Yargıtay 22. Hukuk Dairesi 2016/30889 Esas 2020/5118 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ :İş Mahkemesi
DAVA TÜRÜ : ALACAK

Taraflar arasında görülen dava sonucunda verilen kararın, temyizen incelenmesi davalı vekili tarafından istenilmekle, temyiz talebinin süresinde olduğu anlaşıldı. Dava dosyası için Tetkik Hakimi ... tarafından düzenlenen rapor dinlendikten sonra dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü:
Y A R G I T A Y K A R A R I
Davacı İsteminin Özeti:
Davacı vekili, müvekkiline ödenmediğini iddia ettiği fazla çalışma ve ulusal bayram genel tatil ücret alacaklarının davalıdan tahsilini talep etmiştir.
Davalı Cevabının Özeti:
Davalı vekili, davanın reddini savunmuştur.
Mahkeme Kararının Özeti:
Mahkemece, yapılan yargılama sonucunda yazılı gerekçe ile davanın kabulüne karar verilmiştir.
Temyiz:
Karar, yasal süresi içerisinde davalı vekili tarafından temyiz edilmiştir.
Gerekçe:
1- Dosyadaki yazılara, kararın dayandığı delillerle kanuni gerektirici sebeplere göre davalının aşağıdaki bendin kapsamı dışında kalan temyiz itirazları yerinde değildir.
2- Fazla çalışma yaptığını iddia eden işçi bu iddiasını ispatla yükümlüdür. Fazla çalışmanın ispatı konusunda işyeri kayıtları, özellikle işyerine giriş çıkışı gösteren belgeler, işyeri iç yazışmaları delil niteliğindedir. Ancak, fazla çalışmanın bu tür yazılı belgelerle kanıtlanamaması durumunda tarafların dinletmiş oldukları tanık beyanları ile sonuca gidilmesi gerekir. Bunun dışında herkesçe bilinen genel bazı vakıalar da bu noktada göz önüne alınabilir. İşçinin fiilen yaptığı işin niteliği ve yoğunluğuna göre de fazla çalışma olup olmadığı araştırılmalıdır.
Somut olayda, davalıya ait ... Ev isimli restoranda 21.05.2013 - 21.04.2014 tarihleri arasında garson olarak çalışan davacı, normal mesaisinin haftanın 6 günü 08:00-17:00 saatleri arasında olduğunu, ancak davacının akşam yemeklerinin hazırlığının bitirilmesi için devamlı olarak fazla çalışma yapmak zorunda kaldığını, düğün ve yemek organizasyonlarının yoğun olduğu Eylül ayında davacının 07:00- 23:30/00:00 saatleri arasında çalıştığını ileri sürmüş; davalı yan ise iş yerinde iki vardiyalı (sabah vardiyası: 08.30-17.00 / akşam vardiyası: 16.30-00.00) çalışmanın olduğu ve böylece fazla çalışma yapılmadığı savunulmuş, fazla çalışma yapılmış ise bordroya yansıtılarak karşılığının ödendiği belirtilmiştir.
Hükme esas alınan bilirkişi raporunda; davacı tanık anlatımına göre, davacı tanığının davacı ile birlkte çalıştığı süre ile sınırlı olarak 21.05.2013–21.01.2014 arası dönem için haziran, temmuz ve ağustos ayları hariç haftada 24 saat fazla çalışma yaptığı; 2013 yılı Haziran ve Ağustos aylarında ise haftalık 26,5 saat fazla çalışma yaptığı tespit edilmiş, imzalı ücret bordrosunda yer alan tahakkuk nedeniyle 2013 yılı Temmuz ayı ise hesaplamadan dışlanmıştır. Davacının 21.01.2014- 21.03.2014 arası çalışma döneminde ise davalı tanık anlatımına göre fazla çalışma yapmadığı belirtilmiştir.
Dosya içeriğine, davacı tarafından yapılan işin niteliğine ve iş yerinin özelliğine göre; davacının özellikle işlerin yoğunlaştığı sezon döneminde fazla çalışma yaptığı belirgindir. Bu itibarla, davalı tanık anlatımlarında belirtilen çalışma düzenine tüm çalışma dönemi için itibar edilmemesi yerinde olmuştur. Ancak, dinlenen davacı tanığı tarafından, garson olarak çalışan davacının düğün ve yemek organizasyonlarının yoğun olduğu dönemde, normal çalışma düzeninden daha fazla çalıştığı belirtilmiş olup düğün ve yemek organizasyonlarının genelde haftasonları yapıldığı da göz önüne alındığında, fazla çalışma ücret alacağının değerlendirilmesinde bu dönem için davacının haftanın altı gününün tamamında aynı çalışma sisteminin kabul edilmesi hatalı olup bozmayı gerektirmiştir.
SONUÇ: Temyiz olunan kararın yukarıda yazılı sebepten BOZULMASINA, 01.06.2020 gününde oybirliğiyle karar verildi.