Yargıtay 11. Ceza Dairesi 2017/17147 Esas 2022/5512 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Sahte belge düzenleme
HÜKÜM : Mahkumiyet

Dairemizce de benimsenen Yargıtay Ceza Kurulunun 08.11.2018 tarihli, 2018/427 Esas ve 2018/517 Karar sayılı ilamı ile sahte fatura düzenleme ve kullanma suçlarında suça konu faturaların, 213 sayılı VUK'nin 230. maddesine göre yalnızca unsurlarının tespiti amacıyla incelenmesinde zorunluluk bulunmadığı ve CMK'nin 217. maddesi uyarınca duruşmadan edindiği kanaate göre delilleri değerlendiren Mahkemenin takdir ve uygulamasında bir isabetlilik görülmediğinden tebliğnamede bu hususlara ilişkin bozma isteyen görüşe iştirak edilmemiş, "sahte fatura düzenleme" suçunda her takvim yılında işlenen suçların, birbirinden ayrı ve bağımsız suçlar olduğu, her takvim yılı için ayrı hüküm kurulması gerektiği nazara alınmadan 2010,2011 ve 2012 takvim yıllarında sahte fatura düzenleme suçlarından kamu davası açıldığı halde, tek mahkumiyet hükmü kurulması ile aynı takvim yılı içinde farklı tarihlerde birden fazla sahte fatura düzenleme eylemlerinin zincirleme suç oluşturacağı gözetilmeden sanık hakkında TCK'nin 43. maddesinin uygulanmaması suretiyle eksik ceza tayini aleyhe temyiz olmadığından bozma nedeni sayılmamış, 5237 sayılı TCK'nin 53. maddesine ilişkin uygulamanın, Anayasa Mahkemesinin 08.10.2015 tarihli, 2014/140 Esas ve 2015/85 Karar sayılı iptal kararı ile birlikte infaz aşamasında değerlendirilmesi mümkün görülmüştür.
Yargılamanın hukuka uygun olarak yapıldığı, iddia ve savunmada ileri sürülen hususların gerekçeli kararda gösterilip tartışıldığı, hukuka uygun yöntemlerle elde edilen delillerin değerlendirilerek fiilin sanık tarafından işlendiğinin tespit edildiği, suç vasfının doğru biçimde belirlendiği, cezanın kanuni takdir sınırlarında uygulandığı tüm dosya kapsamından anlaşılmakla sanığın temyiz nedenleri yerinde görülmediğinden eleştiri dışında usul ve yasaya uygun bulunan hükmün ONANMASINA, 31.03.2022 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.





....