Esas No: 2017/11428
Karar No: 2022/4093
Karar Tarihi: 14.03.2022
Yargıtay 11. Ceza Dairesi 2017/11428 Esas 2022/4093 Karar Sayılı İlamı
Özet:
Sanık hakkında Vergi Usul Kanunu’nun 359/a-2, 359/b ve TCK'nin 53. maddesine göre sahte fatura düzenleme suçuyla açılan kamu davasında mahkumiyet kararı verilmiştir. Ancak, mahkemenin zincirleme suçla ilgili sevk maddesi ve anlatım yer almamasına rağmen sanığa ek savunma hakkı verilmeden savunma hakkının kısıtlanması, TCK’nin 53. maddesine ilişkin uygulamanın Anayasa Mahkemesi'nin iptal kararı ile birlikte yeniden değerlendirilmesi gerektiği kabul edilerek, hükmün bozulması kararlaştırılmıştır. Kanun maddeleri olarak Vergi Usul Kanunu’nun 359/a-2, 359/b ve TCK'nin 53. maddesi belirtilmiştir.
"İçtihat Metni"
MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Sahte fatura düzenleme
HÜKÜM : Mahkumiyet
Yapılan yargılamaya, toplanıp gerekçeli kararda gösterilerek tartışılan delillere, Mahkemenin oluşa uygun şekilde oluşan inanç ve takdirine, incelenen dosya içeriğine göre, sanığın diğer temyiz nedenleri yerinde görülmemiştir, ancak;
1-İstanbul Anadolu Cumhuriyet Başsavcılığının 09.04.2013 tarih ve 2013/14160 Esas sayılı iddianamesi ile sanık hakkında Vergi Usul Kanunu’nun 359/a-2, 359/b ve TCK'nin 53. maddesinin uygulanması istenerek kamu davası açıldığı, Cumhuriyet Başsavcılığının 03.06.2014 tarihli esas hakkındaki mütalaasında da sanığın aynı kanun maddeleri gereğince cezalandırılmasının talep olunduğu, gerek iddianamede, gerekse sanığın hazır bulunduğu oturumda açıklanan esas hakkındaki mütalaada, zincirleme suçla ilgili sevk maddesi ve anlatım yer almadığı halde, 5271 sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu’nun 226. maddesi uyarınca sanığa ek savunma hakkı verilmeden, TCK’nin 43. maddesi uyarınca zincirleme suç hükümleri uygulanmak suretiyle savunma hakkının kısıtlanması,
2-Kabule göre de; TCK’nin 53. maddesine ilişkin uygulamanın Anayasa Mahkemesi'nin 08.10.2015 tarihli 2014/140 Esas ve 2015/85 Karar sayılı iptal kararı ile birlikte yeniden değerlendirilmesinde zorunluluk bulunması,
Bozmayı gerektirmiş, sanığın temyiz nedenleri bu itibarla yerinde görüldüğünden, 5320 sayılı Kanun’un 8/1. maddesi gereğince uygulanması gereken 1412 sayılı CMUK'nin 321. maddesi uyarınca hükmün BOZULMASINA, 14.03.2022 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.
