Davacı meslek hastalığı sonucu ölümünden doğan  maddi ve manevi tazminatın ödetilmesine  karar verilmesini istemiştir.
Mahkeme ilamında belirtildiği şekilde, isteğin kısmen kabulüne karar vermiştir.
Hükmün  taraf  vekilleri tarafından temyiz edilmesi üzerine temyiz isteğinin süresinde olduğu anlaşıldıktan  ve Tetkik Hakimi tarafından düzenlenen raporla dosyadaki kağıtlar okunduktan sonra işin gereği düşünüldü ve aşağıdaki karar tesbit edildi.
Dava, nitelikçe meslek hastalığı nedeniyle meslekte kazanma güç kaybı oranının %18,2’den %36’ya çıkması nedeniyle %17,8 fark malüliyet için manevi tazminat istemine ilişkindir. Davalı tarafından meslek hastalığı nedeniyle %36 oranında meslekte kazanma gücünün kaybedildiğini belirleyen Sağlık Bakanlığı Z.U.G. Hastalıkları Hastanesinin 16.02.2006 tarihli raporuna itiraz edildiğine göre, davacının malüliyet nedeniyle 06.02.1989 tarihinde %18,2 olarak belirlenen sürekli iş göremezlik oranının  17 yıl içerisinde %17,8 artışla %36 oranına ulaşmasının tıbben mümkün bulunup bulunmadığı da dikkate alınarak 506 sayılı yasanın 109. maddesi çerçevesinde Sosyal Sigorta Yüksek Sağlık Kurulu’ndan rapor alınması, ilgililerce buna itiraz olunması halinde, Adli Tıp Kurumu’ndan  rapor alınarak hiçbir kuşku ve duraksamaya yol açmayacak biçimde meslekte güç kayıp oranının saptanmasından sonra davacının tazminatının belirlenmesi gerektiği açıktır.
Mahkemece, bu maddi ve hukuki olgulara aykırı biçimde ve özellikle davalı vekilinin sürekli iş göremezlik oranına ilişkin itirazları usulünce araştırılmadan yazılı şekilde hüküm kurulması usul ve yasaya aykırı olup bozma nedenidir.
O halde, davalının bu yönleri amaçlayan temyiz itirazları kabul edilmeli ve hüküm bozulmalıdır.
SONUÇ: Hükmün yukarıda açıklanan nedenlerle BOZULMASINA, bozma nedenine göre tarafların diğer temyiz itirazlarının  incelenmesine şimdilik yer olmadığına, temyiz harcının istek halinde taraflara iadesine, 16.11.2006  gününde oybirliğiyle karar verildi.