MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Görevi yaptırmamak için direnme
HÜKÜM : Eylemin tehdit suçunu oluşturduğu kabulüyle mahkumiyet

Mahalli mahkemece verilen hüküm temyiz edilmekle dosya incelenerek gereği düşünüldü:
Sanığın tehdit suçunu uzlaşma kapsamında olmayan kamu görevlisine hakaret suçu ile birlikte işlediği ancak 5271 sayılı Yasanın 253. maddesinin 3. fıkrasına 5918 sayılı Yasanın 8. maddesi ile eklenen son cümlesinin yürürlük tarihinin 09/07/2009 olduğu ve bu tarihten önce uzlaşma kapsamında bulunan bir suçun, uzlaşma kapsamında bulunmayan başka bir suçla birlikte işlenmiş olması halinde de uzlaşmaya konu olabileceği, soruşturma evresinde müştekilerin uzlaşmak istemediklerini belirttikleri, keza sanığın tehdit suçunu kamu görevlisine hakaret suçuyla birlikte işlemesi nedeniyle TCK’nın 125/3-a, 4. maddelerinin uygulanması halinde suçun Yasa maddesindeki cezasının üst sınırı iki yılı aşacağından, CMK’nın 251. maddesinde düzenlenen Basit Yargılama Usulü hükümlerinin uygulanamayacağı da gözetilerek yapılan incelemede;
Bozmaya uyularak yapılan yargılamaya, toplanıp karar yerinde gösterilen delillere, mahkemenin soruşturma sonuçlarına uygun olarak oluşan kanaat ve takdirine, incelenen dosya içeriğine göre yerinde görülmeyen sair temyiz itirazlarının reddine,
Ancak;
02/12/2016 tarihli Resmi Gazete"de yayımlanarak aynı tarihte yürürlüğe giren 6763 sayılı Kanunun 34. maddesiyle değişik 5271 sayılı CMK"nın 253. maddesi ve maddeye eklenen fıkraya göre uzlaşma hükümleri yeniden düzenlenmiş ve sanığa isnat edilen TCK"nın 106/1. maddesi kapsamındaki tehdit suçunun uzlaştırma kapsamında bulunduğu anlaşılmış olmakla, 5237 sayılı Türk Ceza Kanununun 7/2. maddesi de gözetilerek, uzlaştırma işlemi uygulanarak sonucuna göre sanığın hukuki durumunun bu kapsamda tekrar değerlendirilip belirlenmesinde zorunluluk bulunması,
Kabule göre de;
Sanığın tehdit suçunu birden fazla kişiye karşı işlemesi nedeniyle TCK"nın 43. maddesinin uygulanması gerektiğinin gözetilmemesi,
Sanık müdafin lehe hükümlerin uygulanması talebinin, TCK’nın 50. maddesindeki hapis cezasının adli para cezasına veya seçenek tedbirlere çevrilmesini de kapsadığı gözetilerek, CMK’nın 230/1-d maddesi uyarınca, bu hususta kanuni dayanakları da gösterilerek olumlu veya olumsuz bir karar verilmemesi,
Anayasa Mahkemesinin 08/10/2015 tarihli ve 2014/140 Esas, 2015/85 sayılı Kararının 24/11/2015 tarihli ve 29542 sayılı Resmi Gazete"de yayımlanarak yürürlüğe girmiş olması nedeniyle TCK"nın 53/1. maddesiyle ilgili olarak yeniden değerlendirme yapılmasında zorunluluk bulunması,
Kanuna aykırı, sanık müdafin temyiz itirazları bu itibarla yerinde görülmüş olduğundan hükmün 5320 sayılı Kanunun 8/1. maddesi de gözetilerek CMUK"nın 321 ve 326/son maddeleri uyarınca BOZULMASINA 24/12/2020 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.