulunan yerleşim yeri adresi, bilinen en son adresi olarak kabul edilir ve tebligat buraya yapılır.” hükmü ile gerçek kişilere yapılacak tebligat ile ilgili olarak iki aşamalı bir yöntemin benimsenmiş olması karşısında, öncelikle bilinen en son adres (bilinen bir adres yoksa ya da bilinen en son adres ile adres kayıt sistemindeki adres aynı ise MERNİS adresi olduğu belirtilmeksizin adres kayıt sistemindeki adres) esas alınarak, 7201 sayılı Tebligat Kanununun 21/1. maddesine göre normal tebligat çıkarılıp, çıkarılan tebligatın bila tebliğ iade edilmesi halinde, aynı Kanunun 21/2. maddesi uyarınca adres kayıt sistemindeki adres bilinen en son adres olarak kabul edilerek, merci tarafından tebligata 7201 sayılı Tebligat Kanununun 23/1-8 ve Tebligat Kanununun Uygulanmasına Dair Yönetmeliğin 16/2. maddesi hükümlerine göre, “Tebligat çıkarılan adres muhatabın adres kayıt sistemindeki adresi olduğundan, tebliğ imkansızlığı durumunda, tebligatın, Tebligat Kanununun 21/2. maddesine göre bu adrese yapılması” gerektiğine dair şerh düşülerek tebliğ işlemlerinin tamamlanması gerektiği;
Somut olayda, bilinen son adresi olmayan sanığın öncelikle MERNİS adresine Tebligat Kanununun 21/1. Maddesine göre tebligat çıkartılıp, tebligatın iade gelmesi halinde aynı Kanunun 21/2. maddesi uyarınca yukarıda belirtildiği şekilde tebligat çıkartılması gerekirken, tebligat tarihlerinde cezaevinde bulunmadığı halde tebligatların ceza infaz kurumlarına çıkartıldığı, tebligatların iadesi üzerine bu kez MERNİS adresine Tebligat Kanununun 21/2. Maddesi uyarınca yapılan tebligatın usulsüz olduğu anlaşılmış ise de; sanığın Şanlıurfa T Tipi Kapalı Cezaevi Müdürlüğü aracılığıyla Diyarbakır 2. Asliye Ceza Mahkemesine sunulmak üzere verdiği 17.01.2017 tarihli dilekçesi ile temyize konu davanın esas numarasını da bildirerek uzlaşma talep ettiği, 7201 sayılı Kanun’un 32. maddesindeki “Tebliğ usulüne aykırı yapılmış olsa bile, muhatabı tebliğe muttali olmuş ise muteber sayılır.” hükmü uyarınca sanığın 17.01.2017 tarihi itibariyle karardan haberdar olduğu halde 5320 sayılı Kanun’un 8/1. maddesi gereğince uygulanması gereken 1412 sayılı CMUK’nin 310. maddesinde öngörülen bir haftalık yasal süreden sonra 07.01.2019 tarihli dilekçe ile temyiz talebinde bulunduğu anlaşılmakla; temyiz isteminin aynı Kanun'un 317. maddesi uyarınca REDDİNE, 09.03.2022 tarihinde oy birliği ile karar verildi.