Yargıtay 21. Hukuk Dairesi 2006/8744 Esas 2006/9352 Karar Sayılı İlamı

Davacı, meslek hastalığı sonucu malüliyetinden doğan maddi ve manevi tazminatın ödetilmesine   karar verilmesini istemiştir.
Mahkeme ilamında belirtildiği şekilde, isteğin  kabulüne karar vermiştir.
Hükmün, davalı vekili tarafından  temyiz edilmesi üzerine temyiz isteğinin süresinde olduğu anlaşıldıktan ve Tetkik Hakimi tarafından düzenlenen raporla dosyadaki kağıtlar okunduktan sonra işin gereği düşünüldü ve aşağıdaki karar tesbit edildi.
Dava, nitelikçe meslek hastalığı nedeniyle meslekte kazanma güç kaybı oranının % 20  den % 35,2"e çıkması nedeniyle % 15,2 fark malüliyet için manevi tazminat istemine ilişkindir. Davalı tarafından meslek hastalığı nedeniyle % 35,2 oranında meslekte kazanma gücünün kaybedildiğini belirleyen SSK Zonguldak Göğüs ve Meslek Hastalıkları Hastanesinin 13.04.2006 tarihli raporlarına itiraz edildiğine göre, davacının malüliyet nedeniyle 17.12.2003 tarihinde % 20 olarak belirlenen sürekli iş göremezlik oranının 3 yıl içerisinde % 15,2 artışla % 35,2 oranına ulaşmasının tıbben mümkün bulunup bulunmadığı da dikkate alınarak 506 sayılı Yasanın 109. maddesi çerçevesinde Sosyal Sigorta Yüksek Sağlık Kurulundan rapor alınması, ilgililerce buna itiraz olunması halinde, Adli Tıp Kurumundan  rapor alınarak hiçbir kuşku ve duraksamaya yol açmayacak biçimde meslekte güç kayıp oranının saptanmasından sonra davacının tazminatının belirlenmesi gerektiği açıktır.
Mahkemece bu maddi ve hukuki olgulara aykırı biçimde ve özellikle davalı vekilinin sürekli iş göremezlik oranına ilişkin itirazları usulünce araştırılmadan olaya uygun bulunmayan H.G.K."nun 23.01.2002 gün ve 36 Esas 5 Karar sayılı ilamda gerekçe gösterilmek suretiyle yazılı şekilde hüküm kurulması usul ve yasaya aykırı olup bozma nedenidir.
O halde, davalının bu yönleri amaçlayan temyiz itirazları kabul edilmeli ve hüküm bozulmalıdır.
SONUÇ: Hükmün yukarıda açıklanan nedenlerle BOZULMASINA, bozma nedenine göre davalı vekilinin diğer temyiz itirazlarının incelenmesine şimdilik yer olmadığına , temyiz harcının istek halinde davalıya iadesine, 03.10.2006  gününde oybirliğiyle karar verildi.