Mala zarar verme - Yargıtay 2. Ceza Dairesi 2020/9315 Esas 2020/6898 Karar Sayılı İlamı

2. Ceza Dairesi
Esas No: 2020/9315
Karar No: 2020/6898
Karar Tarihi: 25.06.2020

Mala zarar verme - Yargıtay 2. Ceza Dairesi 2020/9315 Esas 2020/6898 Karar Sayılı İlamı

Özet:

Sanık hakkında Asliye Ceza Mahkemesi'nde açılan mala zarar verme suçuna ilişkin davada mahkumiyet hükmü verilmiştir. Ancak sanık, tebliğat işleminin yanlış yapıldığı gerekçesiyle temyiz başvurusunda bulunmuştur. Mahkeme, yapılan inceleme sonucunda, temyiz dilekçesinin mala zarar verme suçundan verilen mahkumiyet hükümlerine yönelik olduğunu ve bu hükümlere ilişkin adli para cezasının temyizi mümkün olmadığını belirterek, temyiz istemini reddetmiştir. Kararda yer alan kanun maddeleri ise şu şekildedir:
- Tebligat Kanunu'nun 21/1. maddesi
- Tebligat Kanunu'nun 21/2. maddesi
- 5320 sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu'nun Yürürlük ve Uygulama Şekli Hakkında Kanun'un geçici 2. maddesi
- CMUK'ın 317. maddesi.

2. Ceza Dairesi 2020/9315 E. , 2020/6898 K.

"İçtihat Metni"

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Mala zarar verme
HÜKÜM : Mahkumiyet

Dosya incelenerek gereği düşünüldü:
Sanık ..."ın yokluğunda verilen 27/03/2015 tarihli kararın tebliği için adı geçenin bilinen en son adresi esas alınarak Tebligat Kanunu"nun 21/1. maddesine göre normal tebligat çıkarılıp, çıkarılan tebligatın bila tebliğ iade edilmesi halinde, aynı Kanun"un 21/2. maddesi uyarınca adres kayıt sistemindeki adres bilinen en son adres olarak kabul edilerek, Tebligat Kanunu"nun 21/2. maddesine göre bu adrese yapılması gerekirken, doğrudan MERNİS adresi ile aynı olan bilinen en son adresine Tebligat Kanun"un 21/2. maddesine göre yapılan gerekçeli karar tebliği işleminin geçersiz olduğu, öğrenme üzerine yapmış olduğu 27/07/2015 tarihli temyiz isteminin süresinde olduğu kabul edilerek, temyiz isteminin reddine ilişkin 27/07/2015 tarihli ek kararın kaldırılmasına karar verilmek suretiyle ve sanık ..."ın 27/07/2015 tarihli dilekçesi ile sanık ... müdafiinin temyiz dilekçesinin mala zarar verme suçundan verilen mahkumiyet hükümlerine yönelik olduğunun kabulü ile yapılan incelemede;
14.04.2011 tarihli Resmi Gazete"de yayımlanarak aynı gün yürürlüğe giren 31.03.2011 tarih ve 6217 sayılı Kanun"un 26. maddesi ile 5320 sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu"nun Yürürlük ve Uygulama Şekli Hakkında Kanun"a eklenen geçici 2.maddesi gereğince doğrudan hükmolunan 3.000,00 TL dahil adli para cezasına mahkûmiyet hükümlerinin temyizi mümkün olmadığından sanık ... ve sanık ... müdafiinin temyiz isteminin CMUK"nın 317. maddesi gereğince istem gibi REDDİNE, 25/06/2020 gününde oybirliğiyle karar verildi.