MAHKEMESİ :.FİKRÎ VE SINAÎ HAKLAR HUKUK MAHKEMESİ


Taraflar arasında görülen davada ... 2.Fikrî ve Sınaî Haklar Hukuk Mahkemesi’nce verilen 20/12/2012 tarih ve 2010/131-2012/241 sayılı kararın Yargıtayca incelenmesi davacı vekili tarafından istenmiş ve temyiz dilekçesinin süresi içinde verildiği anlaşılmış olmakla, dava dosyası için Tetkik Hakimi ... tarafından düzenlenen rapor dinlendikten ve yine dosya içerisindeki dilekçe, layihalar, duruşma tutanakları ve tüm belgeler okunup, incelendikten sonra işin gereği görüşülüp, düşünüldü:
Davacı vekili, müvekkilinin 29, 30 ve 32. sınıflarda tescili “...” markalarının sahibi olduğunu, bu markaları domates salçası üretim ve satışında yoğun olarak kullandığını, özellikle bu tescilli markaları taşıyan domates salçası nevinden ürünleri Irak Devletine ihraç ettiğini, kendi markasıyla ayırt edilemeyecek derecede ibare taşıyan ve kendisinin ürettiği teneke kutular ile karton kutularla iltibas meydana getiren “...” ibareli teneke kutuların davalı tarafından üretildiğini, davalının bu eyleminin kendisinin marka tescilinden doğan haklarına tecavüz oluşturduğunu ileri sürerek tescilli markasına tecavüzün tespitine, tecavüzün durdurulmasına, 100.000 TL maddi ve 100.000 TL manevi tazminata hükmedilmesine karar verilmesini talep ve dava etmiştir.
Davalı vekili, Türkiye"nin önde gelen teneke kutu üreticisi olan müvekkilinin ihracatçı konumdaki firmaların teneke kutu taleplerini karşıladığını, bu kapsamda müşterisi olan ... A.Ş.’den Irak’ta “...” markası adı altında satılmak üzere salça kutusu siparişi aldığını, bu şirketten “...” markasının tescil belgesini talep ettiklerini ve kendilerine bu markanın Irak’ta tescil edildiğine dair belge ibraz edildiğini, müvekkilinin bu tescil belgesine dayanarak üretim yaptığını, piyasaya bu şekilde sürülen salçaların üreticisi ve dağıtıcısı olmayıp bu ürünleri herhangi bir şekilde ticaret alanına da çıkarmadığını savunarak davanın reddini istemiştir.
Mahkemece, iddia, savunma ve tüm dosya kapsamına göre, davacı firma salça üreticisi bir firma iken, davalı firmanın teneke kutu ve ambalaj üreticisi bir firma olduğu, her iki firmanın farklı sektörlerde faaliyet gösterdiği, davalının Türkiye’de neredeyse hiç tanınmayan ve Irak’a ihraç edilen davacı markasından haberdar olmamasının ticari hayatın olağan akışına uygun olduğu, davalının söz konusu salça kutularını Benzerler ... Gıda Sanayi ve Tic. A.Ş.’ten almış olduğu sipariş üzerine ürettiği ve salça kutuları üzerinde yer alacak olan detayların Benzerler ... tarafından tayin edildiği, siparişleri veren firmanın hem bilinen bir firma olması hem de davalıyla aralarında uzun bir ticari ilişki olması nedeniyle davalının ürettiği kutular üzerinde yer alan ibare ve görsellere ticari ve hukuki olarak güvenmiş olması ticari hayatın olağan akışına uygun gözüktüğü, keza davalının iş
yerinde ele geçen ve davacının markası ile iltibas oluşturan "..." ibareli markanın yazılı bulunduğu ürünlerin boş teneke ambalaj kutuları olduğu, salça üreticisi ve ihracatçısı olmayıp, teneke kutu üreticisi olan davalının davacı markası ile iltibas oluştursa bile bu kutuları üreterek elde edebileceği gelirin sadece teneke kutu üretimi nedeniyle elde edeceği kardan ibaret bulunduğu, yani ürettiği teneke ambalaj kutusu üzerine davacı markası ile iltibas oluşturan "..." ibaresini yazması nedeniyle bu ambalaj kutu üretim gelirinden ayrıca fazladan ekstra bir geliri olmayacağı, bu nedenle davalının, davacının markasının karıştırılmaya sebebiyet verebilecek derecede benzeri olan “...” ibaresini salça kutuları üzerinde kullanırken kusurunun bulunmadığı gerekçesiyle davanın reddine karar verilmiştir.
Kararı davacı vekili temyiz etmiştir.
Dava dosyası içerisindeki bilgi ve belgelere, mahkeme kararının gerekçesinde dayanılan delillerin tartışılıp, değerlendirilmesinde usul ve yasaya aykırı bir yön bulunmamasına göre, davacı vekilinin tüm temyiz itirazları yerinde değildir.
SONUÇ: Yukarıda açıklanan nedenlerden dolayı, davacı vekilinin bütün temyiz itirazlarının reddiyle usul ve kanuna uygun bulunan hükmün ONANMASINA, aşağıda yazılı bakiye 0,90 TL temyiz ilam harcının temyiz edenden alınmasına, 20.01.2014 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.