MAHKEMESİ : SAMSUN 2. ASLİYE HUKUK MAHKEMESİ
TARİHİ : 26/01/2012
NUMARASI : 2009/11-2012/28

Taraflar arasında görülen davada Samsun 2. Asliye Hukuk Mahkemesi’nce verilen 26.01.2012 tarih ve 2009/11-2012/28 sayılı kararın duruşmalı olarak incelenmesi taraf vekilleri tarafından istenmiş olup, duruşma için belirlenen 21.01.2014 günü hazır bulunan davalı vekili Av. K. G. ile davacı vekili Av. S. K. dinlenildikten sonra duruşmalı işlerin yoğunluğu ve süre darlığından ötürü işin incelenerek karara bağlanması ileriye bırakıldı. Tetkik Hakimi tarafından düzenlenen rapor dinlenildikten ve yine dosya içerisindeki dilekçe, layihalar, duruşma tutanakları ve tüm belgeler okunup incelendikten sonra işin gereği görüşülüp, düşünüldü:
Davacı vekili, taraflar arasında akdedilen sözleşme uyarınca davalının müvekkiline temizlik hizmeti verdiğini, sözleşmenin 31.01.2004 tarihinde sona erdiğini, davalı işçilerinin kıdem, ihbar tazminatı ve yıllık ücretli izin hakkıyla ilgili olarak 11.06.2004 tarihinde iş mahkemesinde müvekkili aleyhine dava açtığını, sonuçta 185.801.96 YTL ödemek zorunda kaldığını ileri sürerek, anılan tutarın ödeme tarihinden itibaren yasal faiziyle tahsiline karar verilmesini talep ve dava etmiştir.
Davalı vekili, davanın reddini savunmuştur.
Mahkemece, iddia, savunma, toplanan kanıtlar ve benimsenen bilirkişi raporuna göre, davalının, davacıya 25 işçisi vasıtasıyla temizlik hizmeti verdiği, bu işçilerin davacıya karşı kıdem tazminatı, ihbar tazminatı ve yıllık ücretli izin alacağı için iş mahkemesinde dava açtıkları, bu davaların kabul edilerek kesinleştiği, davacının icra kanalıyla ödeme yaptığı, davalının ödemelerin tamamından sorumlu bulunduğu, cezaevi harcından alacaklının sorumlu olduğu, rücu edemeyeceği gerekçesiyle davanın kısmen kabulüne karar verilmiştir.
Karar, taraf vekillerince temyiz edilmiştir.
1- Dava dosyası içerisindeki bilgi ve belgelere, mahkeme kararının gerekçesinde dayanılan delillerin tartışılıp, değerlendirilmesinde usul ve yasaya aykırı bir yön bulunmamasına, yıllık ücretli izin hakkından son alt işverenin sorumlu olmasının gerekmesine, dava dışı işçilere ihbar tazminatı ödenmesine davalının sebep olmasına, ihbar tazminatı ve yıllık ücretli izin hakkı alacağının tamamından sorumlu tutulmasında bir isabetsizlik bulunmamasına göre, davacı vekilinin tüm, davalı vekilinin yerinde görülmeyen ve aşağıdaki bendin kapsamı dışında kalan diğer temyiz itirazlarının reddi gerekmiştir.
2- Dava, asıl işveren sıfatıyla işçiye ödenen kıdem tazminatı, ihbar tazminatı ve yıllık ücretli izin hakkı alacağının sözleşme uyarınca alt işverenden rucuan tahsiline ilişkindir.
Dava dışı işçilerin, asıl işveren sıfatıyla davacı aleyhine açtıkları işçilik haklarına ilişkin davaların kabul edildiği, davacı asıl işverenin icra takibi sonucu ödeme yaptığı, son işveren davalıdan rücuan tahsili yönünde işbu davayı açtığı hususu uyuşmazlık konusu değildir. Dava dışı işçilerin davalıdan önce başka alt işverene bağlı olarak çalıştıkları da dosya kapsamıyla sabittir. Dava dışı işçilerin kıdem tazminatı alacaklarıyla ilgili olarak davalının, kendisinden önceki alt işverene bağlı olarak çalıştırılan süreler de dikkate alınarak yazılı şekilde sorumlu tutulmuştur. Ancak, kıdem tazminatı alacağı bakımından davalının, davacıya karşı sorumluluğu kendi dönemine isabet eden kısım ile sınırlıdır. O halde, davalının, kıdem tazminatıyla ilgili alacak kalemi bakımından dönemine isabet eden kısımdan sorumlu olduğu kabul edilerek sonucuna göre bir karar verilmesi gerekirken yazılı şekilde hüküm kurulması doğru görülmemiş, kararın bozulması gerekmiştir.
SONUÇ: Yukarıda (1) numaralı bentte açıklanan nedenlerle davacı vekilinin tüm, davalı vekilinin diğer temyiz itirazlarının reddine, (2) numaralı bentte açıklanan nedenlerle davalı vekilinin temyiz itirazlarının kabulü ile kararın davalı yararına BOZULMASINA, takdir olunan 1.100 TL duruşma vekalet ücretinin davacıdan alınarak davalıya verilmesine, aşağıda yazılı bakiye 4,05 TL temyiz ilam harcının temyiz eden davacıdan alınmasına, ödediği temyiz peşin harcın isteği halinde temyiz eden davalıya iadesine, 21.01.2014 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.