Davacı meslek hastalığı  sonucu maluliyetinden doğan maddi ve manevi tazminatın ödetilmesine   karar verilmesini istemiştir.
Mahkeme ilamında belirtildiği şekilde, isteğin kısmen kabulüne karar vermiştir.
Hükmün davalı  vekili tarafından temyiz edilmesi üzerine temyiz isteğinin süresinde olduğu anlaşıldıktan  ve Tetkik Hakimi tarafından düzenlenen raporla dosyadaki kağıtlar okunduktan sonra işin gereği düşünüldü ve aşağıdaki karar tesbit edildi.
Dava, nitelikçe meslek hastalığı nedeniyle meslekte kazanma güç kaybı oranının %0’dan % 25,2’ye çıkması nedeniyle %25,2 fark malüliyet için manevi tazminat istemine ilişkindir. Davalı tarafından meslek hastalığı nedeniyle %25,2 oranında meslekte kazanma gücünün kaybedildiğini belirleyen Sağlık Bakanlığı Z.U.G.Hastalıkları Hastanesinin 11.04.2006 tarihli raporuna itiraz edildiğine göre, davacının malüliyet nedeniyle 24.04.1991 tarihinde %0 olarak belirlenen sürekli iş göremezlik oranının 15 yıl içerisinde %25,2 artışla %25,2 oranına ulaşmasının tıbben mümkün bulunup bulunmadığı da dikkate alınarak 506 sayılı yasanın 109. maddesi çerçevesinde Sosyal Sigorta Yüksek Sağlık Kurulu’ndan rapor alınması, ilgililerce buna itiraz olunması halinde, Adli Tıp Kurumu’ndan  rapor alınarak hiçbir kuşku ve duraksamaya yol açmayacak biçimde meslekte güç kayıp oranının saptanmasından sonra davacının tazminatının belirlenmesi gerektiği açıktır.
Mahkemece, bu maddi ve hukuki olgulara aykırı biçimde ve özellikle davalı vekilinin sürekli iş göremezlik oranına ilişkin itirazları usulünce araştırılmadan yazılı şekilde hüküm kurulması usul ve yasaya aykırı olup bozma nedenidir.
O halde, davalının bu yönleri amaçlayan temyiz itirazları kabul edilmeli ve hüküm bozulmalıdır.
SONUÇ: Hükmün yukarıda açıklanan nedenlerle BOZULMASINA, bozma nedenine göre davalı vekilinin diğer temyiz itirazlarının  incelenmesine şimdilik yer olmadığına, temyiz harcının istek halinde temyiz edene iadesine, 16.112006  gününde oybirliğiyle karar verildi.