MAHKEMESİ :İcra Hukuk Mahkemesi


Taraflar arasında görülen ve yukarıda açıklanan davada yapılan yargılama sonunda Mahkemece, davanın reddine karar verilmiş olup hükmün davacı 3.kişi vekili tarafından temyiz edilmesi üzerine, Dairece dosya incelendi, gereği düşünüldü.

KARAR

Davacı üçüncü kişi vekili; müvekkilinin adresinde haciz yapıldığını, haczedilen malların mülkiyetinin müvekkiline ait olduğunu öne sürerek, istihkak iddialarının kabulüne karar verilmesini talep ve dava etmiştir.
Davalı alacaklı vekili, haciz adresinde borçlu şirkete ait bir çok evrak bulunduğunu, davanın reddine karar verilmesi gerektiğini savunmuştur.
Mahkemece, borçlu şirketin ticaret sicilinde kayıtlı adresinde haciz yapıldığı, davacı şirket ile davalı borçlu şirketler arasında organik bağ bulunduğunun bilirkişi raporu ile tespit edildiği gerekçesi ile davanın reddine karar verilmiş; hüküm davacı üçüncü kişi vekili tarafından temyiz edilmiştir.
Mahkemece tesis edilen 15.10.2015 tarihli ek karar ile, temyiz başvurusu süresinde olmadığından reddine karar verilmiş; ek karar süresi içerisinde davacı üçüncü kişi vekili tarafından temyiz edilmiştir.
Her ne kadar Mahkemece,kararın 26/05/2015 tarihinde taraf vekillerinin yüzüne karşı tefhim edildiği, davacı vekilinin ise 18/06/2015 tarihinde süre tutum dilekçesi ile kararı temyiz ettiği belirtilmiş ise de; UYAP sistemi ve dosya duruşma tutanakları üzerinden yapılan incelemede kararın 16.6.2015 tarihli oturumda verildiği, 18/06/2015 tarihinde süre tutum dilekçesi ile kararın süresi içinde temyiz edildiği anlaşılmakla ek karara yönelik temyiz isteğinin kabulüne ve yerel mahkemenin 15.10.2015 tarihli ek kararının kaldırılarak hükmün esas yönünden incelenmesine karar verilmiştir.
Dava, üçüncü kişinin İİK’nin 96. vd. maddelerine dayalı istihkak iddiasına ilişkindir.
Dava konusu haczin, borçluya ödeme emrinin tebliğ edildiği adreste yapılmadığı, haciz adresinin üçüncü kişi şirketin ticaret sicil kayıtlarında yer alan adresi olduğu, haciz esnasında borçluya ait güncel evraka rastlanmadığı,davacı üçüncü kişi şirketin borcun doğumundan çok önce 1990 yılında kurulduğu, borcun doğum tarihinden öncesinde yapılan hisse devirleri sonucunda, borçlu ile üçüncü kişi arasında organik bağ olmadığı anlaşılmıştır.
Davacı üçüncü kişi ile borçlu arasında alt taşeronluk ilişkisi bulunduğu ve borcun doğumuna yakın bir tarihte ihale işinin tamamlandığı iddia edilmiş olup, buna ilişkin sunulan belgeler nazara alındığında, borçlu şirket yetkilisinin haciz mahallinde hazır bulunması, tek başına, mülkiyet karinesinin borçlu lehine işletilmesi için yeterli görülmemiştir. Somut olayda mülkiyet karinesi davacı üçüncü kişi lehine olup, davanın İİK"nin 97 maddesi gereğince 3. kişi tarafından açılması ispat yükünün yer değiştirmesine neden olmaz. Mülkiyet karinesinin aksinin davalı alacaklı tarafından inandırıcı ve güçlü delillerle ispat edilmesi gerekir.
Davalı alacaklı tarafından delil olarak gösterilen icra dosyası, haciz tutanağı ve ticaret sicil kayıtları mülkiyet karinesinin aksini ispata yeterli değildir.
O halde, Mahkemece bu maddi ve hukuki olgular gözönüne alınarak, davanın kabulü yerine oluşa ve dosya içeriğine uygun düşmeyen gerekçe ile reddine yönelik hüküm kurulması doğru olmamıştır.
SONUÇ: Yukarıda açıklanan nedenlerle davacı üçüncü kişi vekilinin temyiz itirazlarının kabulüyle hükmün İİK"nin 366 ve HUMK"un 428. maddesi gereğince BOZULMASINA, taraflarca İİK"nin 366/3. maddesi gereğince Yargıtay Daire ilamının tebliğinden itibaren ilama karşı 10 gün içinde karar düzeltme isteğinde bulunulabileceğine 3.4.2019 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.